NRC faciliteert smaad en laster

NRC publiceerde een brief van Renée Citroen met de volgende inhoud: “Whataboutism is vaak flauw, maar soms nodig als iemand alle proporties uit het oog verliest. Karin Amatmoekrim klaagt dat alle pogingen om de Palestijnse zaak op de kaart te zetten mislukt zijn en dat het de enige plek in de wereld is waar nog apartheid bestaat. Oh ja? Van alle landen ter wereld wordt Israël buitenproportioneel vaak aangeklaagd in de VN Mensenrechtenraad. Zij zegt niets over de mensenrechtenschendingen van de Palestijnen zelf en elders in de wereld, Israël heeft het weer allemaal gedaan. Dus mag je er niet heen om een cocktail te drinken. En wel in China, Rusland, Iran en de Arabische landen? Saoedi-Arabië, een prachtig vakantieland toch?”

Dit stuk is een voorbeeld van smaadschrift en laster. Mevrouw Citroens tekst impliceert antisemitisme om de volgende redenen, hoewel het woord niet expliciet wordt gebruikt.

Premisse 1: Argumenten bevatten vaak verzwegen premissen of verzwegen conclusies.

Stel je voor dat we door de natuur wandelen en ik roep: “Een giftige slang achter je!” Dit is een argument met een impliciete oproep tot actie.

Premisse 2: Israël-supporters bedoelen antisemitisme wanneer ze beweren dat Palestina-supporters dubbele standaarden hanteren.

Ron van der Wieken schrijft in zijn boek ‘Jodenhaat’ het volgende: “Het aanleggen van dubbele standaarden … voor Israël, beschrijft de situatie waarbij een criticaster Israël en alleen Israël op de korrel neemt zonder gelijksoortige problemen in andere landen te noemen en te bekritiseren. Het aanleggen van andere of zwaardere morele standaarden voor Israël vergeleken met de rest van de wereld is discriminerend en kan antisemitisme genoemd worden.”

Israël-supporters gebruiken ook de IHRA-definitie van antisemitisme en daar staat als voorbeeld: “Het toepassen van dubbele maatstaven door van Israël gedrag te eisen dat niet van andere democratische landen wordt geëist.” Het Simon Wiesenthal-centrum gebruikte deze definitie om Barack Obama als antisemiet van het jaar 2016 te kiezen, omdat hij een veiligheidsraadresolutie niet veto-de. Een paar jaar later beschuldigde het centrum de Duitse ambassadeur omdat hij voor resoluties stemde. Leon de Winter schreef in een opiniestuk: “Er lopen behoorlijk wat Israël-haters rond bij het ministerie van Buitenlandse Zaken.” Waarom? Omdat Nederland op een resolutie stemde waarin staat dat de Golanhoogten door Israël bezet zijn.

Wie op de site van CIDI googelt op de term ‘eenzijdig’, krijgt 287 resultaten en de zoekopdracht in LexisNexis op ‘Israël’ in combinatie met ‘eenzijdig’ en ‘antisemitisme’ levert 217 resultaten.

In andere argumenten maken de Israël-supporters duidelijker een verband tussen eenzijdigheid en antisemitisme. Bijvoorbeeld Gert-Jan Segers schrijft in een opiniestuk voor het blad van Christenen voor Israël: “Ik kan het totaal irrationele en toch altijd weer de kop op stekende antisemitisme ook niet anders zien dan duivelse pogingen om de wereld van Joden te ontdoen. Het is een omgekeerd godsbewijs dat laat zien dat God een speciale relatie met het Joodse volk heeft en via hen tot de hele wereld gesproken heeft en spreekt … Het feit dat er zoveel meer woede is over dat wat Israël in de richting van Palestijnen doet dan wat honderdduizenden moslims in het Soedanese Darfur of in het islamitische deel van China wordt aangedaan, is op z’n minst opmerkelijk. Opgehangen homo’s in Iran, in kampen opgesloten Oeigoeren, gemartelde Saoedische gevangenen; ze roepen minder verontwaardiging op dan onrecht dat aan Palestijnen wordt aangedaan.”

Afshin Ellian beantwoordt in een column de retorische vraag waarom het conflict in Palestina meer emoties dan ergere toestanden oproept met: “We weten waarom: door de Joden.” Arend Jan Boekestijn vraagt op Twitter: “Heeft iemand een verklaring waarom Van Agt zich opwindt over Israëlische optreden in Gaza en niet over de verdrijving christenen uit Mosul?” En trendwatcher Adjiedj Bakas weet het antwoord: “Omdat hij jodenhaat belangrijker vindt.” Elma Drayer doet in Trouw hetzelfde. Leon de Winter weet in de Telegraaf dat de Syrische tiran Assad de Palestijnen heeft uitgehongerd en vraagt retorisch: “Is Dries pas geïnteresseerd in Palestijnen als hij naar de Jood-De-Moordenaar kan wijzen?”

