Oorlog voeren voor de liefde

Mijn allerliefste Dina Amina,

Ik heb altijd gedacht dat die roze wolk op een gegeven moment verdwijnt. Jij bent alweer anderhalf jaar. En gelukkig is die roze wolk er nog steeds. De liefde en geluk die jij hebt meegenomen is niet in hoeveelheden te omschrijven. Jij bent werkelijk mijn alles. Jij bent mijn vlees en bloed, jij bent de personificatie van de liefde tussen mij en mijn vrouw, jij bent mijn heden en mijn toekomst.

Maar lieve Dina, die toekomst is waar papa zich zorgen om maakt. Jouw toekomst. Jouw wereld bestaat momenteel nog uit spelen, slapen, eten en nog veel meer spelen. Je bent nieuwsgierig maar ook voorzichtig. Vaak luister je maar soms ben je ook ondeugend. En dat is geweldig. Steeds meer begin jij je eigen karakter te vormen. Op die roze wolk.

De wereld is helaas alles behalve een roze wolk. De wereld is momenteel een grauwe grijze wolk. En de mensen zijn bang. Er is oorlog. En de minister-president heeft zelfs gezegd dat wij nu ook in oorlog zijn. Gelukkig heb jij geen idee wat dat betekent. En eerlijk gezegd heeft papa ook geen idee wat dat betekent.

Vroeger speelde ik altijd oorlogje in het bos met vrienden. En dan hadden we twee legertjes. En deden we ons camoufleren. Met takken en schmink. En liepen we met zelfgemaakte geweren door t bos. En gingen we op zoek naar elkaar. Eigenlijk een soort verstoppertje. En degene die de andere als eerst ontdekte, die won. En met een BAMBAMBAM gaf je dat aan. En dan viel de verliezer zo dramatisch mogelijk op de grond. En dat noemden we dan een ‘Platoon’. Zoals de titel van een film over de oorlog in Vietnam.

Lieve Dina, vandaag is het 16 november 2015. En de wereld staat op zijn kop. En in Nederland heerst er angst en onzekerheid. Haat en verdeeldheid. De extremen krijgen het grootste podium. Dat is de tijd waarin we leven, en waar jij gelukkig nog niks van ziet, voelt, of merkt. Als je extreem bent, krijg je de meeste aandacht. Op wat voor manier dan ook. Positief is veel minder interessant dan negatief. Terwijl we toch allemaal iets positiefs willen, toch? Willen we niet allemaal een zorgeloos leven? Willen we er niet allemaal voor elkaar zijn? Willen we niet allemaal elkaar liefhebben en elkaar in elkaars waarde laten en respecteren, en elkaar met fatsoen behandelen? En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat we in een tijd leven waar ik op al deze vragen moet antwoorden met een NEE.

Nee, we willen niet allemaal iets positiefs. Nee, we willen er niet voor elkaar zijn. Nee, we willen elkaar niet liefhebben, niet respecteren en niet met fatsoen behandelen. En terwijl ik dit schrijf voel ik weer dat ik me laat leiden door die extremen. Want het is niet goed om te generaliseren. Dat wordt al veel te veel gedaan. Dus moet papa ervoor waken daar niet in mee te gaan.

Lieve Dina, papa is in de war. En bang. En onzeker. En verdrietig. Maar ook strijdlustig. Want ik wil er alles aan doen om jouw leven mooier te maken dan de mijne ooit is geweest. En daarvoor moet ik op mijn manier oorlog voeren. Tegen alle onrecht die papa voelt. Oorlog voeren voor de liefde. Oorlog voeren voor een betere wereld waarin jij hopelijk zal opgroeien. Mijn oorlog voer ik met een zelfgemaakt geweer. Net als vroeger. En de kogels zijn woorden. Woorden in de vorm van kunst. Kunst in de vorm van verhalen die verteld moeten worden. Mijn oorlog zijn die verhalen waar nu zoveel behoefte aan is. De verhalen die verbinden. Die ons elkaar laten begrijpen. Want als je elkaar begrijpt zul je ook anders met elkaar omgaan. En als je elkaar niet begrijpt, dan heb je elkaar in ieder geval gehoord. Want dat levert al zoveel op. Kijk maar naar jezelf. Als jij goed naar papa luistert, dan gebeuren er ook minder ongelukjes. En zo werkt het ook in de grotemensenwereld. Maar ja…

Lieve Dina, ik zal er alles aan doen om die roze wolk waarop wij nu samen leven roze te houden. De kleur die ook het mooist bij jou past. Papa zal er alles aan doen om het grauwe en grijze uit jouw leven te houden. En ik hoop dat jij mij belooft om met een groot hart te leven. Want dat is het mooiste wat er is. Maar soms ook moeilijk. Omdat je de pijn heftiger voelt dan wanneer je hart gesloten is. Open je hart naar de mensen om je heen. Geef liefde en je zal liefde krijgen. Zoals ik ook nu al tegen jou zeg als we in de stad lopen en we naar mensen zwaaien en lachen: ‘het maakt niet uit als mensen geen hoi terug zeggen of geen glimlach teruggeven. Als jij het maar wel doet.’ Open je hart omdat het je leven verrijkt.

Lieve Dina, het duurt nog wel even voor jij deze woorden kunt lezen, en het duurt nog langer voor je ze zult begrijpen. Ik hoop dat wanneer het moment daar is, dat je tegen me zal zeggen: ‘Papa, je hebt het goed gedaan.’ Die simpele woorden. Meer hoeft papa niet te horen.

Ik hou van jou.

Jouw papa