Placebo-akkoord doet terugverlangen naar betere tijden

Eigenlijk ben ik een outsider, als Koerd vluchtte ik in 1975 uit Irak naar Nederland. Vanuit mijn achtergrond volgde ik de Nederlandse politiek nauwlettend. Ik kwam in contact met de politieke generatie van toen, onder wie Den Uyl, Ria Beckers, Ruud Lubbers, Max van der Stoel, Wim Kok, Harry van den Berg, Van Mierlo, Koenders etc. Toen en nog steeds vind ik hen politici van groot kaliber met een diep strategisch inzicht, perspectieven en ideeën voor de toekomst van Nederland, Europa en de wereld.

Ze waren politici zoals een soort licht dat je ogen binnendringt zonder dat je het voelt: zacht, betrouwbaar, kleurrijk. Eigenlijk waren ze de kortste afstand tussen twee punten.

Ik herinner me heel goed de eerlijke blik van Van Mierlo, het touwtje van Terlouw, de scherpe opmerking van Marcus Bakker over Van Agts uitdrukking ‘vrouwtje’ tijdens een Tweede Kamerdebat, de Nacht van Wiegel, de onhandigheid van Wim Kok met de computer etc.

Die tijd, de politici, sociale cohesie en verborgen herstelkracht zijn verleden tijd. Nu staan we voor een nieuwe, dubieuze, rechtse coalitie met nieuwe onervaren en hebzuchtige politici met kortzichtige ideeën en perspectieven. Het coalitieakkoord lijkt op een placebo, een mengsel van allerlei soorten kruiden en toverdranken uit de achterkeuken van twee dames en twee heren.

Voor de laatste verkiezingen heb ik de lijsttrekkers van de rechtse coalitie met een dier vergeleken. De bedoeling van deze vergelijking was het spotlicht te zetten op de werkelijke aard, wensen en handelwijzen van de destijds toekomstige coalitiepartners.

Dilan Yeşilgöz: Kameleon
Pieter Omtzigt: Vos
Geert Wilders: Vleermuis
Caroline van der Plas: Wesp

Nu het onderwerp van mijn vergelijking onder een vergrootglas is komen te liggen, mag u zelf aan deze vergelijking puzzelen.