Dus Israël-supporters beschuldigen Palestina-supporters van antisemitisme wanneer ze dubbele standaarden opmerken, wijzen op het aantal VN-resoluties, of beweren dat Palestina-supporters zich meer druk maken over Palestijnen dan over ergere situaties in de wereld.

Smaad en laster

Antisemitisme is in het Westen een van de zwaarste karakterzonden vanwege de eeuwenlange geschiedenis van Joodse vervolging, die leidde tot de Holocaust waarbij alle westerse landen actief of passief betrokken waren. Bovendien is antisemitisme strafbaar volgens artikel 137 van het strafboek. Iemand van antisemitisme beschuldigen is daardoor smaad(schrift). Smaad is het opzettelijk beschadigen van de goede naam of reputatie van iemand. Het doel van smaad is vaak om iemand in diskrediet te brengen of hun sociale of professionele status te ondermijnen. Een beschuldiging kan ook smaad zijn als het waar is. Laster is wanneer de beschuldiging vals is en men weet dat hij liegt.

In het internettijdperk gebruiken werkgevers en opdrachtgevers automatische software om sollicitanten of potentiële opdrachtnemers te beoordelen op hun karakter. Deze software doet geen factchecks. Dus NRC, door een ongefundeerde beschuldiging te publiceren, beschadigt de legitieme belangen van Karin Amatmoekrim.

Waarom vals?

Antisemitisme is een vorm van racisme. Racisme is het gedrag waarbij iemand ongerechtvaardigde voordelen nastreeft, of anderen onterechte nadelen toebrengt, gebaseerd op veronderstelde biologische kenmerken. De juridische definitie omvat ‘rassendiscriminatie’ ook discriminatie op afkomst of nationale of etnische afstamming. U moet echter onthouden dat de kern van discriminatie is dat iemand schade lijdt, of iets wordt ontnomen (of onthouden) waar hij of zij recht op heeft. Mevrouw Citroen heeft niet aangetoond dat Joden het recht hebben dat mevrouw Amatmoekrim in haar opiniestuk ook de “de mensenrechtenschendingen van de Palestijnen zelf en elders in de wereld” benoemt.

Sterker Mevrouw Citroens stuk is een drogreden: non sequitur. De conclusies van haar argument volgen niet uit haar premissen:

Premisse 1: Amatmoekrim noemt verschillende Israëlische schendingen.

Premisse 2: Amatmoekrim noemt geen schendingen van Palestijnen, noch van andere landen.

Conclusie 1: Dus Amatmoekrim is een antisemiet.

Conclusie 2: Dus Israël schendt geen mensenrechten, noch anderen volkenrechtelijke normen.

Bovendien is haar stuk een red herring, omdat het van het onderwerp verandert: kijk we praten nu over iets anders dan over de vraag of Israël iets fout doet. En het is vooral een ad hominem.

De gebruikelijke techniek van opiniestukken

Arnold Vonk, ex-opinieredacteur bij de Volkskrant, schreef het boek ‘Effectief opiniestukken schrijven.’ Daar zegt hij dat men een onderwerp moet afbakenen: zoveel mogelijk over zo weinig mogelijk schrijven. Dus opiniestukken behandelen in het algemeen alleen een misstand. Wie over de Russische misdaden in Oekraïne schrijft, hoeft niets over Saoedische misdaden in Jemen te zeggen.

De meeste opinieschrijvers volgen Vonks techniek. Neem bijvoorbeeld Frits Bolkesteins opiniestuk van 2567 woorden. Hij komt alleen voor Israël op en bekritiseert alleen de Palestijnen en de Palestina-supporters. Hij bekritiseert Israël niet, noch behandelt hij andere ergere toestanden in de wereld. Waarom zou Amatmoekrim minder rechten dan Bolkestein hebben?

Oppressie van de Palestina-supporters

Juist de Palestina-supporters worden onderdrukt. Als we ‘Israël’ met ‘Palestina-supporters’ in het voorbeeld van de IHRA-definitie vervangen, krijgen we: “Het toepassen van dubbele maatstaven door van Palestina-supporters gedrag te eisen dat niet van andere debaters wordt geëist.” Van andere debaters eist men niet wat men van de Palestina-supporters eist. Niemand eiste van Bolkestein dat hij ook andere toestanden in de wereld zou bespreken, of Israël bekritiseren. Niemand zegt tegen de organisatie Christenen voor Israël: “Waarom schrijven jullie alleen opiniestukken over Israël? De Israëli's staan immers als 4e op de happiness index, net boven Nederland. Waarom schrijven jullie geen opiniestukken over de andere 190 landen die minder gelukkig zijn?”

