Onthutsend beeld van kwaliteit crisismanagement bij instellingen van mishandeld pleegzorgmeisje
Verantwoordelijke instellingen William Schrikker Stichting en Enver werken in crisissituaties maar handelen daar niet naar.
In de hoorzitting in de Tweede Kamer over het ernstig mishandelde pleegzorgmeisje in Vlaardingen werden de bestuurders en toezichthouders van de William Schrikker Stichting (jeugdzorg) en van zorgorganisatie Enver (pleegzorg) door de Tweede Kamer gehoord als verantwoordelijke partijen in de zaak van het mishandelde pleegzorgmeisje.
In het vervolgdebat met de bewindspersonen in het kabinet Schoof over de veiligheid van kinderen die toevertrouwd zijn aan onze overheid gaat het vooral om de vraag hoe zo’n ernstig incident voortaan voorkomen kan worden. Het voor de hand liggende antwoord is niet zozeer méér strikte regelgeving en betere handhaving. Wel veel beter bestuur en intern toezicht bij dit soort specifieke zorgorganisaties, die vooral in acute crisissituaties moeten optreden en fungeren.
Opmerkelijk genoeg hebben, na het vernietigend inspectierapport “Casusonderzoek pleegzorgmeisje Vlaardingen”, beide toezichthouders van de verantwoordelijke zorgorganisaties direct besloten om het bestuur niet naar huis te sturen en zelf ook als toezichthouder aan te blijven. Vanuit meerdere overwegingen en vooral vanuit goed bestuur totaal misplaatste reacties.
Met belangstelling heb ik de hoorzitting gevolgd en voelde met zoveel andere belangstellenden die dit hebben gadegeslagen de onmacht en totale verbijstering over wat er allemaal aan tekortkomingen opgesomd werden in het functioneren van medewerkers die direct of indirect te maken hadden met dit dossier. In hun functioneren was wel een duidelijk bewustzijn van een crisissituatie, maar werd er volstrekt niet gehandeld naar een ernstige crisissituatie. Met een crisis alertheid, lef en durf als dat nodig is het 24/7 aan staan. Als dat moet!
Bij dit dossier past vanuit goed bestuur en toezicht maar één duidelijke reactie: diepe schaamte! Alsmede het direct ontslaan van de verantwoordelijke bestuurder en het opstappen als toezichthouders wegens ernstig falend bestuur en falend intern toezicht.
Vingerwijzen wie er allemaal schuldig zijn en wat er veranderd moet worden om dit soort situaties te voorkomen is nuttig. Maar om snel de veiligheid van kinderen beter te borgen is van groter belang. Medewerkers snel bijscholen in crisismanagement kan niet snel genoeg gebeuren. Het kind eerder serieus nemen en minder als medewerkers vergaderen en overleggen ook. Als de situatie daar om vraagt! In dit dossier ontelbaar vaak!
Beter in de toekomst één keer een melding ten onrechte behandeld te hebben als een acute crisis waardoor te snel is doorgepakt door een instelling, dan één keer te weinig. Met alsdan alle ernstige nadelige gevolgen voor de veiligheid van een kind dat aan de zorgen van onze overheid wordt toevertrouwd.
Praat mee
Reacties (5)
'Beter in de toekomst één keer'
Google even op Bolderkar.
Een kind valt met reden onder pleegzorg. Als daar dan nog meer problemen komen, is er geen weg uit. Er zijn geen adressen, geen opvang, de zorg is onder gemeenten komen te vallen en die doen maar een botje, crisisplekken voor jongeren zijn zwaar bevochten en nauwelijks beschikbaar.
Dan kan je schermen met een online cursus crisismanagement, maar dan kan je nog steeds nergens heen met die jongere.
Daar komt dan nog bij, en dat is ook in dit artikel weer duidelijk, dat iemand de schuld moet krijgen. Opstappen! Vierendelen! Pek en veren!
En dat is dodelijk voor de mensen die zich veel slagen in de rondte werken om er nog wat van te maken. In de zorg en de luchtvaart is de Sydney Dekker benadering ingevoerd, maar dat werkt alleen in gesloten kring, Niet als de pers er lucht van krijgt.
