Op bezoek bij Joran van der Sloot

“Beste Joran. Wij kennen elkaar niet, maar je advocaat adviseerde me om jou te mailen met mijn vraag. Ik ben een Nederlandse journaliste en op dit moment in Lima. Kan ik je morgen of overmorgen interviewen? Ik zou je o.a. graag vragen willen stellen over je dagelijks leven in de gevangenis.”

Deze mail stuurde ik naar het persoonlijke mailadres van Joran van der Sloot. Volgens zijn advocaat, die mij het adres gaf, zou Joran de mail op zijn iPhone kunnen lezen. “Die hebben ze daar allemaal in hun cel hoor”, zei hij toen hij mijn verbaasde reactie hoorde.

De weken ervoor probeerde ik via de Nederlandse ambassade, via de directie van de Piedras Gordas-gevangenis en met hulp van Peruaanse vrienden een interview met Joran te regelen. Van de officiële instanties hoorde ik niets, of ze schreven dat ik minstens drie maanden voor mijn reis een aanvraag had moeten doen bij Joran’s advocaat, die mijn verzoek dan weer moest indienen bij de gevangenis.

Dus ging ik op zoek naar de advocaat. De Nederlandse ambassade in Lima wilde zijn gegevens niet doorspelen, maar zou hem laten weten dat ik hem zocht. Het was geen verrassing dat ik daar niets op hoorde. Via, via vond ik telefoonnummers die niet meer klopten. “Hij wisselt nogal eens van nummer, want sinds hij Joran verdedigt wordt hij bedreigd”, zei mijn Peruaanse vriend. Het grappige is dat ik hem uiteindelijk vond via Facebook, waar foto’s van zijn privéleven door iedereen te bekijken zijn.

“Kan ik Joran interviewen?”, vroeg ik toen ik hem eindelijk sprak. “Vraag dat hem zelf maar”, antwoordde hij. “En zeg dat je zijn imago in Europa wilt verbeteren, dan wil hij het denk ik wel.” Op mijn mail aan Joran, waarin ik uiteraard niet zei dat ik zijn imago wilde verbeteren, kwam geen antwoord.

Een bezoek aan de Piedras Gordas-gevangenis leek me, los van een interview met Joran, interessant. Dus ging ik er op de bonnefooi naartoe. Dat klinkt gemakkelijker dan gedacht. Door de drukte rondom Lima stond ik eindeloos in de file. Wat ook niet hielp is dat Piedras Gordas nogal moeilijk te vinden is.

Hoe dichter je bij de gevangenis komt, hoe armoediger en meer uitgestorven de omgeving. Er is geen afslag met een bord, de meesten Peruanen in de buurt konden de weg niet wijzen. Na veel rondvragen vond ik een smal zandpad dwars door een sloppenwijk. Op het laatste stuk staan jonge jongens met brommers klaar om bezoekers voor geld naar boven te rijden. Vijf minuten voor het einde van de bezoektijd kwam ik aan bij Piedras Gordas, een gelig gebouw met hoog prikkeldraad. 

De bewakers waren onverbiddelijk. Ik was te laat en mocht niet meer naar binnen. “Voor geld is hier alles mogelijk”, hadden mijn Peruaanse vrienden vooraf gezegd. “Hier betaal je voor alles.” Dat bleek niet helemaal waar. Op mijn vraag of ik tegen betaling naar binnen mocht kreeg ik een boze blik.

Inmiddels was ik een heuse bezienswaardigheid onder de andere aanwezigen. Een groep armoedig uitziende Peruaanse vrouwen vroeg wat ik kwam doen. Toen ik vertelde over Joran en dat ik de gevangenis wilde bezoeken, begonnen ze samenzweerderig te lachen. “Wil je met hem trouwen?” vroegen ze. Toen ik ‘nee’ antwoordde leken ze opgelucht.

Ik vroeg op mijn beurt wat zij daar deden. “Wij zoeken een Europese man om mee te trouwen”, zei één van hen. “Weet jij hoe we Joran kunnen spreken?” En zo was de cirkel weer rond.  

Volg Annemieke ook op Twitter

Foto’s: Annemieke Ruggenberg