Palestina aan de Rijn

Afgelopen vrijdag een mooi gesprek en bijeenkomst gehad met Arnhemse jongeren over de kwestie Israël-Palestina, die dagelijks ook onze wijken rauw binnenkomt, al dan niet op hun mobiel alsof vlijmscherpe messen diep in hun hart steken. Toch bleek al snel dat deze jongeren uit heel Arnhem, ondanks snijdende emoties en verontwaardiging, antwoorden blijven zoeken op hun vragen.

Vaak gaan die vragen over de dubbele maat, zoals die beleefd wordt: waarom heeft de ene bevolkingsgroep meer bestaansrecht dan de andere? Dat steekt ook hier in Arnhem, ook onze jongeren hier in de raadszaal, goed opgeleid en actief betrokken bij jongerenwerkers van Rijnstad, Presikhaaf University en AM Supportteam, voelen zich te vaak als tweederangs mensen beoordeeld, hoe goed ze ook presteren – en als zij uiteindelijk toch op waarde worden geschat, krijgen zij te vaak het bezwaarlijke compliment de uitzondering op de regel te zijn. Dit is wat zij herkennen in de positie van de Palestijnen. ‘Alsof de achterlijkheid die door de telefoon in mijn gezicht steekt normaal wordt’, huivert een meisje.

Het mooie is dat deze jongeren heil zien in ‘vreedzaam verzet’, zoals wetenschapper Anne de Jong de methode omschrijft die veranderingen bereikt door stap voor stap steeds meer mensen mee te krijgen met waar zij vóór zijn: niet de conflicten, maar de mensenrechten die Jodenhaat, islamofobie, discriminatie en racisme tot ‘van gisteren’ kunnen maken.

Ik werd helemaal happy, toen ik hen zo aan het denken en praten zag. Deze hoop voor Arnhem, onze jonge intelligente voorhoede voor ‘de mens centraal’ besloot deze bijeenkomst met de nu al legendarische uitspraak: ‘Wij willen een nieuwe bijeenkomst en laten wij hier Joodse Arnhemmers bij uitnodigen.’ Dus ik voel aankomen dat wij ook buiten onze stad gaan laten zien wie deze Arnhemse jongeren zijn, hoe groot hun waarde is voor onze toekomst.