Over Palestijnse vlaggen en de Arabische moeder als heldin

“Natuurlijk maken onze ouders zich zorgen om ons, maar ze hebben ons opgevoed om sterk te zijn en onderdrukking niet te aanvaarden."

Naast de Marokkaanse ploeg zijn de belangrijkste winnaars van het WK (tot nu toe) ten eerste de Palestijnen of Palestina getuige de vele Palestijnse vlaggen op het veld en onder het publiek.

Ten tweede is de Arabische moeder winnares. Een voor een dansten de Marokkaanse spelers en coach met hun moeders op het veld om deze verborgen heldinnen naar voren te halen. Zonder hun standvastigheid in de familie zouden de spelers dit sportieve hoogtepunt niet hebben bereikt.

Jaren geleden, toen ze deelnamen aan een virale Nederlands-Palestijnse schooluitwisseling, vergeleken de Nederlandse scholieren en de Palestijnse studenten uit de omgeving van Bethlehem elkaars 'helden'. Terwijl de Nederlanders de namen van voetballers noemden of wat nu 'influencers' heet, noemden veel Palestijnse kinderen hun moeder.

Ooit liet mijn tienerdochter haar schoolboek zien waarin de Palestijnse moeder met een streng gezicht naar de horizon keek, staande als een rots in de woestijn, als symbool van soemoed of standvastigheid tegen de Israëlische bezetting.

In de hasbara of propaganda van Israël is de Palestijnse moeder in de loop der jaren ook symbool geworden, en bepaald een minder positief symbool: de Palestijnse moeders leren hun kinderen eerst om te haten, en huilen wanneer die worden gedood.

Aan de voormalige Israëlische premier Golda Meir wordt het gezegde toegeschreven, eindeloos herhaald: "Vrede zal komen wanneer de Arabieren meer van hun kinderen zullen houden dan dat ze ons haten." In een toespraak tot de Algemene Vergadering van de VN suggereerde Netanyahu ooit dat Palestijnse moeders hun kinderen leerden haten. (De beschuldigingen van Palestijnse schoolboeken die kinderen leren te haten zijn legio).

In een interview met het Britse Channel 4 zei een paar dagen geleden de Israëlische parlementariër Zvika Fogel, een brigadegeneraal en parlementair lid van de partij "Joodse Macht" van Itamar Ben Gvir – die op het punt staat een invloedrijk lid van de Israëlische regering te worden: "als het één Israëlische moeder is die huilt, of duizend Palestijnse moeders die huilen, dan zullen duizend Palestijnse moeders huilen."

“We zijn te lankmoedig. Het wordt tijd dat we daarmee ophouden”, reageerde Fogel toen hij werd beschuldigd van racisme.

Enkele jaren geleden werd de jonge Ahed Tamimi een Palestijnse heldin. In een biografie die een paar weken geleden uitkwam, en die ze samen met een Al-Jazeera-journalist schreef, gaf ze antwoord op de beschuldiging van ouderlijke haat.

Als tienerlid van een activistische familie in het dorp Nabi Saleh op de Westelijke Jordaanoever had ze jarenlang gestreden tegen bezetting, landtoeëigening en de bouw van de Muur. Nadat ze in december 2017 was gearresteerd vanwege het oorvijg uitdelen aan een Israëlische soldaat, veroorzaakte de video van haar moeder van het incident veel verontwaardiging bij Israëli's, wat leidde tot haar arrestatie en daaropvolgende gevangenisstraf van maar liefst 8 maanden. Voordat Ahed werd gearresteerd, was ook haar broer twee keer gearresteerd, haar vader negen keer en haar moeder vijf keer en één keer in haar been geschoten.

“De volwassenen in Nabi Saleh wordt vaak gevraagd waarom ze hun kinderen toestaan deel te nemen aan de protesten, en ze daarmee gemakkelijk in gevaar brengen. Ze worden ervan beschuldigd niet genoeg van ons te houden om ons te beschermen... Maar het antwoord is dat onze ouders geen keus hadden. Of, om nauwkeuriger te zijn, het Israëlische leger heeft ons allemaal, jong en oud, van een keuze beroofd. Op zeer jonge leeftijd leerden de meesten van ons in de harde realiteit dat we thuis niet veiliger waren dan tijdens de protestmarsen.”*

Ze gaat verder met het beschrijven van de vele aanvallen op het Tamimi-huis in het dorp en het omliggende erf en tuin. Volgens de schatting van de vader werd het ouderlijk huis tot september 2017 150 keer binnengevallen door militairen.

Dertien dagen na de oorvijgen werd Tamimi beschuldigd van mishandeling, opruiing en het gooien van stenen; haar moeder en neef voegden zich bij haar in de gevangenis, beiden gearresteerd in verband met het incident.

“Natuurlijk maken onze ouders zich zorgen om ons, maar ze hebben ons opgevoed om sterk te zijn en onderdrukking niet te aanvaarden. Ze hebben ons ook geleerd, hoezeer het ook belangrijk is om weerstand te bieden, we de ander nooit mogen haten, want haat zal ons van binnenuit opvreten. We verzetten ons om te kunnen leven, omdat we uiteindelijk echt van het leven houden.”

Zoals de dansende moeders op het voetbalveld.

*Ahed Tamimi and Dena Takruri, They called me a Lioness: A Palestinian Girl’s Fight for Freedom. One World/Random House, New York, 2022.