Onder de Engelse atoomparaplu

Ik probeerde me voor te stellen hoe ooit de afkorting ‘N.S.B.’ bedacht werd. Het gebeurde waarschijnlijk ergens in de jaren dertig van de vorige eeuw, misschien bij iemand thuis aan de keukentafel, een pot koffie erbij en brainstürmen maar. “Laten we ons gewoon de ‘Nationaal Socialistische Nederlandse Arbeiders Partij’ noemen”, opperde de meest pragmatische aanwezige. “Nee”, schudde een ander het hoofd, “‘N.S.N.A.P.’ klinkt als een samentrekking van Nederlandse Spoorwegen en Normaal Amsterdams Peil.”

Enfin, na een avond gebakkelei, twee soldaat gemaakte flessen sterke drank en een tot de rand toe met peuken gevulde asbak, rolde ‘N.S.B.’ eruit, een term die een eeuw later nog altijd bruikbaar is om laf verklikkersgedrag aan de kaak te stellen. Waar wil ik heen met dit verhaal? Geen idee, ik word met de dag richtinglozer en opportunistischer, oorzaak is natuurlijk de grondige verbouwing van de wereldorde.

Sinds Trump opnieuw het Witte Huis bewoont, lijkt niets meer zeker, onlangs hoorde ik defensiedeskundige Rob de Wijk in zijn podcast pleiten voor het opblazen van de NAVO, dit leek me een geweldig plan, vooral omdat het ons na anderhalf decennium voorgoed verlost van een politiek fenomeen dat luistert naar de naam ‘Mark Rutte’.

Toen De Wijk vertelde dat Engeland voldoende kernkoppen heeft om heel Rusland van de kaart te vegen, dacht ik: ‘Waarom maken we ons dan druk over Amerika?’. Plotseling overzag ik de Europese geschiedenis van de komende tien jaar: gekibbel tussen West-Europa en de Verenigde Staten bleek een voorwendsel om de NAVO op te heffen, waarna Poetin zonder Artikel 5-gedoe de Baltische landen veroverde.

Nederland, Duitsland en Polen leefden vredig verder onder de Britse atoomparaplu, langzaamaan werd ons continent een museum, Chinese en Amerikaanse toeristen kwamen hier voor de oude binnensteden met hun rijke, soms ietwat duistere historie.