Ontstoken nostalgklier

Bestaat er een verschrikkelijker decennium dan de tachtiger jaren? Mocht er ooit een tijdmachine worden uitgevonden, laat die jaren dan in een onbereikbare dimensie geplaatst worden. Als er al een ABC voor afschuwelijke begrippen bestond dan was het in die jaren geschreven. Alle baanbrekende vooruitstrevenheid van de voorgaande decennia genivelleerd.

Vettige, luie jaren waarin de lethargie van het ‘grote teveel’ heerste. Geen vloek te hard, geen dal te diep. Verstikkende, afstompende on-creativiteit. Gemakkelijke, slechte muziek gespeeld door inwisselbare bands. Saaaaaie, doodse beats. Synthesizerstompzinnigheid, indachtig het afgrijselijke hobbyvermaak van Ministeck (“iedereen kan schilderen met Ministeck!”)  iedereen kan muziek maken! Het woord discotheek stond synoniem voor brave naäperij van t.v.-dansjes. Lullige danspasjes, Aerobics en waarom toch die onvermijdelijke beenwarmers?, Blitskikkers. Pepsi-cola en zweet, burgerlijk vertier voor de jeugd. Eentonigheid in alles. T.v.-quiz als toppunt van vermaak.

Lelijke jaren vooral. Monsterlijke mode-miskleunen, alles onder de vlag van bandplooi en oversized met natuurlijk de alomtegenwoordige schoudervulling als vlag op die pastelkleurige modderschuit. Alles oversized, zelfs de haardracht. Föhncoiffure. Wansmaak in alles. Flamingo-roze en gifgroen. Lipgloss. Namaakgeiligheid. Afstompende non-kunst. Banale truttige interieurs.

Land van melk en honing, altijd mooi weer. Langdradige literatureluur. Terughangen tegen de klippen op. Opkomst van een architectonische nieuwe signatuur waarop geen generatie met plezier zal terugkijken. Woonerf-horreur. Zelfverrijkende zakkenvullerij. Wegwerpjaren. Collectieve naïviteit. Eindeloze tijd die zich voortsleepte in meer van hetzelfde. Comfort als norm. Stupide, cultuurloze t.v.-programmering. Zoutjesgezelligheid. Achteroverhangende lamlendigheid troef.                               

Tegenargumenten verzanden, voor elk lichtpuntje in die jaren stonden tien gedrochten de zon te verduisteren. Een echo uit die tijd van gruwelijke gezapigheid zou veel later tot éen van de lelijkste Nederlandse begrippen ooit leiden: Het Poldermodel.

Maar al die best aardige muziek, films, boeken en kunst dan? En de politiek van die dagen? En de toenmalige toestand in de wereld? En, en… Tsja, subjectiviteit is natuurlijk van alle tijden.

Achterom kijkend en na het verloop van tijd zou men kunnen spreken van saaie doch comfortabele jaren en, ten opzichte van de huidige maatschappij, zelfs een beetje als een vreemd utopische tussentijd met louter Jip en Janneke-problematiek.