Over ChristenUnie, moslimhaat, de moord met voorbedachten rade en het springlevende kolonialisme

De VN neemt met grote meerderheid een resolutie aan voor een humanitair bestand en Israël lapt het - voor de zoveelste keer - aan zijn laars. Dit geeft weer eens een goed beeld van hoe de verhoudingen zijn in de wereld. Het is ook vreemd dat Nederland zich onthield van stemming. Van de week was Rutte nog stellig over een ‘humanitaire pauze’, maar daar is nu blijkbaar weinig meer van over.

De verhoudingen binnen de VN liggen trouwens ook zo als het gaat om de sancties tegen Rusland. De meerderheid is tegen en toch worden ze doorgedrukt. Met name Westerse landen blijven maar denken dat ze het beter weten dan de rest. Ik weet niet wat dat is. Een tunnelvisie waarin vooral handelsbelangen een rol spelen? Of is het een soort koloniale betweterigheid? Is iedereen stom behalve wij? Het lijkt een diepgewortelde arrogantie die voortkomt uit hardnekkige blinde vlekken.

Ondertussen lijkt het grondoffensief in Gaza begonnen. De stroom is uitgevallen, alle communicatielijnen liggen plat en verder is het, op het moment van schrijven, gissen wat er gebeurt. De Palestijnen zitten als ratten in de val. En we zien ze blijkbaar echt als ratten, als ongedierte, want niemand grijpt in. Duizenden burgers worden omgebracht en we staan erbij, kijken ernaar en praten het zelfs goed. We noemen het zelfverdediging.

Dat is toch wonderlijk. Om een paar duizend Hamas-strijders te vernietigen, brengt het Israëlische leger miljoenen mensen in Gaza in levensgevaar en komen er duizenden burgers om. Volgens geen enkel ethisch perspectief is dit juist. En hoever gaat die zelfverdediging eigenlijk? Soms wordt een moordenaar vrijgesproken als hij als zelfverdediging de inbreker doodt die zijn huis is binnengedrongen. Maar dit geldt toch niet als deze moordenaar twee weken wacht, in alle rust een plan maakt, de inbreker opzoekt en dan doodslaat? Dat is dan toch gewoon moord met voorbedachten rade? Of ben ik nou gek?

En in Gaza is dit situatie nog anders. We kunnen immers ook zeggen dat een bewoner (Hamas) familieleden van de inbreker (Israël) heeft vermoord en dat we nu zien dat de familie van de inbreker wraak neemt op de andere bewoners. Ik denk dat dit laatste perspectief dicht bij de waarheid komt. Dit willen we in dit deel van de wereld echter nog steeds niet zien. We kunnen vooral roepen dat die ene bewoner (Hamas) niet deugt en zien daarin een vrijbrief om de andere bewoners van het huis (de Palestijnen) de dood in te jagen. Het is bij de beesten af en stemt intens verdrietig.

Ik begin steeds vaker te denken dat achter het wegkijken en goed praten van het geweld tegen Palestijnen, een diepe haat tegen moslims zit. Dit dacht ik ook toen ik woensdagavond ChristenUnie fractievoorzitter Mirjam Bikker in het televisieprogramma OP1 fanatiek moslims aan de paal hoorde nagelen. Ze wilde antisemitisme aanpakken en verafschuwde kritiek op Israël en vindt dat iedereen dit zich negatief uitlaat over Joden zich moet verantwoorden. Dat is misschien terecht, maar was de ChristenUnie ook zo fel toen Wilders zijn ‘minder minder Marokkanen’ uitspraak deed? En ik mis al jaren de veroordeling van alle mensen die keer op keer asielzoekers weren en hen uitschelden voor verkrachters en kinderlokkers. Daar hoor ik maar weinig over van de ChristenUnie. Dat Bikker woensdag haar selectieve verontwaardiging etaleerde, gaf mij vooral een goed beeld van de christelijke politiek, en misschien zelfs van de dominante stemming, in dit land.

Ik vind alle bedreigingen zorgelijk. Joden moet niet bedreigd worden, moslims niet, Palestijnen niet, asielzoekers niet en mensen die stukjes schrijven ook niet. Het is naar en ziek, maar het gebeurt toch. Triest is het. En dan lees ik later dat iemand zich verbaast over de uitspraken van Bikker, terwijl haar voorganger Gert-Jan Segers zo fijn was. Dat was en is hij in mijn beleving helemaal niet. Ik hoorde Gert-Jan Seger en VVD’er Han ten Broeke twee weken geleden aan dezelfde praattafel bij OP1 nog zeggen hoe humaan het Israëlische leger is en hoe ze de bevolking altijd waarschuwt met rookpluimpjes voordat ze rakketen afvuren. Ik vraag me af hoe dit te rijmen is met de oproep van Israël aan de Palestijnen om het naar het zuiden te trekken en dan vervolgens het zuiden te bombarderen. En hoe het kan dat een humaan en ‘voorzichtig’ leger toch duizenden burgers ombrengt. En waarom geeft dit vredelievende leger wapens aan kolonisten op de Westelijke Jordaanoever? Hoe gecontroleerd is dat geweld dan nog en op welke manier worden de Palestijnen dan beschermd?

