Onvoldoende vrouwen met ballen

De kritiek op Pauw en Witteman met betrekking tot vrouwen is tegenwoordig erg fashionable. Dat het aantal vrouwen in hun programma kleiner is dan het aantal mannen, is mij uiteraard ook opgevallen. Volgens de criticasters ligt het aan Pauw en Witteman zelf. Hun redactie moet er ook aan geloven. Ik vind het onterecht.

Pauw en Witteman is slechts een afspiegeling van de Nederlandse maatschappij. Daarnaast is het een programma dat moet wedijveren om kijkcijfers en dus bij de smaak van de gemiddelde Nederlander moet vallen. In de Nederlandse maatschappij is de vrouw steeds meer territorium aan het verliezen ten gunste van de man. In plaats van meer emancipatie is de trend minder emancipatie. Nederland loopt qua positie van de vrouw op heel veel terreinen in internationaal perspectief achter: minder vrouwen aan de bedrijfstop, minder vrouwen in de wetenschap, minder vrouwelijk studenten op bèta studies, veel vrouwen met parttime banen. De helft van de Nederlandse vrouw is economisch afhankelijk van haar man. En de trend is nog verontrustender: door de toename van de kosten in de kinderopvang, gaan meer vrouwen minder werken. Veel vrouwen die een eigen bedrijf hebben (Zelfstandigen Zonder Personeel – zzp’ers) komen door de economische recessie nauwelijks rond en zoeken, ondanks  hun universitaire opleiding en jarenlange ervaring, een bijbaan in de horeca of zorg om de eindjes aan elkaar te knopen.   Daarom hoeven Pauw en Witteman wat mij betreft niet vrouwelijke hoogleraren, vrouwelijke bedrijfsdirecteuren en wetenschappers uit hun hoed te toveren. Ik wil met nadruk zeggen dat ik niet beweer dat die er niet zijn maar slechts dat het er niet genoeg zijn.

De kritiek op Pauw en Witteman beperkt zich niet alleen tot het aantal vrouwen maar gaat ook over hoe de vrouwen worden bejegend. Helaas kan ik niet anders concluderen dan dat dit ook een afspiegeling is van de maatschappij.

Nederland heeft niet voldoende vrouwen met ‘ballen’. Daarmee bedoel ik vrouwen die ronduit voor hun mening durven te komen, niet bang zijn hoe ze overkomen, het debat niet schuwen maar juist polemiek uitlokken. Veel vrouwen die iets openbaars doen, of het nou in de media is of in de politiek, zijn ‘soft’. Onze vrouwelijke columnisten (in veel landen bepalend voor opinievorming) schrijven dag in dag uit over ‘kleine dingen’ uit het dagelijkse leven. Elke dag kun je in de Volkskrant iets lezen over een hit op televisie of internet dat je zelf ook al had gezien. (Inter)nationale politiek, daar durven onze vrouwelijke  columnisten niet aan te komen.  Onze vrouwelijke politici glimlachen bij elk hard woord dat ze uitspreken om het effect te verzachten. Daarnaast doen veel vrouwen op televisie iets met uiterlijk/dans/zang in plaats van wetenschap/politiek/maatschappij.

Ook hier wil ik onderstrepen dat er een paar vrouwen met power zijn maar hun aantal is zo klein dat zij geen invloed hebben op het imago van de Nederlandse vrouw.

De kijkcijfers zijn voor een programma als Pauw en Witteman belangrijk. De gemiddelde Nederlandse kijker wil een vrouw horen praten over uiterlijk, gezin, liefde en de kleine dingen van het dagelijkse leven. Want dat hebben we ze jaar in jaar uit voorgeschoteld.