Op een dolle dinsdagmiddag in de Pim-tijd richtte ik de Mat Herben Fanclub op. En wat er toen gebeurde...

“Mijnheer Melkert, wilt u lid worden van de Mat Herben-fanclub?”, liep ik grijnzend toenmalig PvdA-fractievoorzitter Ad Melkert tegemoet op de gang van het Tweede Kamergebouw. Het was eind mei 2002, kort na de moord op Fortuyn en de voor de PvdA dramatisch verlopen verkiezingen. Ter afsluiting van een stressvol semester kreeg onze lesgroep op de School voor Journalistiek opdracht ‘een gek krantje’ te maken. Ik kwam met het idee om een fanclub op te richten voor de volstrekt charismaloze nieuwe voorman van de Lijst Pim Fortuyn, Mat Herben.

Laat ik voor de jongere lezers Mat Herben schetsen. Hij was een soort wandelend oliebolletje: klein en rond, met een vettige huid. Zijn grote bruine snor gaf hem iets viezigs en tegelijkertijd vertrouwenwekkends. 

De dag na mijn creatieve inval lieten we witte t-shirts bedrukken met een zwart-witfoto van Mat, weer een dag later pakten we vanaf Utrecht Centraal de trein naar Den Haag. Het was een stralende middag, de eerste politicus die we op een zonovergoten Binnenhof tegen het lijf liepen heette Hans Wiegel. Beneveld door de wijn die hij tijdens de lunch had gedronken, poseerde de VVD-leider uit de jaren zeventig met ons in onze t-shirts voor de foto. ‘Alleraardigste man’ zei Wiegel over Mat Herben, dat was ook zo. Je kon geen hekel krijgen aan Mat, daarvoor bezat hij te weinig wezenlijke eigenschappen. Voor jongere lezers: Mat leeft nog, anno 2022 zit hij in de gemeenteraad van zijn woonplaats Montfoort.

Na Wiegel gingen we op de foto met andere beroemde politici; ik herinner me de warme hand van SP-godfather Jan Marijnissen op mijn schouder tijdens het poseren. Ondanks onze vreemde uitdossing mochten we het Kamergebouw binnen, ik denk omdat we uiteindelijk gewoon journalistiekstudenten waren. Bovendien was Nederland nog niet zo angstig als tegenwoordig. Eenmaal in de ruimte waar politici en journalisten elkaar ontmoeten ging het hard qua foto’s. Ministers, staatssecretarissen, Kamerleden en bekende politiek verslaggevers klampten we aan.

We raakten enigszins door het dolle, tot irritatie van NOS’er Ferry Mingelen. Frits Wester kon er wel om lachen, hij nodigde ons uit voor een biertje op het terras. Terwijl wij en Frits aanstalten maakten om te vertrekken, kwam Mat Herben aangelopen. Om een of andere reden werd hij die dag gevolgd door een cameraploeg van Nieuwsuur. Als voorzitter van de fanclub beantwoordde ik vragen voor de camera, Mat zag de humor van het initiatief in, hetgeen mijn vooroordeel bevestigde dat je met rechtse mensen meer lol hebt.

‘Leve de polarisatie!’, stak een studiegenoot zijn vuist in de lucht toen we over het Plein terugliepen naar het station. Dankzij het nieuwe fenomeen ‘polarisatie’ hadden we inderdaad een topmiddag. Twintig jaar geleden was polarisatie verfrissend en leuk. Behalve voor Ad Melkert, hij weigerde de foto.