Ook Geert Wilders ziet Bashar-Al Assad, de tiran van Syrië, dus wel zitten

Geert Wilders vindt dat Syrische asielzoekers terug naar huis kunnen omdat  de gedeelten van het land waar president Bashar Al-Assad heerst volgens hem veilig zijn. Hij lijkt steun te krijgen uit de NSC-fractie. Jaren geleden toonde Thierry Baudet zich al een fan van Assad.

Op het eerste gezicht lijkt dat vreemd. Assad is een Arabier, wat betekent dat de leider van de PVV weinig met hem op kan hebben, tenzij hij zijn betrouwbaarheid voor 180% heeft bewezen. En dat terwijl niet alleen Bashar, maar ook zijn vader en voorganger Hafed het bloed van honderdduizenden aan hun handen hebben. Ze schrikken geen van beiden voor een bloedbad meer of minder terug. In 1982 vermoordde Hafez in een kleine vier weken ongeveer 40.000 inwoners van de vroom Soenitische stad Hama omdat die in opstand was gekomen tegen zijn regime. Zoon Bashar, zo meldde Joop, heeft de levens van 200.000 burgers op zijn geweten. Wie in een van zijn gevangenissen terechtkomt, loopt grote kans dat niet te overleven.

Hoe kan het dat Geert Wilders verwantschap voelt met deze man en dit regime? Dat komt waarschijnlijk omdat hij een aanhanger is van de Baath partij. De ideologie daarvan vertoont grote overeenkomsten met die van de PVV. Het gedachtengoed  werd tijdens en na de Tweede Wereldoorlog ontwikkeld door de Libanese christen Michel Aflaq. Hij vond veel inspiratie in het fascisme van Mussolini en het nationaalsocialisme van Hitler. De Arabischtalige radio-uitzendingen uit Berlijn en Rome werden trouwens in het Midden-Oosten druk beluisterd.

Baath betekent 'wedergeboorte'. Aflaq meende dat het Arabische genie alleen tot uiting kon komen in een grote staat die alle sprekers van de Arabische taal omvatte. De verdeeldheid van het Midden-Oosten en Noord-Afrika was hem een gruwel  en de toenmalige overheersing door koloniale machten nog meer. Er moest een groot Arabisch imperium tot stand komen waar de hele wereld een voorbeeld aan kon nemen. Net zoals dat dertienhonderd jaar eerder bestond.

Als leidraad van het bestuur ontwikkelde hij een soort nationaal Arabisch socialisme. Alle standen en klassen werkten samen binnen het grote  geheel, waarin allen zouden krijgen waar zij recht op hadden. Er is een nauwe verwevenheid tussen staat en bedrijfsleven. Tegenover klassenstrijd staat klassensamenwerking.  Minderheden zoals Koerden of Amazigh worden desnoods onder dwang gearabiseerd. Marxisten hebben wel geprobeerd de Baath partij te infiltreren maar dat is nooit echt gelukt. Over het algemeen was de leiding zeer anticommunistisch.

Van een democratische organisatievorm was geen sprake. Michel Aflaq stond een strakke leiding voor door een goed geschoolde eensgezinde elite. Toen Baathisten in Damascus de macht grepen, verboden zij onmiddellijk alle andere partijen. Dat gebeurde eveneens in Bagdad, waar Saddam Hoessein tot de coupplegers behoorde.

En de islam? De Baath ideologie is niet godsdienstig. Ze beschouwt de islam niet als van God gegeven maar als een schepping van het Arabische genie die daarom eerbied verdient. Het is dan ook duidelijk dat de Baath gedachte en die islamisten tegenover elkaar staan als water en vuur. Over het algemeen vervolgen Baathisten andere politieke stromingen – al dan niet religieus getint – dan de hunne te vuur en te zwaard. Letterlijk.

Een opmerking terzijde. Het valt op dat de Baath-ideologie aantrekkingskracht uitoefende op religieuze minderheden zoals christenen of islamitische stromingen die afweken van de overheersende leer in bepaalde gebieden. In het overwegend Sji-ietische Irak werd de Baath nogal gedragen door leden van de Soennitische minderheid. De familie Assad behoort tot de Alawieten, een variant op de Shi´a in Syrië die altijd de druk voelde van de  grote Soennitische meerderheid in dat land . Om die reden is Bashar nu een bondgenoot van Iran. De ayatollah´s beschouwen hem ongetwijfeld als een nuttige idioot, die zeker op de koffie zal komen als hij met zijn rare vorm van de Shia niet meer nodig is.

Baathisten zijn alleen maar aan de macht gekomen in Bagdad en Syrië. Over het algemeen leidde de onderlinge machtsstrijd binnen de partij-elites tot veel onderlinge strijd en bloedige zuiveringen. Destijds leefden de Baath partijen van Syrië en Irak op voet van oorlog. De oude dictator Hafed al-Assad heeft Saddam Hoessein dan ook nooit gesteund toen hij zijn Moeder van alle Oorlogen tegen de Verenigde Staten moest voeren. Zo diep gingen de tegenstellingen.

Het kan niet anders of Wilders herkent iets in het nationalisme en de autoritaire inslag van de Baath. Als puntje bij paaltje komt, drinkt hij uit dezelfde bron van nationalisme, etnische zuiverheid en volkseenheid. Daarom dus denkt Wilders dat het onder Assad, zijn geheime dienst, zijn martelspecialisten en zijn leger veilig is.

Het bondgenootschap met de ayatollah´s ziet hij graag door de vingers. Assad heeft trouwens daarnaast veel militaire steun ontvangen van Poetin die in PVV-ogen eigenlijk zo kwaad niet is. En bloed in de straten, ach dat hoort nu eenmaal bij de regio.  Als je de Geert Wilders wilt zijn van Syrië, kan het blijkbaar niet anders. Veiligheid gaat er van au. Jammer maar helaas. Je kunt er rustig asielzoekers heen sturen. Die mensen zijn niet anders gewend.

Zo denkt Geert Wilders. En Giorgia Meloni net zo goed. Soort zoekt soort.

Lees hier een keuze uit de uitspraken van Michel Aflaq.

Voor het overige ben ik van mening dat het toeslagenschandaal niet uit de publieke aandacht mag verdwijnen en de affaire rond het Groninger aardgas evenmin ook al is de laatste put nu dicht.

Beluister Het Geheugenpaleis, de wekelijkse podcast van Han van der Horst en John Knieriem over politiek en geschiedenis. Nu: de diversiteit in de wetenschappelijke top.