De Palestijnen worden helemaal niet beschermd. Ze worden nu, net als de afgelopen decennia, gewoon aan hun lot overgelaten. En de mensen als Bikker, en velen met haar, praten het nietsontziende geweld goed en verslijten iedereen die kritiek levert voor antisemiet. Daarin staan ze niet alleen. Ook het CIDI roept over de toename van antisemitisme en ondertussen is de Israëlische regering boos omdat een VN-gezant heeft gezegd dat Israël een humanitaire ramp aanricht in Gaza en dat de aanslag van 7 oktober ‘niet in een vacuüm’ is ontstaan. Die waarheid mag blijkbaar niet verteld worden. Ik houd mijn hart vast voor als de Israëlische overheid straks wordt aangesproken op het doden van inmiddels meer dan 7000 burgers, waaronder bijna 3000 kinderen. Dan zullen de beschuldigingen van antisemitisme opnieuw niet van de lucht zijn.

Deze kritiek heeft echter niets met antisemitisme te maken. Hier wordt getoond hoe politiek eruitziet als je niets om mensenlevens geeft. De ontmenselijking gaat dag na dag door en het leidt niet naar vrede of een oplossing. Tenzij Gaza, samen met de Westelijke Jordaanoever, volledig van de kaart wordt geveegd natuurlijk. Ik denk wel eens dat dit de ware agenda achter dit geweld is. Ik schreef daar drie weken geleden al over. Ik schreef dat toen in woede en in ongeloof, omdat ik hoopte dat het niet waar was dat de aanslag van Hamas de Israëlische premier Netanyahu echt goed uitkwam en hij het zou benutten om zijn agenda door te voeren.

Over die agenda om tot een ‘eenstaatoplossing’ te komen gaat dit stuk echter niet. Het ging over regeringsleiders, politieke partijen en heel veel burgers die pal achter Israël blijven staan, de wandaden goed praten en iedere vorm van kritiek op de Israëlische aanpak in de kiem proberen te smoren. Dat is pijnlijk. En natuurlijk is Jodenhaat erg. Dat ontken ik niet, maar vanwaar de eenzijdige verontwaardiging? Weten Bikker en haar medestanders hoeveel mensen met een Arabische achtergrond zich nu niet durven uitspreken? En hoe ze ondanks hun zwijgen worden aangesproken en uitgescholden en gedwongen worden stelling te nemen? En enig idee hoeveel verdriet en frustratie er bij hen is over de jarenlange onderdrukking in Palestina en hoe klote zij het vinden meteen voor antisemiet te worden uitgemaakt als ze dit bespreekbaar willen maken?

En dan zwijg ik nog over de meisjes met een hoofddoek die al jaren worden nageroepen of bespuugd. Over de algehele kansenongelijkheid bij jongeren met een Arabisch uiterlijk en een Arabisch klinkende achternaam. Hoe ze een lager schooladvies krijgen, amper een stageplaats kunnen vinden, uit discotheken geweerd worden en om de haverklap staande worden gehouden door de politie. Die moslimhaat zit blijkbaar al zo ingebakken in onze samenleving dat het nauwelijks nog opvalt.

En het is trouwens niet de eerste keer dat de ChristenUnie mij buikpijn bezorgt. Ik herinner me nog hoe de ChristenUnie in 2020 tegen een motie stemde om, veelal Syrische, kinderen uit de erbarmelijke omstandigheden van het vluchtelingenkamp in Moria te halen. Dat vond ik ook zo hypocriet. Op zondag hebben ze in de kerk de mond vol over naastenliefde, de barmhartige Samaritaan en ‘laat de kinderen tot mij komen’ en in de Tweede Kamer geven ze niet thuis als ze echt iets kunnen doen voor de kwetsbaren. Te triest voor woorden. Voor naastenliefde en wereldvrede moet je blijkbaar niet bij deze partij zijn en als je meer wilt weten over excuses bedenken om mensen niet te helpen of het vinden van manieren om onder het gebod ‘gij zult niet doden’ uit te komen, kun je juist bij hen in de leer. Of dit met moslimhaat te maken heeft weet ik niet, maar het lijkt erop dat de door hen gedroomde hemel op aarde, niet toegankelijk is voor islamieten.

Ik vrees dat daar niet veel aan te doen is. Het zullen blinde vlekken zijn. We hakken in op Hamas en duperen en doden daarmee duizenden onschuldige mensen. We meten met verschillende maten, bepalen wie goed en wie fout is en wie we als gesprekspartner zien en wie niet. Het is wonderlijk en verbijsterend om te zien. We veroordelen het ene geweld en vinden het andere geoorloofd, we bepalen wie vrijheidsstrijder en wie terrorist is, we maken uit wie gesprekspartner is en wie zichzelf buiten spel heeft gezet. We oordelen, veroordelen, verdelen en bepalen.

De witte geprivilegieerden verschijnen voor de camera en delen zoals altijd de lakens uit. Hoewel we vaak anders denken, is er nog helemaal niets veranderd. Wij zijn de baas en anderen zijn de voetveeg. Ze hebben geen naam, geen gezicht en geen bestaansrecht. In ieder geval niet op de grond die wij als de onze hebben geclaimd. Zo is het kolonialisme nog altijd springleven en zijn we nietsontziend tegen partijen die daartegen in opstand komen. Noem het de eeuwige wederkeer van de westerse dominantie en diens geloof in het eigen gelijk.