Pleurt - inderdaad - een tyfus end op met je kutmetro

Afgelopen weekend vond in Amsterdam een gebeurtenis plaats waarvan ik nooit had gedacht het zelf mee te zullen maken. Dat in mijn leven de Noord-Zuidlijn nog zou gaan rijden leek me praktisch gezien onmogelijk. Maar het is de Amsterdammers tóch gelukt om een metrolijntje aan te leggen.

Hoera, hoezee, een metrolijn! Dat moet gevierd worden! En hoe!

Heel Nederland moest en zou het weten. Tot diep in het Limburgse kreeg iedereen Het Grote Nieuws middels allerhande media door de strot gedouwd. Een live-uitzending van de NOS, talloze pagina’s in alle weekendkranten. Dat het Nederlanders buiten het Amsterdamse aan hun reet kan roesten hoe de Amsterdammer zich vervoert, mocht de pret niet drukken, want kom op: er is een métrolijn gelegd!

Laat dat even op je inwerken.

Robert van de Griend – ooit, in een ver verleden, een echte Rotterdammer – analyseert in de Volkskrant de reacties op de opening van de metrolijn. En dan vooral de reacties vanuit Rotterdam. Hij grijpt kritiek op de luie journalistiek aan om Rotterdammers te schofferen.

Volgens Van de Griend zouden Rotterdammers namelijk jaloers zijn op Amsterdam, omdat de gemiddelde Rotterdammer alle media-aandacht voor de opening van de Noord-Zuidlijn nogal overdadig vindt. Het is de logica van een rasechte Amsterdammer: kritiek op Amsterdam of berichtgeving óver Amsterdam? Dat ligt altijd aan de ander, want Amsterdam is FANTASTISCH.

Het kan niet anders: Rotterdammers hebben een kolossaal minderwaardigheidscomplex, om met Van de Griend te spreken. Hij haalt er zelfs de oorlog nog bij, die ‘diepe kraters heeft geslagen in de ziel van de stad’ heeft geslagen, waar dat minderwaardigheidscomplex op gestoeld zou zijn. Pseudo-psychologie van de laagste plank.

Ja, de oorlog heeft diepe kraters geslagen. Bij het bombardement van Rotterdam werd niet alleen de binnenstad volledig verwoest, meer dan 800 mensen kwamen om het leven, nog eens 80.000 raakten werkloos. De ziel leek compleet weggeslagen. Maar Rotterdam zou Rotterdam niet zijn als het zich niet zou hebben herpakt, heropgebouwd, en sterker dan ooit zou zijn teruggekomen. Met bovendien een verbluffend resultaat. Wie nu door het centrum van de stad loopt, kijkt zijn ogen uit naar de prachtige architectonische hoogstandjes. Van het Timmerhuis, tot de Markthal, tot De Rotterdam. De stad ademt vernieuwing, progressie en ambitie. Rauw, zonder arrogantie.

Alle journalistieke aandacht voor de Noord-Zuidlijn is volgens Van de Griend gerechtvaardigd omdat het “zo’n bijzonder infrastructureel project is”. Wat hij had willen schrijven: zo’n bijzonder rampzalig infrastructureel project. De ene na de andere verzakking van panden, van tramrails, lekkages, gaten in damwanden, het faillissement van Imtech, scheuren in het Centraal Station; de kosten zijn de damwanden uitgelopen; Amsterdam is meer dan een verdriedubbeling van wat er in den beginne geraamd was kwijt aan het project. Ja, daar zijn we in Rotterdam – met al onze metrolijnen én Erasmusbrug – echt heel jaloers op.

Het zou het journaille – en Van de Griend in het bijzonder – sieren als kritiek op de overmatige focus op Amsterdam nu eens serieus genomen zou worden. Aandacht voor de Noord-Zuidlijn is prima, er is met de opening ervan immers een wonder geschied, maar doe alsjeblieft niet alsof Amsterdam het centrum van de wereld is.

Bovendien; als je een oude Rotterdammer als Gerard Cox moet citeren om de stad anno 2018 te duiden, loop je hopeloos achter. En wanneer je denkt dat Rotterdammers – met Ahmed Aboutaleb als burgemeester – met afgunst naar 020 kijken omdat Halsema daar aan het roer staat, dan heb je het sowieso niet begrepen.