Hoezo Bolderkar? De Bolderkar-affaire wordt vaak genoemd als voorbeeld van de risico's en beperkingen van ongetraind gebruik van diagnostische methoden bij vermoedens van kindermisbruik. Het benadrukt de noodzaak van zorgvuldigheid en deskundigheid bij dergelijke gevoelige onderzoeken.
Het optuigen van protocollen, het vastleggen van procedures, het stapelen van handelingen die de mogelijkheden tot direct handelen blokkeren zijn samen met het eeuwige vergaderen de typische uitvloeisels van een beleid waarin gedeelde verantwoordelijkheid een prachtige muur vomt om een afwachtende houding te nemen.
.
Niet dat deze middelen geen waarde hebben, maar ze worden gebruikt als doel en niet als middel.
.
Bij elke regel, bij elk formulier moet de toegevoegde waarde aan het al bestaande voorop staan.
Loop met deze gedachte/opdracht de hele procedure eens door en schrap alles dat niet effectief is, vertragend werkt en zelfs de uitvoerende persoon verhindert om ter plekke te handelen.
Dit geldt in alle instanties zoals onderwijs, zorg, politie waar de verantwoording gedeeld moet worden.
Goed opgeleide mensen zijn in staat om hun beroep op verantwoorde wijze uit te oefenen, daar begint het mee.
Gek, hè, jong MHF.
Ook mijn avatar is weg en blijft weg.
Je zegt, wat ik ook constateer.
Als oud leerkracht maakte ik het proces van binnen uit mee.
Van zelfstandig personeel, dat persoonlijk kon worden aangesproken door de directie.
Zonder enige tussenlagen zag ik de organisatie ontsporen.
Lagen tussen bestuur en uitvoerenden betekenden twee dingen:
De klagenden konden gaan klagen bij een persoon, die ver van de praktijk afstaat.
Dan is er ruimte voor (foute)aannames of valse beschuldigingen.
Daarbij is er een nieuw verschijnsel, Marente de Moor schreef er een artikel over:
Hoogopgeleiden zijn conformistischer en vervallen vaker in zij -wij denken….
Elkaar kennen, elkaar ontmoeten is essentieel in deze tijd.
Geen kennis op afstand en handleidingen doorsturen.
Betaald worden om niks te doen.
Tijd voor een Trumpiaanse aanpak!
Hoe durf je om bij deze zorg een seksist als Trump aan te halen!
Dieper kun je moreel toch niet zakken?
Is niet alleen bij jeugdzorg zo.
Tegenwoordig bestaat de meerderheid van regels, procedures en protocollen in vrijwel alle sectoren van de maatschappij, vooral uit mechanismen om verantwoordelijkheid af te schuiven, en risico’s te mjden.
In de praktijk betekent dat dat niemand de regie in handen durft te nemen, en er dus helemaal niets gebeurd. Totdat het spreekwoordelijke kalf verdronken is.
Altijd op de hoogte blijven van het laatste nieuws?
Meld je hieronder gratis aan voor Joop NL. Iedere donderdag een selectie opvallende nieuwsverhalen, opinies en cartoons in je mailbox.
Cursus crisismanagement kan misschien in voorkomende gevallen geen kwaad, maar het primaire probleem is dat jeugdzorg als (commercieel) product wordt beschouwd. Daarom wordt de verkeerde vraag gesteld hoe dit zogenaamde product zou moeten worden verbeterd. Dit terwijl de kwestie zich afspeelt binnen hetgene wat ondanks allerlei absurde regelingen, beschouwd moet worden als publieke dienstverlening. Zorgmedewerkers worden evenmin als politie, leraren en brandweer gemotiveerd door het vergroten van omzet en winst. Belangrijk gedeelte van hun werk is dat de patiënt, leerling of burger soms tegen eigen kortzichtigheid in bescherming moet worden genomen. Hoe functioneert publieke dienstverlening dan wel? Hoe kan dit worden verbeterd?