Oh Greta

Iedere vrijdag stroomt mijn Twitter weer vol met foto’s van vooral veel jonge mensen die vanuit allerlei uithoeken in de wereld protesteren en zo aandacht vragen voor de klimaatcrisis. Ik volg Greta Thunberg en haar beweging Fridays for Future al sinds 2018. Als ik haar speeches en interviews hoor, dan houd ik het zelden droog. Mijn ontroering is een mix van trots, angst en weltschmerz. Het is me nogal wat om als jonge autist min of meer per ongeluk op het wereldtoneel te belanden en te proberen om een geweten bij de machtswellustelingen aan het roer te kweken.

De afgelopen week las ik een artikel in The Guardian met een overzicht van wat ons de komende jaren te wachten staat. Als we op dezelfde voet doorgaan, dus met overheden die de uitspraak na ons de zondvloed letterlijk nemen, dan stijgt de gemiddelde temperatuur met anderhalve graad Celsius binnen 6 jaar, met twee graden over 20 jaar, met tweeëneenhalf in 32 jaar en met drie graden in 2064. Een kind dat vandaag geboren wordt, gaat dat dus waarschijnlijk allemaal mee maken.

Ik probeer het me voor te stellen, de levensbedreigende hittegolven, de grote stukken land die weer veranderen in zee of rivier, of in onbewoonbare woestijn door allesverzengende bosbranden of extreme droogte, de voedselschaarste, de vluchtelingen, de doden, maar ik faal. Ondanks alle verslaglegging, alle foto’s en video’s van overstromingen, bosbranden, de smeltende ijskappen, de plastic soep, de aardbevingen en tsunami’s, de dramatische bomenkap in de Amazone, kan ik er toch niet helemaal bij.

Dat onbegrip stoelt vooral op het ingeprente vertrouwen dat ik had in de overheid en de democratie. Mijn eigen idealisme wil er maar niet aan dat regeringen willens en wetens de aarde naar de verdoemenis helpen vanwege financieel gewin. Daar zit een discrepantie waar ik maar niet aan voorbij kom. Ik weet dat ze het doen. Ik zie het bewijs dag in, dag uit in het wereldnieuws. Maar ik kan er niet bij. Het blijft onvoorstelbaar. Want het is zo dom en zo onlogisch. En dus houd ik hoop dat de rede, de logica en de wetenschap op tijd zullen zegevieren.

Die eindeloze, soms zo moedeloos makende, maar nooit aflatende hoop. Ik word er door voortgestuwd. Wat er ook mis gaat in mijn leven, hoe diep ik ook in de put zit, ik blijf ervan overtuigd dat ik een manier kan vinden om het tij te keren. En al duurt het na mate ik ouder word, steeds langer voor ik mijn veerkracht hervind, het lukt altijd. Datzelfde zie ik in Greta. Hoop is ook haar brandstof. Ik zie het niet alleen als ze wereldleiders toespreekt of demonstraties aanvoert maar ook, juist als ze een uitbundige rickroll op een podium doet. En me daarmee weer aan het grienen krijgt.