Ernst & Young Ondernemer van het jaar worden? Dan moet je een witte man zijn

Ernest & Young reikt op 3 oktober aanstaande de award  EY Entrepreneur Of The Year 2017  uit. Er zijn 9 finalisten die om de prijs zullen strijden. Gek genoeg zijn alle 9 finalisten witte mannen. Op Facebook reageerden al enkele mensen met de vraag waar de vrouwen zijn gebleven? En inderdaad EY, waar zijn de vrouwen gebleven? Maar ook, waar is de etnische diversiteit gebleven?

Allochtoon én vrouw In de hele selectie van genomineerden zit geen enkele vrouw en geen enkele allochtoon. Zijn die er niet dan? Echt wel. De eis is dat de ondernemer (mede)eigenaar van het bedrijf moet zijn en minimaal 2 miljoen euro omzet moet hebben. Zijn er dan geen vrouwen en allochtonen die dat hebben?

Jawel. Die zijn er wel, beste EY. Neem bijvoorbeeld de Marokkaanse Rahma el Mouden, die een schoonmaakbedrijf oprichtte en die nu 9 miljoen euro omzet heeft. Of de Koerdisch-Armeense Olcay Gulsen die het bekende modemerk Supertrash heeft. Dat zijn maar twee voorbeelden. Ze zijn én vrouw én allochtoon, dan heb je meteen twee vliegen in één klap.

Meer allochtone ondernemers Maar neem ook bijvoorbeeld de Iraanse Salar Azimi die als asielzoeker naar Nederland kwam en nu multimiljonair is. Of de Armeense Aram Aykaz van Arma Leder, die internationaal hoogwaardige leren jassen verkoopt en bijvoorbeeld in de Bijenkorf een eigen afdeling heeft. Maar neem ook de wat bekendere mensen zoals Ali B, Jandino Asporaat, Humerto Tan. Zo kan ik nog wel even doorgaan met allochtone ondernemers die miljoenen bedrijven hebben opgezet met een fietsenmerk, technologiebedrijf, vliegtuigmaatschappij, vastgoed en allerlei andere ondernemingen.

Aangezien er zowel vrouwen als allochtonen zijn die aan de criteria voldoen, vraag ik me af waarom ze niet tussen jullie genomineerden staan, beste EY?

En dan te bedenken dat EY zegt diversiteit belangrijk te vinden en ook nog eens een diversiteit afdeling heeft. Zorgwekkend.

Wat nog meer niet klopt Dat is niet het enige. In de criteria om genomineerd te mogen worden, staat dat het bedrijf minimaal 2 jaar moet bestaan en maximaal 10 jaar mag bestaan. Echter zijn er bedrijven genomineerd die al 70 jaar bestaan. Neem bijvoorbeeld Brabantia die al 5 generaties bestaat. Mushroom bestaat sinds 1993, wat maakt dat het bedrijf al 24 jaar bestaat. Of Gassan Diamond die sinds 1943 bestaat. En dat zijn nog maar de eerste drie in de rij van genomineerden. Geen van hen bestaat tussen de 2 en 10 jaar, wat het criterium is volgens EY. Hoe dan? Waarom krijgen andere jonge bedrijven en bedrijven van vrouwen en allochtonen niet de kans?

Ook als je kijkt naar de jury en de winnaars van voorgaande jaren, zie je hetzelfde patroon. Zorgwekkend, zorgwekkend.

Beste EY, volgend jaar wil ik jullie wel helpen met de lijst van genomineerden, want op deze manier is het moeilijk jullie prijs serieus te nemen en dit niet als vriendjespolitiek te zien.

cc-foto:  David Drexler