Pas als je niet meer rood staat kun je groen denken

Ons land staat voor grote uitdagingen en we kunnen pas draagvlak scheppen voor goede oplossingen als iedereen een basisniveau van kwaliteit van leven heeft

Als je vroeger handarbeider was, dan stemde je doorgaans PvdA. Je liet zien dat je solidair was met je collega’s en dat je opkwam voor een betere verdeling van de welvaart. Die vanzelfsprekendheid is verdwenen. Op dit moment wordt de indruk gewekt dat iedereen voor zichzelf op moet komen, en dat je een loser bent als het je niet zelf lukt om hogerop te komen, dat wil zegen meer geld en bezit te verwerven. Dus kan het zomaar zijn dat als je arm bent en schulden hebt, je toch VVD stemt. Of een van de andere rechtse partijen, zoals de PVV. Ook als het je maar niet lukt om uit je slechte financiële situatie te komen. Dan is de kans groot dat je gefrustreerd raakt. Je gaat op zoek naar een zondebok en die is gemakkelijk te vinden bij buitenlanders, asielzoekers of nog armere steuntrekkers.

Ook is er altijd nog de weg naar een complottheorie. Dan kun je denken dat de partijen die opkomen voor kwetsbare groepen, vooral de linkse partijen zoals de PvdA, tegen jou zijn. Het idee dat linkse politiek misschien wel het beste aansluit op de situatie waarin je nu in je gebrek aan rijkdom verkeert en waaraan je je wilt ontworstelen, werp je ver van je af. Het blijkt voor de PvdA lastig om los te komen van het imago van de linkse hobby’s, de partij van geld over de balk smijten en cadeautjes uitdelen, van het pamperen van nietsnutten of het eindeloos uitbreiden van het aantal ambtenaren. En dat terwijl juist de rechtse coalitie kwistig omspringt met overheidsmiddelen en vaak ten gunste van degenen die het niet altijd echt nodig hebben. De historische verdienste van de PvdA als hoeder van het geld van de belastingbetaler en de staatshuishouding wordt voor het gemak collectief vergeten.

 Hoe zit het werkelijk.

Wie trekt de kar als het gaat om het dichten van de toenemende kloof tussen arm en rijk? Wie maakt zich hard om de onredelijke overheidsbureaucratie te bestrijden als het gaat om bijstand en toeslagen? Wie staat op de bres voor ZZP’ers, om te zorgen voor betere arbeidsvoorwaarden? Wie zet zich in voor vaste contracten? Wie wil compensatie voor de hoge energiekosten voor hen die dat écht nodig hebben, wie ijvert voor betaalbare woningen, of goed onderwijs voor iedereen? Op al deze vragen luidt het antwoord: de linkse partijen. Maar het lijkt alsof bij de geringste twijfel de opinie zich onmiddellijk keert tegen de partij die staat voor het algemeen belang en een leefbare samenleving voor iedereen. 

Geïndividualiseerde samenleving

Het is moeilijk om in onze geïndividualiseerde samenleving duidelijk te maken dat er meer is dan de eigen bubbel. Het collectief belang en ieders bijdrage daaraan lijkt geen prioriteit te hebben. Het lijkt alsof mensen alleen handelen en kiezen op basis van primaire emoties en korte termijn denken. Dit wordt aangewakkerd door spierballentaal die de indruk wekt bij te dragen aan een oplossing van alle problemen die op ons afkomen. Maar dit is een grote denkfout. Ons land staat voor grote uitdagingen en we kunnen pas draagvlak scheppen voor goede oplossingen als iedereen een basisniveau van kwaliteit van leven heeft en daardoor ruimte krijgt om ook met het welbevinden van anderen solidair te zijn. De samenwerking met GroenLinks en de vorming van een links blok is een basisvoorwaarde om voor de duurzaamheidsopgaven een brede steun te realiseren. Dit is geen utopie.

 een politieke keuze.

Deze kan worden gerealiseerd door voldoende sociaal draagvlak te scheppen, door een heldere en eenduidige boodschap steeds weer te herhalen. Het gaat om de basisuitgangspunten dat niemand tussen wal en schip valt. Mensen moeten inzien dat iedereen profiteert van het opheffen van exorbitante verschillen in inkomens en van het herstellen van goede algemene voorzieningen op terreinen van wonen, werken, energietoelevering, zorg, onderwijs, vervoer, communicatie,. Als we ons blijven koesteren inline onze eigen bubbel, zullen we niet in staat  zijn om het kleine geluk van onszelf of dat van anderen te ervaren en te waarderen. Er blijft in het leven altijd wat te wensen over. Maar wanneer we vertrouwen op de eigen kracht en solidair zijn met de ander dan maken we de wereld samen een beetje mooier en hiermee maken we een vuist tegen onrecht en uitbuiting en kunnen we een fysieke en sociaal gezonde omgeving tot stand brengen.