Ook ik heb mijn twijfels bij Tinkebell

Ik kan me voorstellen dat mensen hun twijfels hebben bij Katinka Simonse, beter bekend als Tinkebell. Tink is begaan met de minder bedeelden, de behoeftigen, de mensen in de wereld die het minder getroffen hebben dan zij. En dat zijn er nogal een boel.

Ik kan het tempo van Tink vaak niet bijhouden; van een getimmerd asielzoekershuisje in Vlissingen, naar een gefilmde sterilisatie (in het teken van het wereldwijde fosfaatprobleem), een reis naar Bangladesh voor de slachtoffers van Rana Plaza, een uitgezet kindje dat overlijdt aan leukemie tot de uitgezette vader van Tamana Amiri. Ook ik heb mijn twijfels gehad bij het huisje in Vlissingen voor haar twee adoptie-vluchtelingen. Moet je wel zo met mensen gaan ‘leuren’? Dat het daar niet blij bleef, heb ik later van dichtbij meegemaakt. 

Burnout Tussen de vele projecten die Katinka – ondanks haar hevige burnout – deed, bleef ze contact houden met Ezzedin. Ik kan me nog de wanhopige pogingen herinneren om hem goed in zorg te krijgen voor zijn psychische problematiek; geen sinecure voor een onverzekerde asielzoeker die officieel niet in Nederland mag verblijven. Pas tegen de tijd dat ze zich liet steriliseren, en zich voor het eerst eens overgaf aan haar hevige burnoutklachten (zij het deels, ze bleef er ook tegen vechten), stond ze zich toe om zichzelf wat meer op de eerste plaats te zetten: eens wat langer in bed blijven liggen, minder voor anderen in touw zijn en wat meer voor zichzelf zorgen. Mijns inziens een zeer goede zaak. Regelmatig belde ik om te vragen hoe het met haar ging, en tot mijn vreugde wierp de rust en regelmaat haar vruchten af. Langzaam aan ging het wat beter met haar. 

En zodra het maar iets beter met haar ging, was ze al weer druk in touw, met haar projecten, haar columns, met het helpen van anderen.  Iets wat ik niet verstandig vond, maar ik wist inmiddels dat het geen zin had om haar hierop te wijzen. Sommige dingen moet je nu eenmaal zelf ervaren. 

Toen ik haar in december sprak, vertelde ze me over een opening waar ze die dag heen moest. Ze zou gaan praten in het MOTI, voor een opening van een digitale kunsttentoonstelling. Daarvoor zou ze met de trein naar Breda moeten. Het leek me nogal een onderneming, voor iemand die al zo lang met ernstige – aan uitputting grenzende – burnoutklachten liep. Maar dat was nog niet alles.

Shag Nog voordat ze de reis naar Brabant zou ondernemen, zou ze langsgaan bij het Vluchtgebouw, om langs te gaan bij Ezzedin. Ik vond het ontzettend lief, maar tegelijk grenzen aan waanzin. Ezzedin had gevraagd of ze wat geld had voor een Reggae-feest waar hij graag heen wilde. Dat geld had ze niet. Maar toch ging ze het, ondanks haar slechte gezondheid, bij hem langsbrengen. Met een pak shag. 

Ik bood aan om met haar naar Ezzedin te gaan en vervolgens door te rijden naar Breda. Gaan zou ze toch, uitgeput of niet. Met mijn auto zou het hopelijk een wat minder grote aanslag zijn op haar eigen gezondheid. En zo ging ik met Katinka langs in het troosteloze vluchtgebouw, waar zij geld en shag langsbracht, als een soort vervroegd kerstcadeautje. 

Inmiddels zijn we ruim twee maanden verder. Katinka is net in Afghanistan geweest en is gelukkig veilig terug gekeerd. Kort voor haar vertrek heeft ze Ezzedin nog gesproken; ze zoekt regelmatig contact met hem. En nee, ze ziet hem niet iedere week. Maar ze heeft meer voor hem gedaan, dan menig Nederlander. Ik doe het haar niet na. Ik bracht hem een stuk zelfgebakken cake in december. Geen kop koffie zoals Margriet Oostveen.

En die kop koffie – voor een verwarde slaapgedepriveerde vluchteling  – in een ruil voor een eenzijdig, tendentieus verhaal , tja, die roept bij mij een vraag op: wie gebruikt hier nu wie? 

cc-foto: Vera de Kok