Pleur op irritante boomers!

“Hier zijn we niet voor gekomen!” Een woedende bewoner uit De Esch, Rotterdam, brult voor de derde keer door de live-opname van onze podcast: ROPOPO live, in Debatcentrum Arminius. Het thema is de derde oeververbinding, een brug, als het aan onze hoofdgast ligt: Vincent Karremans, wethouder mobiliteit. Bewoners zijn woedend over de aangekondigde brug in hun geliefde achtertuin, een polder waar regelmatig een hond wordt uitgelaten.

Wat een vurig gesprek moet worden ontaardt in een helse avond. Aan het einde zijn we gesloopt, emotioneel leeggezogen door een groep mensen die van een podcast-opname een bewonersavond heeft gemaakt. We drinken ons een stuk uit de kraag en nemen nog een reflectie op: “Gooi lekker een bom op die Esch”, foeter ik.

Wat is hier in hemelsnaam gebeurd? Als een bewoner een paar weken van tevoren opbelt om te vragen of ze tijdens ons programma 1700 handtekeningen mogen aanbieden zeg ik meteen ja. Mooi, een beetje reuring. Hij krijgt ook de tijd om een verhaal te houden. Wat niet wordt afgesproken of aangekondigd is het protest dat de bewoners voor de deur van het debatcentrum organiseren. Inclusief trommels, spandoeken, protestborden, flyers en een ‘yell’. Ik kan er wel om grinniken.

Dat kan ik niet om de doodskist die tegen het podium is aangezet (dat is van tevoren gevraagd, ik heb uitdrukkelijk ‘nee’ gezegd). Ik haal hem weg, evenals de protestborden die de demonstranten aan weerszijden van het podium hebben neergezet. De sfeer zit er dan al lekker in. Zo’n twee minuten nadat we begonnen zijn, roept de eerste bewoner door ons heen. Waarom die leuke borden zijn weggehaald. Ik leg helder uit dat we geen protestavond zijn, maar een podcast. Ik vraag om geduld. We gaan het over de brug hebben.

De boze bewoners zijn overwegend van de pensioengerechtigde leeftijd en geduld hebben ze niet. De podcast is nog geen kwartier begonnen en we zijn al drie keer door schreeuwende mensen onderbroken. Mijn mede-presentator heeft er genoeg van en valt uit: als mensen zich niet kunnen gedragen ‘dan pleuren ze maar op’. In de zaal zit ook columniste Carrie Jansen (68 jaar) van het AD Rotterdams Dagblad. Ze staat op en maant anderen op hetzelfde te doen. Zo’n 30 man verlaat de zaal.

Daarna wordt het iets rustiger. De bewoners die wel zijn gebleven krijgen uitgebreid de kans om hun grieven met de wethouder te delen, ook al zijn ze daarna niet meer bij de ‘interruptiemicrofoon’ weg te slaan. Na ruim een uur zit het er goddank op. Als kers op de taart komt een handvol bejaarde vrouwen naar ons toe. “Jullie zijn vreselijk, vreselijk! We gaan ook nooit naar jullie podcast luisteren.” 

En dan komt na een paar dagen de column van Carrie. Die heet om zeer onduidelijke redenen ‘5 euro om niet mee te mogen praten’ (update: die titel is na publicatie van deze opinie aangepast). Dat is verwarrend want ze zegt meteen dat ze niet hoefde te betalen en meepraten had gewoon gemogen, maar dan had ze wel moeten blijven. Wij worden door Carrie aangekondigd als ‘een zwarte dame en een gay-man’ (‘voor de inclusie is gezorgd’). 

En dan komen de regelrechte leugens. “Ze verboden onmiddellijk de spandoeken.” “De podcast mag maar 45 minuten duren en het gaat al 35 minuten lang over Karremans zelf.” Nu kunnen de minuten op je oude dag soms als uren voelen, maar dan is het misschien handig een horloge te dragen. Karremans zat nog geen 5 minuten op het op het podium als Carrie en consorten de zaal verlaten. Op haar aandringen. 

Ze sluit de column af met de boodschap dat we voortaan beter ons mond kunnen houden. (Peppie en Kokkie hebben nog meer inhoud, schijnbaar.) Nu is het al rottig genoeg dat je programma wordt getorpedeerd door een club bejaarden die hun leefomgeving niet veranderd willen zien. (Ze spraken liefkozend over ‘hun dorp’.) Maar een columniste die moedwillig een relletje mede-veroorzaakt om weer wat te schrijven te hebben, ons schoffeert in een column bomvol leugens, waarin ze ons ook nog even reduceert tot onze kleur en geaardheid, dat is mij wel een brug te ver. 

Onze podcast begint gelukkig met de nachtelijke reflectie. Als aankondiging van de chaos die komen gaat, maar ook als boodschap aan de relschoppers. Dat geschreeuw, die woede, het weglopen. En dan nu ook nog zo’n leugenachtige column. Je gooit je eigen glazen in. Onze aanvankelijke sympathie is veranderd in misprijzend medelijden. Pleur toch op, arme boomers.