Palestina, een juridisch geval van dekolonisatie en de kwalijke tweet van Beatrice de Graaf

Beatrice de Graaf deelde een artikel op Twitter en invloedrijke intellectuelen hebben met instemming geretweet. Dat artikel beweert dat we in het geval van Palestina niet van ‘dekolonisatie’ kunnen spreken.

Beatrice de Graaf is een geliefde pundit in de media. Zij heeft verstand van geschiedenis, buitenlandse betrekkingen en terrorisme. Maar zij heeft geen verstand van volkenrecht. Ook de schrijver in haar artikel (Simon Sebag Montefiore) is een historicus zonder verstand van volkenrecht.

Ik zal met twee citaten beginnen. Deze citaten zal ik juridisch uitleggen en zodanig zullen alle puzzelstukje op hun plek vallen, waarom Palestina wel een dekolonisatiegeval is.

Het eerste is een citaat van mijn professor mensenrechten bij Universiteit van Utrecht, een gerespecteerde jurist: Gentian Zyberi. Hij schreef een artikel over hoe het Internationaal Gerechtshof het zelfbeschikkingsrecht heeft behandeld. Hij zegt op een bepaald moment: “The Palestinian case can be seen as an interrupted case of decolonization, where the armed conflict and occupation by Israel and subsequent events have resulted in a denial of the right to self-determination to the Palestinian people.” Hij vat hier samen hoe het Internationaal Gerechtshof naar de Palestijnse bezette Gebieden heeft gekeken. Dit is dus de juridische mening van de 15 vooraanstaande rechters van het Internationaal Gerechtshof.

Het tweede citaat is van het Irish Center for Human Rights dat recentelijk een rapport schreef voor het Committee on the Exercise of the Inalienable Rights of the Palestinian People. Dit is een comité van de VN. De conclusies van het rapport zijn als volgt:

“The study outlines that there are international consequences for Israel’s illegal occupation and its breaches of peremptory norms of international law, and Third States and the international community are obliged to bring the unlawful administration of occupied territory to an end. In doing so, this study underscores the requirements for the full de-occupation and decolonization of the Palestinian territory, starting with the immediate, unconditional and total withdrawal of Israeli occupying forces and the dismantling of the military administration. Critically, withdrawal, as the termination of an internationally wrongful act, cannot be made the subject of negotiation. Full sanctions and countermeasures, including economic restrictions, arms embargoes and the cutting of diplomatic and consular relations, should be implemented immediately, as an erga omnes response of Third States and the international community to Israel’s serious violations of peremptory norms of international law. The international community must take immediate steps towards the realization of the collective rights of the Palestinian people, including refugees and exiles in the diaspora, starting with a plebiscite convened under United Nations supervision, to undertake the completion of decolonization.”

Dekolonisatierecht

Het ‘dekolonisatierecht’ (juridische regels over dekolonisatie) bepaalt dat alle ‘koloniale volkeren’ het recht op zelfbeschikking hebben. Echter dit recht is beperkt tot een aantal gebieden. Het gaat over de volgende soorten gebieden die beschouwd worden als koloniaal aan het einde van de Eerste Wereldoorlog:

• De westerse overzeese kolonies.
• De Ottomaanse en de Duitse kolonies die bezet waren door de overwinnaars van WWI.

Over deze gebieden zegt men dat ze aan de blauwe- of zoutwatertest voldoen: ze zijn gescheiden van de metropool via een water en ze verschillen aanzienlijk qua cultuur, taal, religie etc. van de metropool.

De volkeren in deze gebieden hebben het zelfbeschikkingsrecht. Dit recht houdt in dat zij de eigenaar zijn van het territorium waar ze leven en daardoor ook het recht hebben op een onafhankelijke staat.

Het volkenrecht verplicht staten om deze gebieden te dekoloniseren. Het zelfbeschikkingsrecht is een recht ‘erga omnes’(een recht dat aanspraak maakt op hulp van alle andere landen). Dus alle landen hebben een juridische plicht om koloniale volkeren te bevrijden.

Maar het dekolonisatierecht geldt niet voor gebieden die al onafhankelijke staten zijn geworden, zoals de VS, Canada, Australië, New-Zeeland, Israël etc. Dus het volkenrecht vereist geen dekolonisatie van reeds bestaande staten.

Ook gebieden die hun grenzen voor 1900 hebben veroverd, hebben niet het recht om onafhankelijke staten te worden. Pas na 1900 werd verovering illegaal. Volkeren onder bezetting hebben zelfbeschikkingsrecht.

