On-Nederlands

Denkend aan Nederland zie ik verzorgingshuizen waar ouderen goede zorg krijgen. Ik zie sociale werkplaatsen, waar mensen met een beperking, die moeilijk op eigen kracht een baan kunnen vinden, goed kunnen meedoen. Ik zie een land waar we goed zorgen voor kinderen, ouderen, zieken, gehandicapten. Dát is wat Nederland zo’n prettig en sociaal land maakt. Daar moeten we trots op zijn! Maar als ik dan kijk naar veel plannen die in Den Haag worden gemaakt, heb ik daar maar één woord voor: Dit is on-Nederlands.

De afgelopen tijd voeren medewerkers in de zorg veel acties. En terecht, want er moet echt wat gebeuren zodat zij hun werk beter kunnen doen. Veel mensen die hun moeder, oma, of andere dierbare bezoeken in een verpleeghuis, snappen dat maar al te goed. Laatst vertelde een medewerkster op een actie tegen mij dat ze ervan baalde dat ze nooit meer tijd heeft om met een bewoner te gaan wandelen. Sommige ouderen komen gewoon nooit buiten. Zorgmedewerkers vinden dat heel triest.

Een dag later lees je dan in de krant berichten van zorgbestuurders die tonnen verdienen. Laatst nog een bericht over een oud-bestuurder van thuiszorgorganisatie Aafje in Rotterdam, die bij zijn vertrek 630.000 euro meekrijgt. Terwijl er in de thuiszorg bij bosjes mensen worden ontslagen, of in loon worden teruggezet. En bedenk er dan ook even bij dat dit lonen zijn van zo rond de 11 euro per uur. Het gebeurt. Maar eigenlijk vind ik dat on-Nederlands.

Dinsdag stemt de Eerste Kamer over de Jeugdwet. Medewerkers uit de jeugdzorg trokken de afgelopen tijd bij ons aan de bel. Door dreigende ontslagen, hoge werkdruk en het verdwijnen van specialistische zorg dreigen deze kinderen niet meer de hulp te krijgen die ze nodig hebben. Werkers in de jeugdzorg voorzien schrijnende gevolgen.

Waarom zouden we onzorgvuldig omgaan met de zorg voor kwetsbare kinderen? Waarom kijken we niet eerst hoe we ons geld goed aan deze zorg kunnen besteden? Nu dreigen ervaren krachten bij Bureau Jeugdzorg ontslagen te worden en gaan gemeenten met veel te weinig geld het wiel opnieuw uitvinden. Laten we kijken hoe we de zorg voor kwetsbare kinderen béter kunnen maken, in plaats van lukraak bezuinigen. Dat is voor de gezinnen in kwestie en de werknemers het allerbeste.

De mensen met een arbeidshandicap laten dinsdag massaal van zich horen. Zij zijn ontzettend bang dat hun beschutte werkplaatsen in de sociale werkvoorziening straks verdwijnen, zonder dat de beloofde banen bij reguliere werkgevers er zijn. Nu doen zij nog nuttig werk in de groenvoorziening, of in de administratie. Maar kunnen ze dat straks nog steeds doen? Veel mensen zijn ontzettend bang dat zij thuis achter de geraniums belanden. Ik was er altijd trots op dat wij in Nederland goed zorgen voor mensen die niet op eigen kracht een baan kunnen vinden. Als straks blijkt dat we deze mensen een enkele reis in de bijstand hebben gegeven, dan vind ik dat on-Nederlands.

Het wordt tijd dat we weer inzien dat zorg voor kwetsbaren gewoon heel erg belangrijk is. En dat wij dat in tegenstelling tot heel veel andere landen goed geregeld hebben. Natuurlijk kunnen er dingen anders, goedkoper, beter. Medewerkers in de zorg hebben daar heel veel ideeën over. Laten we naar hen luisteren, in plaats van snoeihard en ondoordacht het geld voor de zorg aan andere dingen te besteden. Die oproep doe ik aan het kabinet. Want van een on-Nederland wordt uiteindelijk Nederland on-gezond.

Volg Corrie van Brenk ook op Twitter