Op Vrouwendag krijg ik altijd zin om me van een glazen klif te storten

“We leven in een wereld waarin als een vrouwelijke gyneacoloog een stuk schrijft over vulva's, een willekeurige man haar - niet gehinderd door enige kennis - komt vertellen dat het juiste woord eigenlijk 'vagina' moet zijn'“ Tja, sommige mensen zijn dom en arrogant. Maar dat kunnen zowel mannen als vrouwen zijn. Het voorbeeld van de man en vrouw die van mailaccount wisselden, is al enkele jaren oud. Benieuwd hoe lang dit nog als voorbeeld wordt gebruikt. Ook typisch dat dan net wordt gedaan of dit in alle sectoren / organisaties zou gelden. In mijn werk zou je niet ver komen, als je vrouwen niet serieus zou nemen. Verder noemt schrijfster het inkomensverschil tussen man en vrouw. Ze vergeet te vermelden dat jonge vrouwen tegenwoordig meer betaald krijgen. Daarnaast kun je niet simpelweg compenseren voor deeltijdwerken. Iemand die 2 dagen per week werkt, staat stil in zijn of haar carrière.

De oplossing is vrij simpel. Politiek en bedrijfsleven moeten gewoon meer vrouwen toelaten met benadruk op moeten. Ik stem altijd op een vrouw en de reden is omdat vrouwen veel praktischer denken en handelen dan wij mannen. Dat zit in de genen. Ijsland heeft na laatste crisis vrouwen binnengelaten in bestuurlijke wereld en het werkt uitstekend. Waar wacht onze politiek op?

Hoewel ik ieder woord geloof vind ik het lastig hier als man op te reageren. Ik ben er van overtuigd dat onze samenleving doordrengt is van bewuste en onbewuste voorkeuren voor wit en mannelijk als het om macht gaat. Het is de basisnorm of het uitgangspunt van waaruit we, mannen en vrouwen, naar de wereld kijken. Het verklaart de vanzelfsprekendheid van sommige mannen dat hun mening of zelfs hun aanwezigheid er toe doet maar ook de gevoeligheid van vrouwen daarvoor. We zitten samen in hetzelfde culturele vangnet. Waarmee ik niet wil zeggen dat met die constatering het probleem is opgelost. Punt is dat we door het vasthouden aan die context niet uit het vangnet ontsnappen. Ik maak geen onderscheid naar sekse, ik geloof niet in typisch manlijke of vrouwelijke eigenschappen. Want ook die zijn cultureel bepaald en cultuur is amorf, het heeft geen vaste vorm. Ik ken vrouwen die meer machogedrag laten zien dan menig man. Als mijn kritiek op een vrouwelijke medewerker wordt afgedaan als mansplaining weet ik dat de kritiek (nog) niet geland is en voel ik me genoodzaakt die persoon extra in de gaten te houden. Dan weet ik dat ik te maken heb met iemand die zoekt naar uitvluchten. Los daarvan moeten we vanwege die culturele context wel blijven letten op wat we doen. Culturele verandering gaat langzaam. Toch was ik aangenaam verrast toen de resultaten van een onderzoek naar de vraag of de dienstplicht ook voor vrouwen moet gelden door mannen en vrouwen in vrijwel gelijke mate als positief werd beantwoord. Dat was anders dan in de jaren 70 toen zowel mannen als vrouwen daar bezwaar tegen hadden. Mannen moesten er toen niet aan denken een vrouwelijke leidinggevende te hebben. En vrouwen dachten dat ze als leidinggevende niet geaccepteerd zouden worden. Mannen zien het nu als logisch dat een vrouw hetzelfde kan en vrouwen zijn daar inmiddels ook van overtuigd. Wat laat zien dat het van twee kanten komt. Veel gevoeligheden komen door onzekerheid over wat iemand kan en mag. Dat kun je alleen doorbreken door dit soort zaken te forceren. Door positieve discriminatie. Dat bij identieke geschiktheid de maatschappelijke wenselijkheid prevaleert. Zolang we niet laten zien dat het kan gaan we onzekerheid uit de weg en kiezen we voor wat we al hadden. Waarbij we een heel scala aan excuses hebben.

Zolang het over gelijke kansen gaat en niet over het afdwingen van gelijke uitkomsten ben ik voor.

Het is natuurlijk allemaal waar wat Joyce schrijft maar ik denk dat we er niet komen door te hopen op een mentaliteitsverandering. Alleen als de machtsverhouding tussen vrouwelijke werkenden en het kapitaal fundamenteel verandert zal de positie van vrouwen verbeteren. Ellie Mae O’Hagan heeft daar een goed stukje over geschreven: https://www.theguardian.com/commentisfree/2019/mar/08/celebrate-international-womens-day-why-not-join-union “If this sounds like socialism, it’s because it is. Only by diminishing the power of the boss class, and giving female workers more access to collectively owned social goods, can we ensure that no woman is forced to choose between sexual and economic exploitation, and poverty.”

Ik mag niets zeggen....

Ik heb er gelukkig niet zo vaak mee te maken, maar dat komt denk ik omdat ik nogal een typisch vrouwenberoep heb als office manager. Wel in de privésfeer af en toe. Zo kan mijn vriend nog steeds keihard lachen om die scène waarin Pim Fortuyn tegen Wouke van Scherrenburg zei dat ze maar moest gaan koken (veel beter). Haha. Not. Het was niet grappig bedoeld, dat was gewoon iemand afserveren omdat ze een vrouw is. En hij is op zich best geëmancipeerd. Wat dat betreft ben ik soms verbaasd over mannen, die opeens out of the blue toch heel sexistisch uit de hoek komen.

Ik begrijp feministen zoals Joyce Brekelmans niet. Ook weer dit artikel. Feminisme uit willen stralen maar spiegelen aan de man. Feminisme zou moeten bestaan uit het uitvergroten van verschillen tussen man en vrouw. Niet de gelijkheid.

En dan zul je zien dat zo'n willekeurige man je domweg vertelt dat een glazen klif helemaal niet bestaat, zucht! Wat is het leven toch ontzettend vulva! Morgen is het de Dag van het Huiswerk, heeft iemand bedacht. Ook geen feestje, lijkt me.

Dankje Joyce, over dit soort dingen zou het moeten gaan inderdaad.

Ik hoop dat veel vrouwen reageren