Politici en corona-experts tonen geen gevoel, enkel zielloos beleid

‘

Zo kan het niet langer, het is mooi geweest. Ik verdraag de manier waarop we worden behandeld niet meer. Het OMT kan me gestolen worden, cijfers over het virus interesseren me niet meer. Ik wil dat mijn dochter (16) weer naar school kan en dat mijn zoons (26 en 18) gewoon met hun vrienden op pad mogen. We worden behandeld alsof we stompzinnig zijn, er is geen beleidsmaker die onze gevoelens serieus neemt.’

Soms heb ik even geen controle over mijn emoties, en dan flap ik er teksten als bovenstaande uit. Steeds vaker. Het heeft te maken met de voortdurende corona-ellende en het ontbreken van helder perspectief, maar vooral met de manier waarop het ons allemaal wordt verkocht. Of opgelegd.

Ze zeggen wel dat het moeilijk is, de politici die het op alle zenders verkondigen, maar vanuit hun gevoelsleven dringt weinig tot mij door. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat ze vooral genieten van de media-aandacht, het belangrijk zijn. Empathie is bij de autoriteiten een ingewikkeld begrip uit een andere taal. Ze kletsen alsof ze de ‘gewone’ mensen begrijpen, maar is er echt contact met het gevoel in de samenleving?

Er moet eerst maar eens keihard wetenschappelijk bewezen worden dat we er psychisch onder lijden zeggen de ‘verstandige’ mensen. Maar: gevoel is meestal niet in een getal te vangen. Als je de deur uit loopt en je voelt je haar nat worden, dan regent het toch? Moet het KNMI dat bewijzen?

Mensen zijn, net als alle andere zoogdieren, beestjes die eerst en vooral worden geleid door hun gevoel, door primitieve emoties en onbewuste processen. Wat ons anders maakt is het talent daar even over na te kunnen denken. Als we iemand irritant vinden slaan we er niet direct op los… Ons denkvermogen is een groot goed. Zonder ons verstand waren we nooit gekomen waar we nu zijn, en het leven is voor de meeste mensen nog altijd best de moeite waard.

Maar: als je het verstand alles laat bepalen, en je negeert de onderliggende gevoelens, dan gaat het onvermijdelijk een keer fout. Je kunt de onvrede van mensen niet wegrationaliseren. Mensen die in opstand komen handelen vanuit hun gevoel, niet vanuit hun verstand. Trump-aanhangers die het Capitool bestormen zijn geen andere diersoort, en de mensen die strijden tegen een militaire dictatuur in een ver land ook niet: wij zijn emotionele beestjes met een klein beetje rem op onze impulsen. Die rem heet hersenschors. En als de emoties maar hoog genoeg oplopen schieten we er vanzelf doorheen.

Naar een premier die, tot tranen toe geroerd, deelt wat deze pandemie met hem doet wil ik nog wel luisteren misschien, maar niet meer naar die koude praatjes. Ik kan geen zelfingenomen deskundige die cijfers bespreekt meer zien. Wanneer gaan ze eens rekening houden met hoe wij ons voelen? De jongeren, de bejaarden die we niet mogen bezoeken, de ondernemers, wie eigenlijk niet?

We zijn helemaal murw geraakt doordat we al een jaar onze zintuigen niet mogen gebruiken. De behoefte aan een menselijke maat (gevoel en verstand in een gezonde balans) is enorm, maar lijkt ook verder weg dan ooit. Zielloze retoriek is de treurige norm geworden, je kunt er de verkiezingen mee winnen. Maar uiteindelijk wint ons gevoel.