Nu is Baudet ineens een staatsvijand

Baudet houdt van de Griekse klassieken. Althans, dat zegt hij zelf dus dan weet je nooit of het waar is. Maar een aanwijzing zou kunnen zijn dat hij er zijn inspiratie uit haalt, bedacht ik me toen er deze week in de media verontwaardigde berichten verschenen over de uitlatingen van deze Poetin-Angehörige in het parlement. Een schok ging door het land. Alsof niet altijd al duidelijk is geweest dat de man tot de kennel van de Russische dictator behoort.

Hoe is Baudet ooit het parlement binnengehaald? Met een verhaal dat zo ontleend lijkt aan de oude Grieken. Het Paard van Troje.

Thierry Baudet heeft er dik twee maanden op moeten wachten, maar nu is het dan gelukt: zijn vleugel staat in zijn werkkamer in de Tweede Kamer. “Het is de eerste verkiezingsbelofte die ik inlos,” zei de tevreden FVD-leider. Het glimmende taalgebruik komt niet uit het clubblad van zijn partij maar is het begin van een stuk op RTL Nieuws uit 2017. Andere media waren net zo kritiekloos bij zijn entree in de Kamer, wat hij zei klonk hen als muziek in de oren.

Baudet zorgde voor spektakel en dat is nu precies waar veel redacties naar snakken. Thierry, zoals talkshowpresentatoren hem bij voorkeur noemen, werd door de parlementaire kijkmedia onthaald als een verlossing. De talkshow Pauw hees de tv-genieke nieuwkomer op het podium als uitdager van Rutte, EenVandaag riep hem uit tot politicus van het jaar. De argeloze kijker of lezer kreeg het beeld opgedrongen dat een nieuw soort held de arena betrad.

Niet dat indertijd onbekend was wie Baudet werkelijk was. Hij had immers het Oekraïne-referendum aangevoerd dat, net als het Brexit-referendum, toch wel verdacht goed paste in de Moskou-strategie om de EU te destabiliseren. Er was ook bekend dat hij er zeer bedenkelijke ideeën op na hield.

Voor de parlementaire pers was dat geen beletsel. Nieuwspoort is een apenrots bevolkt door witte bavianen. Die hebben niets te vrezen van racisme, seksisme of andere bedreigende -ismes.

De omslag kwam toen Baudet zich ontpopte tot corona-wappie en de maatregelen ter bescherming van de volksgezondheid begon te saboteren. Nu werd hij ineens gevaarlijk voor de mediamakers zelf en hun directe omgeving. Sindsdien is hij plots koekwaus. “Nu nog stemmen op Baudet is een aanslag op het landsbelang,” schrijft Trouw-columnist Sylvain Ephimenco vandaag. Drie jaar geleden diezelfde Ephimenco over kritiek op Baudet: “Dit noem je een groep andersdenkenden demoniseren”.

Het is een mooie illustratie van wat Sylvana Simons zo helder uiteenzette bij Buitenhof: het probleem is dat witte journalisten van de oude stempel problemen pas herkennen als ze er zelf door getroffen worden. Tot die tijd is alles een geintje of gezeur.

Steeds als er sprake is van historische gebeurtenissen, de val van De Muur, 9/11, de bankencrisis, gaan media in het openbaar te biecht. Hoe heeft het zo ver kunnen komen, waarom zagen we het niet, wat deden we verkeerd? Het zou mooi zijn als ze dat nu ook doen met de manier waarop ze de afgelopen twee decennia de opkomst van extreemrechts vrijwel kritiekloos gefaciliteerd hebben. En daarbij die andere Poetin-boys in de Tweede Kamer niet vergeten. Gewoon, om te voorkomen dat het nog een keer gebeurt.