Onder invloed van ayahuasca

Een tijd geleden volgde ik het nieuws over een heksenmonument in Nederland. Tegelijkertijd had ik een aantal gesprekken met mensen over ayahuasca, een plantmedicijn, the real deal wat mij betreft, waarmee groei en heling mogelijk is. Die mensen vroegen me hoe het voelt om ayahuasca te ondergaan. Ik raakte geïnspireerd om zomaar een kort, fictief verhaal te schrijven, waarbij beide zaken samenkomen.

We weten in Nederland nog steeds niet exact hoeveel vrouwen als ‘heks’ zijn omgebracht. De archieven zijn immers gebrekkig. Waar deze vrouwen doorheen zijn gegaan, is uiteraard uiterst duister. Van veel slachtoffers weten we niet hoe hun lot verlopen is, omdat er geen juridisch proces is geweest. Met andere woorden, de lotgevallen van vrouwen die tijdens verhoren bezweken, of na afloop aan de gevolgen ervan, zijn nergens vastgelegd.

Ook dit thema uit de geschiedenis hoort bij de tijd van excuses, erkenning en rechtvaardigheid waarin we leven. Bij HERstory in plaats van HIStory, zoals ik dat noem. Maar helaas, een tijd waarin de vooroordelen jegens vrouwen nog altijd zorgwekkend zijn en heksenjacht in diverse gedaantes nog voorkomt. Zoals ook blijkt uit een recent onderzoek van de Verenigde Naties.

De Gender Social Norms Index toont namelijk aan dat negen op de tien mensen bias heeft jegens vrouwen. Zo vinden mensen – mannen èn vrouwen dus – dat mannen betere politieke leiders zijn. Dat educatie belangrijker is voor mannen dan voor vrouwen. Dat mannen eerder banen verdienen dan vrouwen en betere leiders zijn in het bedrijfsleven. Dat mannen nog altijd hun vrouwen mogen slaan. En dat abortus nooit gerechtvaardigd is. Schrijnend.

Mijn vermoeden is overigens dat de statistieken van de VN de werkelijkheid enigszins niet helemaal nauwkeurig weergeven. Maar dat het wel degelijk zo erg gesteld is als wat deze uitkomsten ons laten zien. Want we leven ook in een tijd waarin vrouwen in Italië van geboortecertificaten worden gehaald, omdat ze niet hetero zijn… We zullen een heleboel tandjes moeten gaan bijzetten, om verval en marginalisering te stoppen.

Kortom, een lange inleiding om aan te geven dat ik volledig achter een heksenmonument in Nederland sta en dat dit hoofdstuk uit de geschiedenis, in combinatie met de vraag van een aantal mensen over hoe ayahuasca aanvoelt als je het ondergaat, me inspireerden om zomaar een kort, fictief verhaal te schrijven.

Met het verhaal reis je even mee met iemand die door ayahuasca in de zestiende eeuw belandt. Je krijgt door dat ons brein diverse dimensies kan betreden. Daarbij is het een eerbetoon aan de onmogelijke liefde, waarmee vrouwen tot heks gebombardeerd werden. Een zomeruitstapje op Joop, met verdieping. Veel leesplezier.  

Moeder Ayahuasca

Alsof er water door mijn lichaam stroomt, voel ik de rust van waarheid. Het lichaam voelt licht en warm. Ik doe mijn ogen open, kijk omhoog en glimlach. Ga maar, mijn mooie zielenhelft. Heb het goed. Ik geef je aan wie je ook maar in dit leven wilt. Je bent nooit van mij geweest. En toch laat ik je nu los. Draaierig als ik ben, spuug ik het vervolgens in een ruk uit in de emmer naast me. Want door moeder Ayahuasca weet ik het weer.

Ik zit op m’n knieën in het gras, met mijn handen vastgebonden achter mijn rug. Mijn lange, donkere lokken wapperen alle kanten uit, omdat mijn coupe is losgerukt. Mijn lange, groene jurk en witte blouse met wijde mouwen, zijn doordrenkt in het bloed. Vlekken die bruin beginnen te worden. Mijn lichaam is deels door de kleerscheuren zichtbaar.

De pijn van mijn lijf voel ik bijna niet meer. Alleen de schaamte, wanhoop en vernedering. Waarom heeft de gemeenschap het niet afgemaakt? In stilte vallen de tranen over m’n gezicht. Op de stofresten waarmee mijn lichaam nog deels bedekt is. Zelfs in het gras.

Stenen. Bespugingen. Messnedes. IJzeren handen. Dan de stokslagen. Op mijn buik. Mijn kreten. “Niet mijn baby! Heb genade! God, waar zijt gij?” Het gejoel van de gemeenschap. Aanmoedigend. Oorverdovend. “Heks. Zondaar. Overspelige vrouw. Verraadster. De duivel. Behoed ons voor dit ketterse monster.” Here machtig als gij zijt, ik wend me tot U. Neemt U me alstublieft mee. Ik smeek U met alles wat ik heb.

Het kind dat uit liefde is ontstaan, in het bijzijn van God, stroomt in een bloedplas over het gras. De afschuw van de gemeenschap. Volledige stilte. Eén voor één wenden ze hun gezichten af en lopen ze weg. Er klinken geluiden van mensen die braken. Sterke armen tillen me op. Wanneer ik bijkom, lig ik in het donker op de ijskoude stenen vloer. Maar het zweet blijft van mijn ledematen stromen.

