Pak deze kans, niet-haatdragend Nederland

Ik droomde gisteren dat ik Frans Timmermans was. Ik zat op een stoel, ergens bij een raam. Het was donker buiten, maar ik bleef staren in dat donker en wreef in mijn grijze baard: “Tjonge jonge, dit gaat niet de goede kant op. Al weken zijn ze in gesprek. En behalve wat sporadisch venijn online heen en weer en dan weer hetzelfde venijn online weerspreken, bleef het doodstil. Het land moet bestuurd worden. De boel moet gerepareerd worden, de boel moet bespaard blijven van de desastreuse fouten van de afgelopen jaren, de boel moet bijeen worden gehouden, de boel moet ergens wonen, ergens eerlijke inkomsten genereren en de zorg en het onderwijs op een menswaardige manier kunnen benutten.”

De boel heeft het best moeilijk in dit land. Maar enig zicht op de mogelijke oplossingen is er lang nog niet. Ik, als Frans Timmermans, had ik het ook best zwaar in mijn droom.   

“Stel dat hun gespreken niks opleveren. Wie moet de verantwoordelijkheid nemen om de boel weer op orde te brengen? Ons politiek landschap is zo versnipperd. Bij rampen en crises wordt de mens van nature gedreven om zich te verenigen. Onze verenigde partijen zijn de tweede grootste. Maar daaromheen is een verdriet gaande. Hoe koppel ik doorgeknipte lijntjes weer aan elkaar, mocht het zo ver komen? Haat en venijn drijven ons uit elkaar. En juist nu, zoals altijd als onrecht zegeviert, hebben wij elkaar zo hard nodig. Beetje eerlijk, beetje solidair, beetje oprecht en rechtvaardig... Zijn we ondertussen niet moe en murw van al die manipulaties en leugens en misleiding, en van al die venijnige woorden die niet alleen onze samenleving online bederven en verzieken, maar inmiddels vastgeroest zijn in ons dagelijks leven?”

Er kwam een ballerina op me af in mijn droom. Ik, als Frans, keek ik haar aan. “Kind, heb jij het niet koud zo?”

“Sinds zij kunst en cultuur met hun venijn begraven hebben, heb ik geleerd om in de kou en honger mijn kunst te blijven bedrijven. Vandaag en gisteren heeft men mij niet gewaardeerd en mij in de steek gelaten, maar ik geloof in een Morgen. Ooit zal een wereld komen die mijn mens-zijn zal waarderen en die de medemens van mij nooit zal beledigen of daar misbruik van zal maken.”

Ik, als Frans, fronste mijn wenkbrauwen boven mijn grijze baard. Het bleef maar donker door dat ene raam. Geen lichtpuntje in de verte nog te zien... En toen stond ik op. Ik, als Frans. Ik stond op en zei: “Het is genoeg geweest! Ik ben klaar met uw venijn en uw haatdragende taal. Ik wil een eerlijke en rechtvaardige wereld voor al onze ballerina’s en voor alle hardwerkende medemensen creëren. Ik wil dat zij het net zo goed hebben als de rest. Ik wil dat zij zich geen zorgen hoeven te maken. Ik wil eerlijk en oprecht zijn. Zonder smoesjes, zonder spelletjes en manipulaties. Zonder venijn. Ik wil vrede. Harmonie. Rust en zaligheid, eerlijkheid voor eenieder van ons.”

Frans weet veel meer dan ik ooit zal weten. In mijn droom van gisteren was ik hem. En ik heb alle, niet haatdragende zetels bij elkaar geteld:

PvdA GroenLinks 25 
NSC 20
D66 9 
SP 5 
CDA 5 
DENK 3 
PVDD 3 
CU 3 
Volt 2
------
Totaal 75 

“Een eerlijke toekomst is nog mogelijk! In ieder geval geen haatdragende toekomst!”

Frans, in mijn droom zocht ik niet naar verschillen maar naar overeenkomsten. Ik heb de hele nacht niet geslapen, alleen maar gedroomd, maar ik vond ze wel: 75 niet haatdragende zetels!