Onze stem, hun hoop: De strijd om vrijheid in Rusland

Het gaat hier niet alleen om lhbti+-rechten, maar om fundamentele mensenrechten.

De beelden uit Moskou zijn hartverscheurend. Mensen zitten op de dansvloer, omsingeld door oproerpolitie die bevelen schreeuwt. Anderen worden met hun handen boven hun hoofd naar buiten geleid, terwijl politiebusjes hen opwachten. De invallen in bars en nachtclubs afgelopen weekend, gericht op de lhbti+-gemeenschap, zijn geen op zichzelf staande gebeurtenissen. Ze vormen het zoveelste hoofdstuk in een zorgwekkende campagne van de Russische staat om een kwetsbare groep volledig te marginaliseren en monddood te maken.

Deze gebeurtenissen laten zien hoe diep de repressie in Rusland inmiddels zit. De politie bestormde niet alleen populaire uitgaansplekken zoals de Mono-bar, maar arresteerde zelfs een reisorganisator simpelweg omdat hij vakanties voor homoseksuele mannen organiseerde. Alles, van dansen in een club tot het plannen van een reis, wordt weggezet als “extremisme” of “lhbti+ propaganda.” Het zijn schaamteloze pogingen om een hele gemeenschap te criminaliseren en hen iedere ruimte voor vrijheid, liefde en expressie te ontnemen.

Hoewel media zoals de NOS, Nu.nl en de Volkskrant hebben gerapporteerd over deze gebeurtenissen, blijft de aandacht beperkt in vergelijking met de omvang en ernst van wat zich daar afspeelt. Het probleem zit niet alleen in de berichtgeving zelf, maar ook in hoe snel dergelijke verhalen verdwijnen uit ons collectieve bewustzijn. Het voelt alsof we zijn afgestompt, alsof deze verwoestende realiteit te ver van ons bed lijkt om er echt mee bezig te zijn. Maar wat betekent het voor ons als we zulke gruwelijkheden stilzwijgend accepteren?

Nederland is een land dat zich graag profileert als een bastion van vrijheid en gelijkwaardigheid. We hijsen trots de regenboogvlag en vieren momenten zoals Coming Out Day. Maar onze waarden tellen alleen als we ze ook verdedigen wanneer ze onder vuur liggen. En laten we eerlijk zijn: op dit moment zijn onze acties niet luid genoeg. We mogen nooit de indruk wekken dat deze verschrikkingen in Rusland slechts een voetnoot zijn.

Die stilte is niet alleen pijnlijk, maar ook gevaarlijk. Het Kremlin gebruikt retoriek over “traditionele waarden” en “extremisme” om repressie te rechtvaardigen, en presenteert zijn strijd tegen de lhbti+-gemeenschap als onderdeel van een bredere oorlog tegen Westerse waarden. Als wij stil blijven of wegkijken, versterken we onbedoeld dat narratief. Het bevestigt Poetin en zijn regime in hun overtuiging dat zij ongestoord kunnen doorgaan.

De situatie in Rusland raakt ons allemaal. Het gaat hier niet alleen om lhbti+-rechten, maar om fundamentele mensenrechten. Wat vandaag gebeurt in Moskou, kan morgen elders gebeuren. Repressie stopt nooit bij één grens en houdt nooit op bij één groep. Het verspreidt zich, gevoed door onverschilligheid en stilte.

Daarom roep ik op tot actie. Het is aan onze politici om Rusland krachtig aan te spreken en duidelijk te maken dat dit onacceptabel is. Het is aan onze media om dit verhaal een prominente plaats te geven en het bewustzijn te vergroten. En het is aan ons allemaal om te laten zien dat we solidair zijn met de Russische lhbti+-gemeenschap. Laten we laten zien dat hun strijd ook onze strijd is.

Want liefde en vrijheid kennen geen grenzen. Als we werkelijk geloven in een wereld waarin iedereen zichzelf kan zijn, dan moeten we onze stem laten horen wanneer die wereld wordt bedreigd. Stilte is geen optie. We kunnen niet toekijken en niets doen. Laten we spreken, laten we handelen, voordat het te laat is.