Pelgrim van hoop en liefde

Ik heb in Suriname de houten kathedraal van Paramaribo bezocht. De Driekoningenviering met Pater Kros was een feest van verbinding over de wereld. De lokale herders en de wijzen uit het Oosten stonden samen aan de kribbe van eenvoud en nederigheid voor het doel “vrede op aarde” voor alle mensen ongeacht ras, stand of religie.

Vanuit onze joods-christelijke traditie, waar menigeen prat op gaat, zouden wij als voortrekkers na jaren van strijd en vernedering het voorbeeld kunnen zijn tot verbinding. Precies het tegengestelde van haatzaaiers met persoonsgerichte en bedreigende boodschappen. Denk maar aan: “een eng mannetje” (over Eric van der Burg), “knettergek” (over Ella Vogelaar), “een zielig, miezerig en hypocriet mannetje” (over Alexander Pechtold), “een grote enge lafaard” (over Arie Slob), “heks” en “verrader” (over Siegfried Kaag), “gestoorde gek” (over Hugo de Jonge), “smerige leugenaar” (over Paul Rosenmöller), “gluiperige katholiek” (over Pieter Omtzigt, “nep Turk” (over Dilan Yeşilgöz), enz. enz

Natuurlijk hebben we nog een weg te gaan. Het is lastig verbinding te vinden als men fanatiek aanhanger is van de een of andere ideologie, die zich verheven voelt boven de rest.

Opvallend is dat in een land dat zo heeft geleden onder het Westers kolonialisme, er zoveel bereidheid is om elkaar de hand te reiken om in vrede samen te leven. Hier in Suriname is het een mengelmoes van joden, islamieten, Hindoestanen, boeroes, Javanen, creolen, indianen, marrons en Nederlanders. En toch heeft men de instelling om de ander te vertrouwen, en in plaats van haat geeft men ruimte aan liefde voor de ander. Dat maakt het leven zoveel mooier. Ik geloof in de positieve kracht van mensen die bereid zijn zich dienstbaar op te stellen voor het welbevinden van iedereen.

Mijn ervaring hier in Suriname toont dat we ieder moment opnieuw kunnen kiezen voor een pelgrimschap van hoop en liefde in plaats van angst en haat.

cc-foto: JvL