Dus wanneer de Israël-supporters roepen: “Ja maar Baskenland en andere veroverde gebieden dan? Waarom zegt niemand iets over deze kolonies?” Of soms roepen ze: “De meeste islamitische landen zijn islamitische kolonies, waarom moeten die niet gedekoloniseerd worden?” De mensen die deze whatabtoutismes gebruiken, hebben geen verstand van volkenrecht.

De mandaatgebieden

De overwinnaars van de WWI wilden de bezette gebieden (Ottomaanse en Duitse kolonies) annexeren en in eigen kolonies veranderen. De VS verzette zich, om verschillende redenen, zowel idealistisch als egoïstisch, bijvoorbeeld omdat Amerikaans kapitaal niet in kolonies was toegestaan.

Het compromis was dat de bezetters de ‘bevrijde’ gebieden als mandaten zouden beheren, totdat ze onafhankelijk zouden worden. Welnu, Frankrijk en Groot-Brittannië zagen de mandaten slechts als tijdelijke trucs en ze waren van plan om deze gebieden later in kolonies te veranderen.

Er waren drie types mandaten. A, B en C, aan de hand van hun ‘ontwikkeling.’ De A-mandaten werden al als onafhankelijke staten beschouwd, die een beetje medebestuurd zouden worden door de mandataris. Palestina was zo’n A-mandaat en het werd door Groot-Brittannië ‘bestuurd.’

De mandaten werden in het belang van de lokale volkeren bestuurd, die het recht zouden hebben om de toekomst ervan te beslissen. Alleen voor Palestina hebben de koloniale machten een uitzondering gemaakt (wat juristen al raar vonden). In Palestina zouden de Joden een nationaal tehuis mogen hebben.

Twee dingen zijn heel belangrijk. Volgens de gebruikte taal zou het tehuis alleen ‘binnen’ Palestina zijn en het was niet de bedoeling om heel Palestina in een tehuis voor Joden te veranderen. Daarna heeft men de term ‘tehuis’ gebruikt, dat geen enkele juridische betekenis had. In volkenrecht bestaan staten, kolonies, en andere soorten gebieden, maar geen tehuizen. Er is veel debat geweest wat ‘tehuis’ zou betekenen, maar in het hoofd van Balfour was het een soort protectoraat, een veredelde kolonie.

Er migreerden steeds meer Joden naar Palestina. Hun aantal groeide van rond 4% in 1850 tot 32% in 1948 tegen de wil van de lokale Arabieren en het conflict werd steeds erger.

De oorlog van 1948

In 1947 hebben de VN een partitieplan voor Palestina in resolutie 181 geadopteerd. Een resolutie die alleen voldoende stemmen kreeg door de stemmen van de staten die zich onthielden van de stemming te negeren (in tegenstelling met andere soortgelijke resoluties).

Dit plan zou Palestina in twee onafhankelijke staten verdelen. De Joodse staat zou de belangrijkste economische zones krijgen en het zou 56% van Palestina zijn, terwijl de Joden alleen een derde van de bevolking waren. Jeruzalem zou neutraal gebied zijn en de Arabieren zouden 45% van het territorium krijgen.

De Arabische landen probeerden herhaaldelijk om het conflict door het Internationaal Gerechtshof te laten beslissen, via een adviesopinie. Adviesopinies zijn niet bindend maar Arabieren wilden deze opinie als bindend erkennen. Zij wilden verschillende vragen stellen: Waren de Balfour-verklaring en het mandaat legaal? Of was het mandaat in strijd met de eerdere Britse belofte op een onafhankelijke Arabische staat? Was de VN bevoegd om Palestina te verdelen? Moest niet de lokale bevolking het lot van Palestina beslissen, volgens het principe van zelfbeschikking?

In 1948 wilden Arabieren nieuwe vragen stellen: Was de Israëlische onafhankelijkheidsverklaring legaal? Wie had de soevereiniteit over Palestina toen Groot-Brittannië vertrok? Waren de Arabieren of de Israëli’s de agressors.

De Joden daarentegen hebben de juridische weg afgewimpeld en kozen voor lobby en oorlog. Zij accepteerden het partitieplan, maar leiders zoals Ben-Gurion zeiden dat dit alleen tijdelijk was en dat ze later meer zouden veroveren. “Onze beweging is maximalistisch,” schreef hij, “zelfs heel Palestina is niet ons einddoel.” De Arabieren weigerden om Palestina met de nieuwkomers te verdelen.

