Ode aan de boomer

Veel mensen zitten in deze krankzinnige dagen, knarsetandend van de spanning, aan de buis gekluisterd om de ene na de andere update rondom corona te ontvangen. Voor een groep in het bijzonder is deze tijd natuurlijk extra spannend, namelijk de boomers. Daarom leek het mij wel eens aardig om deze 55-75 jarigen een hart onder de riem te steken. Zeker als je bedenkt dat ze gedurende het afgelopen voorjaar, wel genoeg verwijten aan hun broek hebben gekregen met dank aan het OK. Boomer-verhaal.

Gedurende de jaren 60 stond menig boomer, al dan niet onder het genot van een behoorlijke snuif of dikke joint, te protesteren tegen oorlogen en voor wereldvrede. Vooral de Vietnamoorlog en de koude oorlog waren bij hen in trek. Zonder veel overdrijving valt te zeggen dat de generatie op dit vlak veel voor elkaar heeft gekregen. Momenteel zijn er namelijk geen grootschalige oorlogen à la Vietnam aan de gang en lijken wij bovendien een stuk verder verwijderd van nucleaire oorlog dan in 1962, tijdens de Cubacrisis.

Overigens hoeft dat niet te betekenen dat we vandaag de dag wereldvrede kennen, integendeel. Libië, Syrië, Irak en Jemen, staan stuk voor stuk in brand dankzij burgeroorlogen die geen einde lijken te kennen. Deze burgeroorlogen zijn mede dankzij westerse interventies, uiteraard met de Verenigde Staten voorop, ontstaan of verergerd. Op twitter zie je wel eens voorbij komen dat dit ook allemaal de schuld en verantwoordelijkheid zou zijn van de boomers, maar dit lijkt mij enigszins kortzichtig en wat simpel. Ik bedoel maar: onrust in de genoemde landen speelde al voordat de boomer-generatie zindelijk was. Daarbij, is de generatie na de boomers, de generatie X, in staat geweest om deze problemen te verhelpen of te voorkomen? is Libië sinds het aantreden van Emmanuel Macron, de eerste X-generatie president van Frankrijk, een veilig land geworden? Het antwoord is kort: nee. De problemen blijven min of meer hetzelfde, het zijn alleen telkens andere poppetjes die aan de knoppen van het slagveld zitten.

Een jonge Jack Nicholson rijdend een op een Harley in Easy Rider, mannen die rode oortjes krijgen bij het zien van Blue Movie en de musical Hair, die theaterpodia deed beven. Bij alle van deze genoemde boomer-fenomenen, is vrijheid hetgeen waar het om draait. En laat dat nu het ding zijn wat als eerste in mij opkomt wanneer ik denk aan de boomers. Het gaat het dan niet eens louter om vrijheid op artistiek vlak. Zo valt het feit dat het geen must is om de preek van de pastoor bij te wonen, het feit dat homoseksuelen hand in hand kunnen lopen langs de grachten van Amsterdam en het feit dat vrouwen niet meer verplicht thuis hoeven te zitten om het huishouden te runnen, toe te schrijven aan de boomers. Een andere cruciale ontwikkeling is het groeien van tolerantie richting elkaar, iets waar het vandaag de dag nog behoorlijk aan schort.

Persoonlijk vind ik deze periode waarin vrijheid en tolerantie jegens diverse mensen met de meest uiteenlopende achtergronden steeds meer vanzelfsprekend raakte, een van de meest belangrijke ontwikkelingen voor de maatschappij waarin wij nu leven. Alhoewel die ontwikkeling lijkt af te brokkelen als je bedenkt dat de “minder tolerante” partijen steeds meer terrein lijken te winnen. Denk maar eens aan de Provinciale Statenverkiezingen van vorig jaar, waarin FVD als winnaar uit de bus kwam en zelfs in Oost-Groningen, doorgaans een PvdA-bolwerk, een verpletterende overwinning boekte. De tijden veranderen rap en eigenlijk heb ik het idee dat dankzij de groei van partijen als Forum, het fundament wat de babyboomers hebben neergelegd als het om tolerantie gaat, stukje bij beetje wordt vernietigd.

Tegenwoordig is het niet ongebruikelijk dat vrouwen evenals mannen, naar kantoor gaan om brood op de plank te krijgen. Vroeger was dat natuurlijk wel even anders. Mijn docent biologie, die inmiddels al behoorlijk op leeftijd is, kwam uit een gezin waarin moeders als een machine de ene na de andere telg ter wereld zetten en vervolgens moesten opvoeden. Wanneer je hierover nadenkt, heb je zowaar respect voor die moeder. Het runnen van een huishouden waarin technologie ook niet zover is als nu, moet een hele klus geweest zijn. Het feit dat deze situatie, anno 2020, minder aan de orde is, is dan ook een grote stap voorwaarts. Een kleine kanttekening is echter dat de top van het bedrijfsleven nog voor een groot gedeelte uit mannen bestaat en natuurlijk is dat oneerlijk, maar dat hoeft niet te betekenen dat we de prestaties van oerfeministes uit de tweede feministische golf, zoals Hedy D’Ancona en de Dolle Mina’s, moeten negeren.

Tegenwoordig lees je wel eens iets over een derde of vierde feministische golf, maar eerlijk gezegd heb ik nou niet de indruk dat de protesten en het actie voeren van tegenwoordig, meer bewerkstelligt dan de acties uit de tweede feministische golf. Kunt u mij bijvoorbeeld, uit uw hoofd, een drietal aan feministes van nu opnoemen? Ik kan dat in ieder geval niet en daarmee wil ik overigens niet suggereren dat hun strijd verkeerd is. Het is alleen wel zo dat feministes van tegenwoordig, zich minder goed lijken te kunnen profileren, waardoor hun acties ook minder teweeg brengen. Zeker wanneer je ze vergelijkt met de feministes uit de tweede golf.

Ik zou nu niet willen zeggen dat de boomer-generatie het nu allemaal perfect gedaan heeft, absoluut niet. Denk bijvoorbeeld maar aan de klimaatproblematiek die ernstiger lijkt dan ooit te voren of de nog steeds spelende arbeidsdiscriminatie. Aan de andere kant heeft geen enkele generatie totale maatschappelijke perfectie bewerkstelligd. We moeten ons realiseren dat de wereld van nu er heel anders uit had kunnen zien en dat in negatieve zin. Ik had mijzelf bijvoorbeeld niet graag zien vechten tegen een of andere Kalasjnikov-dragende Rus in een vreemd Siberisch gehucht  of in de oerwouden van Vietnam willen strijden. Eigenlijk heeft de generatie van toen best wel veel weten te bereiken en ik denk dat mijn generatie, Z, nog flink z’n best zal moeten doen om die prestaties van toen te overtreffen. Nee, mijn dank is groot aan u, boomers.