Valsspelerij

Ik las ergens dat er twee studentenorganisaties bij een universiteit in Engeland waren: een pro-Palestijns en een pro-Israëlisch. Op basis van de IHRA-definitie eiste men van de Palestina-supporters om een algemene organisatie te worden, ter verdediging van alle mensenrechten in de wereld, of anders op te doeken. Maar niet hetzelfde eiste men van de Israël-supporters.

Welnu dit is vals spelen. Stel je voor dat beide organisaties voldoende middelen zouden hebben om alle studenten elke dag 5 minuten voor hun boodschap te captiveren. En stel je voor dat er 365 erge dingen in de wereld gebeuren. Als de Palestina-supporters over alle erge dingen moeten praten, dan komen ze alleen 1 dag per jaar voor de Palestijnen op. De Israël-supporters daarentegen kunnen de studenten 365 dagen per jaar met boodschappen bombarderen.

Daniel Kahneman schrijft in het boek ‘Thinking, Fast and Slow’: “A reliable way to make people believe in falsehoods is frequent repetition, because familiarity is not easily distinguished from truth. Authoritarian institutions and marketers have always known this fact. But it was psychologists who discovered that you do not have to repeat the entire statement of a fact or idea to make it appear true. People who were repeatedly exposed to the phrase ‘the body temperature of a chicken’ were more likely to accept as true the statement that ‘the body temperature of a chicken is 144°’ (or any other arbitrary number). The familiarity of one phrase in the statement sufficed to make the whole statement feel familiar, and therefore true. If you cannot remember the source of a statement, and have no way to relate it to other things you know, you have no option but to go with the sense of cognitive ease.”

Dus het feit dat de Israël-supporters hun boodschap 365 dagen kunnen herhalen en de Palestina-supporters alleen 1 dag, schept een oneerlijk debat.

Mevrouw Citroen heeft de drogreden niet zelf bedacht, maar in andere opiniestukken gelezen en werd daardoor gemanipuleerd. Dus deze drogreden infecteert steeds nieuwe hersenen sinds de bezetting een halve eeuw geleden is begonnen. Hieruit volgt dat het NRC niet de smoes kan gebruiken dat de marketplace of ideas de drogredenen op een darwinistische manier zal laten sterven.

Wapengelijkheid

De verdeling van arbeid in argumentatie-ethiek betekent dat de beweerder verplicht is om zijn argumenten te onderbouwen en de aanvaller verplicht is om deze argumenten te weerleggen. Een debater die onnodig werk eist van een opponent, is zoals een voetballer die aan een T-shirt trekt.

Stelt u zich voor dat u voor de rechter gedaagd wordt. De rechter eist van de aanklager slechts dat hij de bewijsregels respecteert, maar tegen u zegt hij: “U moet twee marathons achterelkaar, elk in 2 uur en 30 minuut lopen en een bewijs van 1.000.000 pagina produceren.”

Zou dit een eerlijke rechtszaak zijn? Nee. Dan is het ook oneerlijk meer van de Palestina-supporters te eisen dan hun argumenten te onderbouwen.

De media hebben dubbele standaarden

Vaak, na de opiniestukken van de Palestina-supporters, publiceren de media ook opiniestukken van Israël-supporters waar ze de Palestina-supporters valselijk van antisemitisme beschuldigen. Maar media publiceren nooit opiniestukken dat de Israël-supporters Palestijnenhaters zouden zijn. Als de media Israël-supporters nooit van Palestijnenhaat op de opiniepagina beschuldigen, dan moeten ze ook de Palestina-supporters niet valselijk beschuldigen.

De media beschadigen twee belangen

Palestijnen hebben het recht op zelfbeschikking en op de bezette gebieden, maar zij kunnen Israël niet dwingen om het internationaal recht te respecteren of de bezetting te beëindigen. Er bestaat immers geen internationale politie die dit kan handhaven. Daarom rust de verantwoordelijkheid op andere landen om Israël te dwingen om het internationaal recht te respecteren. Deze landen hebben drie juridische verplichtingen: 1. niet meewerken aan de annexatie van bezet gebied door Israël, 2. zorgen dat Israël het humanitair recht respecteert, en 3. de Palestijnen helpen om hun recht op zelfbeschikking te vervullen.

Regeringen zijn echter terughoudend om andere landen, vooral bevriende naties zoals Israël, te dwingen om het internationaal recht te respecteren. Alleen als burgers druk uitoefenen op hun regering, zal de regering actie ondernemen. Israël-supporters hebben daarom een gemakkelijke taak: ze hoeven het publiek niet te overtuigen dat Israël gelijk heeft, alleen dat beide partijen evenveel gelijk hebben of dat beiden partijen evenveel schuldig zijn.

Door opiniestukken met drogredenen te publiceren, dragen media bij aan het voorkomen van de vorming van een kritieke massa van publieke opinie die de regering kan dwingen om actie te ondernemen. Dit schendt de legitieme belangen van de Palestijnen en de Palestina-supporters.