Het werk van de politie is niet altijd even gemakkelijk, zeker niet als er kinderen bij betrokken zijn. Politieagent Tom Verweij is hoofdagent binnen team Zaanstreek en schrijft regelmatig over wat hij zoal tegenkomt. In een virale Facebookpost doet hij verslag van een incident dat begon met de melding dat ‘een 9-jarig jongetje 112 heeft gebeld omdat zijn ouders een heftige ruzie hebben’. De agenten weten dan niet hoe heftig de ruzie is, maar rijden snel naar de woning want als ‘een 9-jarig kind 112 belt, belooft dat weinig goeds’. Bij het huis aangekomen horen ze de ouders buiten al schreeuwen en schelden. Eenmaal binnen laten ze de ouders hun verhaal doen en vragen waar de kinderen zijn. Dat weten de ouders niet. Waarop Verweij naar boven loopt om hen te zoeken:
"Ik zie dat er een deur van een kamer dicht zit. Ik duw deze zachtjes open en zie een beeld wat mij tot op de dag van vandaag op mijn netvlies gebrand staat: ik zie de twee kinderen op bed die elkaars oren bedekken met hun handen en beiden hun ogen zo hard mogelijk dicht doen. Ik moet even slikken en na enkele seconden loop ik naar hen toe en leg voorzichtig mijn hand op de schouder van het jochie. Hij schrikt, doet zijn ogen direct open en kijkt me met grote, betraande ogen aan. Ik ga op zijn ooghoogte zitten en ik zeg: ”Ik luister naar jou. Wat is er aan de hand, kerel?”"
Het jochie vertelt hoe zijn ouders steeds vaker boos op elkaar zijn en dan heel hard schreeuwen en ‘stomme dingen’ tegen elkaar zeggen:
"Wij proberen dan zo hard mogelijk onze oren dicht te drukken zodat we het niet horen, maar soms trekt papa of mama ons bij de ruzie zodat we het wel moeten horen."
Begrijpelijkerwijs doet dit het bloed van de agent koken en hij besluit, na overleg met zijn collega, de ouders met het verhaal van hun kinderen te confronteren:
"Twee mensen willen jullie wat zeggen. Ik wil dat jullie je mond houden en goed naar hen luisteren."
De kinderen lopen naar binnen, naar hun ouders. Het jongetje zegt:
"Papa, mama, jullie moeten stoppen. Stoppen met schreeuwen en stoppen met schelden. Stoppen met boos zijn. Wij willen ouders hebben die lief zijn en waarvoor we niet bang moeten zijn. Jullie doen stom. Allebei. Wij zijn niet blij hier. We zijn verdrietig."
Zijn zusje van zes vult aan:
"Wij willen een goede papa en mama."
De agent beschrijft hoe de rede van de kinderen bij de bdroefde ouders ‘inslaat als een bom’. Hij drukt het gezin op het hart:
"Ik wil afspreken dat er hier nooit meer ruzie wordt gemaakt waar de kinderen bij zijn. Als er hier nog een keer wordt geschreeuwd door wie dan ook, wil ik dat er direct 112 gebeld wordt. Afgesproken?"
Vier knikkende hoofden geven het antwoord. De agenten schakelen vervolgens een jeugdhulpverleningsorganisatie in die direct kwam om te bemiddelen. Na het gezin veel sterkte te hebben gewenst lopen zij weer naar buiten, maar dan hoort een van de agenten ‘snelle voetstapjes’ achter zich:
"Het zoontje is me achterna gerend en zodra ik mij omdraai, springt hij op me af en omhelst me stevig. ”Dank je wel, politie” Een traan rolt over mijn wangen. ”Geen dank, stoere vent. Het komt goed. Echt waar.”"