Hij was een verboden vrucht. En ik was dat voor hem. Maar een leven zonder hem bleek onmogelijk. De liefde leek wel bovennatuurlijk. Magnetisch, allesomvattend en magisch. De liefde maakte ons heldhaftig. Alhoewel we niet wisten hoe we strijdlustig moesten zijn. We spraken regelmatig over alles achterlaten. Vluchten voor zijn koningschap. Ver weg in vrijheid leven. Met elkaar. Zonder schakels aan de gemeenschap. Volledig gelukkig.

Hoewel het alles was waar onze zielen naar snakten, wisten we dat onze ontsnapping van korte duur kon zijn. Europa kende de troonopvolger en zijn machtige vrouw. De dochter van de Franse koning. Voor mij was hij de koning van mijn hart en ziel. Voor Europa was hij de koning van het land.

De grondverdragen waren gedurende een periode van tien jaar met uiterste precisie uitonderhandeld en opgesteld ter voorbereiding op zijn ambt. En niet lang geleden op de diverse marktpleinen van de Europese leefgemeenschappen door de nieuwsbodes voorgelezen. De verdragen waren ingegaan. Hoe ver zouden we komen voordat de eer van de huidige koning hersteld moest worden? Nog erger, voordat mijn liefde bestraft zou worden?

Ik moet mijn ogen opendoen. Het verdriet drukt zwaar op mijn ingewanden. Ademen. Niet uit de longen, maar uit het hart. Het geheim van het leven. Ook dit gaat voorbij. Adem. Adem. Adem. Ik luister naar Moeder Aarde en blijf diep ademhalen. Uit het hart. Nooit eerder heb ik een ademhaal in heel mijn lichaam gevoeld zoals nu.

Ik snap het, Moeder Ayahuasca. De wereld is ontiegelijk oud. Er liggen zo onvoorstelbaar veel mensenlevens achter ons. Verhalen die nooit gehoord zijn. Nooit verteld. Nooit gezien zoals ze waren. Verhalen die we met ons meedragen in het nu. In onze ingewanden. Mijn ogen vallen weer dicht.

De cirkel met vrouwen om me heen. Vrouwen die ik gekend heb vanaf het begin van mijn leven. Moeders met wie ik op de markt heb gestaan en langs de deuren was gegaan om stoffen te verkopen. Moeders die me dikwijls een appel, stuk brood, of melk toeschoven. Hun dochters met wie ik nog door het hoge gras had gerend. En met wie ik al klimmend in de bomen, vruchten had geplukt. Deze vrouwen moeten zich nu over me ontfermen.

“Je zult vanavond moeten vluchten om nooit meer terug te komen. De koningin en de staat hebben opgedragen om u mede te delen dat u kunt kiezen tussen de doodstraf of totale verbanning. Red uzelf. Een slaaf van de staat, mag u bij berouw niet worden. Vlucht en herstel u zonden in de naam van de Almachtige. We zullen een paard en wagen voor u regelen. Zodat u een stuk op weg komt. Vergeet de koning. Kom nooit meer terug. God zijt bij u. Amen.”

De onvoorwaardelijke warmte bij jou. Vanaf de eerste keer dat ik je zag. Kinderen waren we. We zijn niet bedoeld om samen te zijn. In dit leven. We zijn nu bovendien niet goed voor elkaar. Maar ik zie je wel. Ik weet wie je bent. Ik zal altijd weten wie je bent. In welk leven dan ook. Iedere keer dat ik je in dit leven zie, zal ik je op afstand omhelzen. Zal ik ons koesteren. Als de tweelingzielen die we zijn.

Om de paar jaar verschijn je weer eens onaangekondigd in mijn droom. Je vertelt me weer wie je bent. En je weet weer wie ik ben. Wanneer ik wakker word, probeer ik iedere keer weer nog even terug te stappen in de droom. Terug naar de onvoorwaardelijke warmte van mijn ziel die weer thuiskeert. Je hebt hetzelfde. In die uiterst korte dromen kunnen we weer ademen vanuit het eeuwige weten. Vanuit het hart. En we lachen. Puur. Uitbundig. Als kinderen. Soms onophoudelijk.

Een verloren traan verschijnt uit mijn rechterooghoek. Ik adem diep, uit het hart. Kijk, alles komt op het moment dat ik er klaar voor ben. Dan ga ik terug naar mezelf in de zestiende eeuw. Naar mij in de cirkel, omringd door de vrouwen. Ik loop naar me toe en sla mijn armen om me heen. Ik wieg me.

De vrouwen pakken elkaars handen en schuifelen rustig op Secret garden. De geheime tuin van deze zielsliefde. Ik pak de baby die in witte doeken is gewikkeld en geef het kind aan mezelf in de zestiende eeuw. Ik kijk naar hoe ik het kind vasthoud. Het is geheeld in het eeuwige weten. Door de barrières van materie, tijd en ruimte heen.

Ik doe mijn ogen open. Zo is het goed. Het verlangen naar een thuisfront met jou in dit leven. Daar neem ik afscheid van. In het bijzijn van Moeder Ayahuasca. Van de aarde. Van het universum. Bedankt voor de wijsheid. Inzichten. Heling. De lessen. Vooral, bedankt nogeens voor het eeuwige weten.

Kijk eens naast je, fluistert Moeder Ayahuasca me toe. Langzaam til ik mijn hoofd van het kussen en zie een gouden ei. Groot. Glimmend. Vol belofte. Van iets dat ik nog niet ontdekt heb in dit leven.

cc-foto: Apollo