Niet een, maar twee demonstraties in Amsterdam op 10 maart

Interessant om naar de gebeurtenissen van 10 maart in Amsterdam rond de opening van het Nationale Holocaustmuseum te kijken, nu de mediastorm is geweken.

Wilders en andere rechtse politici verafschuwen Nederlandse staatsburgers die loyaliteit vertonen jegens een ander land, vaak dat van hun (verre) voorouders. ‘Ga dan terug naar Turkije en Marokko!’ Geldt dat voor alle landen? Nee! Want aan één landje moeten de betreffende medeburgers van onze rechtspopulisten juist heel loyaal zijn: Israël. En eigenlijk met hen ook alle andere Nederlanders.

Kim de Roder schreef op Joop.nl op 10 maart al uitgebreid over de hypocrisie van Nederlandse politici, onder andere hierin. Rechtspopulisten, aangevuld met politici uit de christelijke partijen en de half-christelijke VVD, suggereerden al spoedig dat het grondwettelijke demonstratierecht in Nederland niet geldt voor degenen die protesteren tegen de genocidale eerwraak van Netanyahu en Herzog. Al reageerden ze grotendeels op informatie uit sociale media, die op zijn zachtst gezegd wisselend van kwaliteit was. Over de oproep van Joodse organisaties om te demonstreren, werd vanzelfsprekend gezwegen.

Al tevoren waren mensen die sinds jaar en dag Hamas verafschuwen als een conservatief-religieuze, antidemocratische terreurorganisatie die de Gazaanse bevolking onderdrukt en onschuldige Israëlische burgers vermoordt, breeduit geframed als ‘pro-Palestijns’ en ‘antisemitisch’. Louter en alleen omdat ze direct een wapenstilstand en massale hulp voor de getroffen Palestijnen willen.

Natuurlijk is het akelig dat zich onder de demonstraten islamistische en andere openlijke antisemieten bevonden, die bijvoorbeeld eisten dat mannen en vrouwen gescheiden demonstreren en Hamas beschouwen als een verzameling van dappere strijders voor Allah.

Doch Herzog is niet zomaar een president. Hij vertegenwoordigt de meest rechtse regering die zijn land ooit heeft gekend, waarin zich fascisten en religieuze fanatici bevinden. Een regering die de agressieve, illegale kolonisten openlijk steunt, de rechterlijke macht probeert te ondermijnen en zich categorisch tegen een tweestaten-oplossing blijft uitspreken. Sinds enige maanden bovendien verwikkeld in een massale oorlog tegen de bewoners van de Gazastrook, waarbij Israël allerlei internationale afspraken en regels schendt en zich op geen enkele manier bekommert om de gruwelijke ‘collateral damage’ onder de bevolking. Kortom, een regering die internationaal zeer weinig sympathie kent, op die van de VS en hun trouwe vazallen Engeland en Nederland na.

Op het moment dat ondanks de smeekbeden van deze trouwe bondgenoten Netanyahu de muizenval Rafah wil binnenvallen, al zwaar getroffen is door bombardementen, geeft Herzog acte de présence in Amsterdam.

In dit licht is het zonneklaar dat zijn rol bij de opening van het Holocaustmuseum op veel en brede bezwaren zou stuiten. Desondanks hielden de organisatoren voet bij stuk, met argumenten die we eerder met de PVV associëren dan met die van Rutte IV. Nederland moet Israël onvoorwaardelijk blijven steunen, dus de aanwezigheid van zijn staatshoofd is van cruciaal belang, ook symbolisch. Deze provocerende houding – uitlokking heet dat in ons rechtssysteem – en niet de demonstratie zorgde voor de grimmige schaduw over de plechtigheid. De burgemeester van Amsterdam werd voor het blok gezet. Geen probleem voor de organisatoren, want die is immers van het ’antisemitische’ GroenLinks.

Een aspect dat hierbij onderbelicht bleef, is de manier waarop de Israëlische opvatting over religie de opening domineerde. Die visie maakt als bekend nauwelijks onderscheid tussen Joden (een etnische groep) en joden (een religieuze groep). Volstrekt anders dan in ons land, maar dat negeerden de organisatoren, zodat de opening van ons Nationale Holocaustmuseum niet over Joden ging, maar over joden.

De officiële opening begon daarom in een functionerend religieus gebouw, zeven minuten lopen verwijderd. Vanzelfsprekend droeg ons staatshoofd daar een keppel, dat zou ik ook doen in een formele rol bij een plechtigheid in een gebedsruimte. Maar hij bleef die keppel dragen toen hij het museum betrad, dat bovendien werd ingezegend. Dit door de bevestiging van een kokertje met een Thora-fragment aan de deurpost, dat het staatshoofd aan een nabestaande had overhandigd.

Waarom? Zoals we weten, hingen ook destijds niet alle vermoorde Joodse Nederlanders de joodse religie aan. Sommigen waren christelijk, anderen ongelovig, een groep die sindsdien almaar groter is geworden. De website van het museum spreekt dan ook correct van Joden en de Sjoa. Het is een openbaar gebouw, geen godsdienstige ruimte, nota bene gewoon op zaterdag geopend. Tekenend daarom dat de officiële opening niet op zaterdag plaatsvond, de rustdag voor joden, maar op zondag, de rustdag voor christenen als ons staatshoofd en zijn echtgenote.

Er waren dus eigenlijk twee demonstraties in Amsterdam op 10 maart. De ene vroeg aandacht voor het lot van de Palestijnen in Gaza. De tweede demonstratie eiste een vanzelfsprekende, onvoorwaardelijke steun voor Israël als religieuze joodse staat, enthousiast gesteund door partijen die geen agenten, brandweerlieden en boa’s met een hoofddoek of tulband willen.