Het woord nivelleren, inkomens gelijktrekken, doet mij denken aan landen als Cuba
Waar de ene PvdA’er nivelleren als een feestje beschouwt, bestempelt de ander het als een meesterzet. Nivelleren… om de haverklap heeft men het er over, de media raken er opgewonden van en twintig procent van onze samenleving heeft er nachtmerries over. Maar is hetgeen waar de PvdA op doelt ook wel onder die noemer te vatten? Nivelleren op weg naar gelijke inkomensverdeling?
Jarenlang hebben zowel PvdA als CDA gewerkt aan een samenleving waar men kon bouwen op elkaar. En dat is iets om trots op te zijn en één van de belangrijkste redenen waarom wij als land het erg goed doen, op lijstjes. De lijstjes waar onze premier zo van houdt. De Verenigde Naties heeft in 2011 Nederland, na Australië en Noorwegen, uitgeroepen tot het beste land om te leven en dat uit een lijstje van 187 landen.
Naast de Verenigde Naties hebben vele internationale organisaties Nederland altijd hoog op lijstjes staan. Maar waarom? Dit komt met name door onze gezondheidszorg, onderwijs en hoe wij als samenleving kansen creëren door middel van het sociaal beleid. Zelfs Obama ziet ons huidige systeem als belangrijke voorbeeld voor de Verenigde Staten.
Dat jarenlange sociaal beleid, van vooral de PvdA, heeft niet geleid tot minimale inkomensverschillen, maar wel tot een solidair systeem. Een solide systeem ook waarbij kansen gecreëerd worden voor mij, jou en een ieder. Zwakkeren worden ontzien en de zorg voor elkaar is de basis. Valt dit onder de noemer van nivelleren? Nee zeker niet! Al die studentenkortingen, ouderenkortingen, Rotterdampas, Ooievaarspas enzovoorts, zouden die producten dan ook een nivellerend effect hebben? Mensen die meer, dan wel minder, betalen dan anderen? Nee, ook dat niet.
Communisme Het woord nivelleren, inkomens gelijktrekken, doet mij denken aan landen als Cuba, China, daar waar het communisme zegeviert. Is dat waar de sociaal-democraten ook voor staan? Hans Spekman heeft wel eens gezegd dat wie meer verdient ook meer mag verdienen, maar eerlijk delen staat voorop. Als iemand die bovenmodaal verdient meer zorgpremie betaalt dan iemand met een minimum inkomen is dat toch logisch?
Deze regeling was allesbehalve nivellerend maar heeft met fatsoen te maken. Voor een bijstandsmoeder die 150 euro per maand moet missen, betekent het een paar weken geen boodschappen, sardines eten en melk verdunnen met water. Terwijl 150 euro of zelfs 450 euro voor een miljonair wisselgeld is.
Voor twee keer modaal zal die 3000 euro extra op jaarbasis inderdaad even wennen zijn. De impact voor zo’n gezin zal echter totaal anders zijn. Twee keer modaal zal een andere vakantie moeten inplannen, maar de bijstandsmoeder heeft nu 70 euro extra over om van te leven, samen met haar kinderen. Helaas is dit plan geschrapt en betaalt de bijstandsmoeder straks nog net zoveel zorgpremie als Joop van den Ende.
Gelijke kansen De sterkste schouders dragen de zwaarste lasten, zodat onze kansenstructuur behouden blijft voor ons en onze kinderen. De VVD is het daar ook mee eens, echter wanneer het gaat om de startkwalificatie is er een groot verschil met de PvdA. De VVD beroept zich op zelfredzaamheid en insinueert dat iedereen op 0 begint. Terwijl de achtergrond van solidariteit voor de PvdA juist het gegeven is dat sommige mensen op -10 beginnen.
De PvdA vecht strijdlustig voor deze mensen, die aan de onderkant van de maatschappij staan en als dit succes heeft, dan ontpoppen die zich uiteindelijk tot VVD-stemmers. Zij zouden juist blij moeten zijn. Vergeet niet waar de kansen vandaan komen en gun ze een ander ook! Iedereen moet de kans krijgen om vooruit te komen, om zijn of haar dromen na te volgen. Zulke dromen komen niet in alleen de VS voor, maar ook in ons eigen land. Daar kan Obama nog een puntje aan zuigen.
Verwendheid Ik heb mij de laatste dagen geërgerd aan hoe bovenmodale media, zoals De Telegraaf, zich als een krijsend ondankbaar verwend kind hebben ingezet voor Henk en Ingrid, die samen 120.000 euro verdienen. En dat terwijl illegaliteit gezien wordt als strafbaar feit, de sociale zekerheid zwaar op de schop gaat en huurprijzen fiks omhoog gaan.
Diederik Samsom heeft het over de inkomensverschillen die kleiner moeten, maar het moet gaan over de lastenverdeling die eerlijker moet zodat iedereen de kans krijgt om wat van zijn of haar leven te maken. Dit doet mij denken aan een bekende spreuk: ‘Niemand is ooit arm geworden door te geven.’