De burgeroorlog groeide in Palestina gestaag. Op het moment dat er al rond 400.000 Arabische vluchtelingen waren en de zionisten meer territorium veroverden dan er in het Partitieplan stond, mengden de Arabische landen zich ook in de oorlog. Hun doel was vooral om het territorium van de Palestijnen onderling te verdelen. Jordanië maakte zelfs een deal met Golda Meir dat Jordanië de Westbank zou veroveren en de Joden de rest zouden behouden. Jordanië stopte bij de afgesproken grens.

Israël is volgens James Crawford, één van de grote juristen van de vorige eeuw, een staat geworden van een succesvolle secessie van het mandaat.

Israël is een koloniaal project

Het is waar dat 2000 jaar geleden Joden een territorium in Palestina hebben gehad, maar het volkenrecht kent historische rechten alleen toe aan volkeren die een territorium continu en vreedzaam beheren. Hoe langer dat is, hoe sterker het recht. Hoe langer een volk weg is, hoe kleiner de rechten. Nederland was als eerste op Mauritius en Frankrijk heeft het ook leeg gevonden. Desondanks hebben noch wij, noch de Fransen enig recht op dat land. Als alle oude volkeren het recht op de huidige staten zouden hebben, zouden veel landen etnisch gezuiverd worden. Daarom is Israël inderdaad een koloniaal project.

Egypte bezette Gaza, Jordanië de Westbank. In de oorlog van 1967 veroverde Israël ook deze gebieden, met de leugen dat de Arabische landen haar eerst hebben aangevallen. Later zei Israël dat het een preventieve oorlog was.

Tussenconclusie

Daarmee kunnen we de eerste twee citaten verklaren. Gaza en de Westbank zijn territoria die onder het dekolonisatierecht zouden vallen als ze het normale traject zouden hebben gevolgd, zoals de andere mandaten. Ze zijn ook geen onderdeel van de staat Israël geworden. Dus Gaza en Westbank moeten nu gedekoloniseerd worden.

Kolonisatie van bezette gebieden

We kunnen over de Westbank op een tweede manier van kolonisatie spreken. Neem het studiemateriaal van Universiteit Leiden, een boek van het Rode Kruis (ICRC). ICRC wordt gezien als een van de meest gerespecteerde duiders van oorlogsrecht (International humanitarian law). Het citaat is als volgt:

“Prohibition of colonization

[International humanitarian law] also absolutely prohibits the deportation or transfer of parts of the occupying powers own civilian population into the occupied territory. This prohibition is intended to prevent the colonization of occupied territories by nationals of the occupying power, and the gradual establishment of ‘facts on the ground’ that may eventually result in a de facto annexation of the territory in question. A well-known case in point is the longstanding Israeli policy of establishing settlements for parts of its own population inside the occupied Palestinian territory. The ICRC has consistently taken the position that this policy is in clear violation of IHL and has had grave humanitarian consequences for decades.”

Hieruit volgt dat we van een tweede manier van kolonisatie kunnen spreken: kolonisatie van een bezet gebied.

De beste interpretatie van de situatie

De beste manier om naar het conflict te kijken is dat de Palestijnen een koloniaal volk zijn, dat het recht heeft om gedekoloniseerd te worden, maar nu opnieuw gekoloniseerd wordt.

Dus de staat Israël valt niet onder het dekolonisatierecht, want het is al een onafhankelijke staat, maar de bezette Palestijnse gebieden moeten nog gedekoloniseerd worden. De Palestijnen hebben het recht op zelfbeschikking en op een onafhankelijke staat in Gaza en de Westbank.

Het is ook belangrijk om Israël als een koloniaal project te zien, omdat veel Israël-supporters roepen dat de Israëli’s en de Palestijnen moeten onderhandelen. Israël-supporters begrijpen daarmee dat de bezette gebieden tussen Israël en de Palestijnen nog verdeeld moeten worden. Echter als Israël al 78% van Palestina heeft gekoloniseerd, dan hebben de Palestijnen het recht op de resterende 22% en ze hebben geen enkele plicht om nog meer territorium weg te geven.

Waarom is het belangrijk?

Alle landen hebben een aantal juridische plichten, om te zorgen dat Israël oorlogsrecht respecteert (bijvoorbeeld geen nederzettingen bouwt) en dat de Palestijnen een onafhankelijke staat stichten. Maar alleen westerse landen kunnen Israël dwingen om de Palestijnen vrij te laten. En de westerse landen handelen alleen als er publieke druk is op de regeringen. Het is daarom kwalijk dat pundits zoals Beatrice de Graaf bullshit verspreiden en dat journalisten en andere intelligentsia met invloed op het publiek, de bullshit retweeten.

cc-foto: Alisdare Hickson