Ook in Nederland leven we in een rape culture

Gisteren zei een man tegen mij: ‘ik vind het hele gedoe met ‘The Voice’ wel moeilijk… als man kun je je dus nergens meer vrij bewegen. Ik heb het gevoel dat ik steeds moet oppassen.’

Ik antwoordde vrij droog met: ‘ja, dat heb ik ook. Bijna elke dag’.

Hij keek me wat verbaasd aan, en zei: ‘maar ik durf bijna niet meer met een vrouw alleen te zitten in een ruimte, want straks word ik aangeklaagd. Ik zou alle gordijnen moeten openzetten om maar te zorgen dat ik niet verdacht word…’

‘Ja’ zei ik, ‘en ik vermijd al mijn leven lang plekken waar ik alleen ben met een man die ik niet goed ken en inderdaad ben ik het liefste in een ruimte met een onbekende man waar de gordijnen open zijn’.

Afgelopen week ben ik verschillende keren als maker van AmsterdamTalksSex aangesproken op wat er gebeurde in ‘The Voice’. Wat ik er van vond, maar ook of ik niet ontzettend boos was. Om heel eerlijk te zijn, was ik wel erg boos, alleen was ik niet verbaasd. Want mij was het al veel eerder opgevallen dat we ook in Nederland in een rape culture leven.

Veel mensen schrikken als ik het zo benoem, net zoals de dame in het filmpje van ‘Boos’, ze kan bijna niet zeggen dat ze is verkracht, want ze vindt het haar eigen schuld. Terwijl je als kijker weet dat het verkrachting is.

In Nederland is er al jaren een probleem met hoe wij naar vrouwen kijken en hoe vrouwen worden behandeld. Dit is niet alleen wat mannen doen, vrouwen doen er evengoed aan mee. We kunnen het bijna niet toegeven, want we vinden dat iedereen in Nederland gelijke kansen krijgt.

Nee. Dat is niet zo. Er is namelijk veel verschil tussen mannen en vrouwen. Nog steeds.

Er is een verschil wie vaker aan het woord komt, op televisie, maar ook in vergaderingen. Er is een verschil in wie er eerder wordt geloofd. Er is een verschil in wie op straat wordt nagefloten (catcalled) wordt. Er is een verschil in wie er wordt toegelaten in besturen. Er is een verschil in inkomsten, die niet alleen te wijten is aan parttime werken. Er is een verschil naar wie – medisch – onderzoek wordt gedaan. Er is een verschil in educatie; vrouwen hebben mannen ingehaald op HBO+ niveau. Er is een verschil in wie in de nacht over straat durft te lopen. Er is een verschil in wie wordt aangerand. Er is een verschil in wie geweldsdelicten pleegt. Er is een verschil in wie seks wil met kleine kinderen. Er is een verschil in wie gebruik maakt van prostitutie. Er is een verschil of transvrouwen of -mannen in elkaar worden geslagen. Er is een verschil in wie verkracht. Er is een verschil in wie door hun partner wordt vermoord (ook in Nederland).

Er is een wezenlijk verschil tussen mannen en vrouwen en dit bevindt zich niet tussen hun benen.

Nederland is – als zoveel landen – een patriarchale maatschappij. Dit betekent niet dat mannen slecht zijn, maar wel dat we met zijn allen leven in een maatschappij waarin mannen hogere posities hebben als vrouwen. Waarin mannen nog steeds eerder worden geloofd dan vrouwen.

Er is een verband tussen catcalling op straat en het moment als je daar niet aan meedoet, je een slet noemen, en iemand die het gewoon vindt om ongevraagd aan je borsten of billen te zitten.

In Nederland vinden we het belangrijker hoe een vrouw eruit ziet dan wat ze zegt. Vrouwen moeten een mening zachter brengen, vrouwen hun stem moet bij voorkeur hoger zijn. Vrouwen moeten vooral pleasen.

Alleen is er een verschil met veel andere westerse landen. Nederland is heel sterk individualistisch en calvinistisch. Deze combinatie maakt dat er wordt verwacht dat een vrouw zelfstandig haar ‘mannetje’ kan staan. Dit gaat zo ver dat als je op straat wordt lastig gevallen er maar weinig mensen je durven te helpen. Het omstanderseffect zou hier ook moeten gelden. Niet alleen mannen die helpen, maar ook je mede-‘zuster’ helpen.

Van de dingen die John de Mol zei, was er helaas ook een terecht, ‘het is onderdeel van een groter maatschappelijk probleem’. Hij ging door met victim blaming.

Ik zou aanvullen met: ‘waarin we vrouwen nog steeds zien als object, die je mag onder betalen, minder geloven, lastig vallen, aanranden en verkrachten’. Daar moet wat aan gedaan worden. En dat betekent meer praten met elkaar over seks, zonder dat direct beperkt wordt tot een obsceen of gedragsoverschrijdend iets. Laten we seks maken tot een van de leukste dingen in dit land in plaats van je grootste trauma.