Omdenkend ten onder

Na het overmaken van veertig euro aan ‘The Corona Lab’ voor een test die twee seconden duurt, been ik woedend naar de supermarkt. De gedachten in mijn kop zijn van existentiële aard. Natuurlijk hoop ik nog lang te leven, maar er bestaat ook zoiets als trots. Waarom zou je eigenlijk willen bestaan in een maatschappij die van controle en schaamteloze geldzucht aan elkaar hangt?

Eenmaal in de Lidl zet ik mijn mondkap op. Erboven spuwen mijn ogen zoveel vuur dat iedereen opzij gaat. Werktuiglijk bukkend om een blik tonijn te pakken, kom ik plotseling tot bedaren door het inzicht dat ik eruit kan stappen wanneer ik wil. Noch ouders, noch kinderen blijven in mijn geval gebroken achter. Een geruststellend idee, de woedeaanval die me ertoe dreef was minstens veertig euro waard.

Zo sleep ik mij, net als de rest van mijn generatie, omdenkend door een steeds bloedelozer maatschappij. “Ach, die schoolsluitingen, in Afrika kunnen kinderen vaak niet eens naar school”, lacht een vriendin. Op Facebook delen mensen aan het begin van de zoveelste lockdown leuke series om te kijken. ‘Hebben we alle tijd voor’, plakken ze een lachende emoticon erachter.

Inmiddels heb je er een dagtaak aan om te voldoen aan de eisen van de tijd. In de praktijk betekent dit vooral bezig zijn met pennenlikkerij. Voor een eenvoudig bezoek aan een Schengen-land vul ik – een negatieve testuitslag van ‘The Corona Lab’ op zak – allerlei gezondheidsverklaringen in.

Tientallen ironische columns publiceerde ik over de glijdende schaal richting totale verstarring waarop wij ons bevinden. Ze hielpen niks, het wordt alleen maar erger. Zoals een straaljager van Poetin plagerig langs NAVO-grenzen vliegt, schend ik ook in 2022 het geestelijke luchtruim van brave lezers. Uiteraard zonder ooit werkelijk gevaarlijk te worden. Als het erop aankomt, betaal ik keurig mijn rekeningen aan inhalige corona-ondernemers.