Non-profitorganisaties zijn net als veel gevestigde politieke partijen de band met het publiek verloren

Het heeft geen zin alleen maar te klagen of te protesteren. In plaats daarvan moeten we alles op alles zetten om die enorme groep mensen die we kwijt zijn geraakt, weer te vinden.

Het heeft geen zin om te blijven hangen in boosheid nadat duidelijk werd hoe diep het kabinet zal snijden in bezuinigingen. Laten we proberen die enorme groep mensen die we kwijt zijn geraakt, weer te vinden.

Wist jij dat 61% procent van de meisjes in Ethiopië tegenwoordig basisonderwijs krijgt, tegenover 12% procent in 1990? Dat de gemiddelde Afrikaanse vrouw er op dit moment vanuit kan gaan dat ze 63 jaar oud wordt, terwijl ze in 1998 nog blij mocht zijn als ze Sarah zag?

Of heb je ooit gehoord over de Keniaanse Nice Leng’ete, schrijfster van het prachtige boek The Girls in the Wild Fig Tree? Haar ouders wilden haar als jong meisje laten besnijden. Tot twee keer toe wist ze aan de ingreep te ontkomen, door zich op de gevreesde dag te verstoppen in een wilde vijgenboom. Daarmee haalde ze zich de woede van haar familie en dorpsgenoten op de hals, maar ze hield vol. 

In de jaren daarna ontpopte Nice zich tot voorvechtster in de strijd tegen meisjesbesnijdenis. Ze werkte mee aan een alternatief ritueel waarmee Masai-meisjes symbolisch volwassen worden, zonder dat er een mes aan te pas komt. Dankzij Nice bleven vele duizenden jonge vrouwen een besnijdenis bespaard.

Wat het percentage schoolgaande meisjes, de gemiddelde leeftijdsverwachting van vrouwen en het werk van Nice met elkaar te maken hebben? Heel simpel: ze laten zien wat de invloed van ontwikkelingssamenwerking is.

Want de Nederlandse overheid geeft geld uit aan onderwijsbevordering, en meisjes in Ethiopië gaan naar school. De internationale gemeenschap investeert in Afrika, en mensen leven er langer. Amref krijgt genoeg donaties om een talent als Nice te trainen in belangenbehartiging en leiderschap, en binnen de kortste tijd vliegt ze uit, om tot mooiere resultaten te komen dan we ooit hadden durven dromen. 

Dit is wat ik heb bedacht, nu we weten hoe diep het kabinet gaat snijden in ontwikkelingssamenwerking. Ja, het is kortzichtig en onverstandig – voor iedereen. Maar ook: zoals veel gevestigde politieke partijen naar binnen gekeerd zijn geraakt en de band met het publiek verloren, zo geldt dat ook voor ons non-profitorganisaties. Die les trek ik in elk geval uit het weinige protest dat er is geweest tegen de bezuinigingen, en uit de populariteit van de partijen die het initiatief hiervoor namen.  

Het heeft daarom geen zin alleen maar te klagen of te protesteren. In plaats daarvan moeten we alles op alles zetten om die enorme groep mensen die we kwijt zijn geraakt, weer te vinden. Want solidariteit met wie die het minder heeft, behoort tot de basiseigenschappen van bijna ieder mens. En het laagje hardheid dat de laatste jaren zo hard kon groeien, is er vast weer vanaf te beitelen.  

Verhalen kunnen daarbij helpen. Verhalen bijvoorbeeld over hoeveel meisjes in Ethiopië er, mede door ontwikkelingssamenwerking, naar school gaan, over hoeveel ouder vrouwen in Afrika worden, over hoeveel het betekent voor een hele gemeenschap als iemand als Nice tot volle bloei kan komen.  

Daarom stel ik voor: laten we dit soort verhalen verspreiden. Laat zoveel mogelijk mensen zien dat ze een bondgenoot zijn in de strijd voor een betere wereld. Het zal niet direct alle problemen oplossen, maar het lijkt me een nodige stap in de goede richting.