Niemand komt op voor de Publieke Omroep

De journalistiek, de politiek en Dries Roelvink die als vox populi op NCRV-KRO radio, elke dag de grootste gemene deler bij elkaar Googlet, hebben zich geuit over de zoveelste knechting door Den Haag van de Publieke Omroep. Niemand heb ik noch gehoord, noch gelezen over de generaals die de veldslagen tegen de PO aanvoeren. Mij is opgevallen, dat daarbij christenen die voor hun doen en laten inspiratie vinden in liefde en barmhartigheid een opvallende boze rol spelen.

Wie de geschiedenis een beetje kent, weet dat over de ware diehard christelijke omroepen als NCRV en EO, door de andere omroepen, een beetje lacherig werd gedaan. Een beetje bloot, ging al te ver. Programma’s werden op taalgebruik en Scheppingsverhaal, gereëdit. Buitenechtelijke relaties leidden onverbiddelijk tot ontslag.

Uitgerekend de leider van de EO, Henk Hagoort werd in 2008 bestuursvoorzitter van de NPO. Hij werd de generaal die de autonomie van de omroepen moest verdedigen tegen de alsmaar toenemende druk van politieke kopstukken die meenden dat onafhankelijk programma-maken prima is, zolang het de zegeningen van de partij bejubelt en geen kritische noten kraakt. In plaats van op te komen voor de autonomie en de onafhankelijkheid van de omroepen leverden zij, onder zijn leiding hun autonomie in, werden er vele tientallen miljoenen bezuinigd op het programmabudget en werden zij qua belang teruggesnoeid tot productiehuizen.

Er kwamen netmanagers die beter wisten wat goed was voor de kijker dan de omroepprogrammadirecteuren van voorheen. Met de pet in de hand en de fopspeen van de afnamegarantie mochten omroepen voortaan pitchen om een programma in het zendschema te krijgen.

De enige die zich daartegen verzette, was nota bene de betrekkelijke nieuwkomer in omroepland, Jan Slagter. Hij voerde een moedige strijd, maar stond daarin wel alleen. Andere politieke roergangers brachten ideeën in, die altijd weer ten koste gingen van de Publieke Omroep.

Er was Medy van der Laan die ik ontmoette toen ik een Lifetime Achievement Award in ontvangst mocht nemen. Zij kwam met het D66 plan om de omroepen alleen nog opiniërende programma’s te laten produceren. Wat een visie! Ging niet door.

De hoed van de Partij van de Arbeid, vond het voldoende om als Cultuur en Omroepminister overal bij aanwezig te zijn en zich als zodanig te laten fêteren. Niks aan de hand.

De VVD stuurde Sander Dekker in de ring. Het rekenwonder dat als staatssecretaris van Onderwijs ons op televisie voorrekende dat de uitkomst van 8 x 17, 134 is. Zijn politieke credo luidde: de omroepverenigingen krijgen een uitgeknepen citroen om programma’s mee te maken en de kleine christelijke omroepen krijgen helemaal niks. Ging ook niet door.

Nu is de christen Arie Slob aan zet. Er is geen visie. Geen groots plan. Er is tactiek. Knijp de omroepen uit, dan verschralen ze vanzelf tot een onbeduidende entiteit. Arie Slob en God weten, waarom!

De omroepen hebben zich naar de slachtbank laten leiden en Arie heeft de messen geslepen. Wat mij bevreemdt, is de stilte uit omroepland. Verdedig je plaats. Programma’s bewijzen dat je kwaliteit kan produceren, die niet alleen een bepaald publiek maar ook nog eens een groot publiek weet te bereiken.

De grootste politieke partij qua ledenaantal is (gemeten per 1.1.19) het CDA met 43.133 leden. De kleinste omroep Powned heeft meer leden dan de grootste politieke partij. Er zijn zo’n 3 miljoen mensen lid van een omroep tegenover ruim300.000 die lid zijn van een politieke partij. Geen omroep, noch een lid van een omroep heeft zich geroerd. Denk daar maar eens over na.

Het is David tegenover Goliath en weer is het David, die zegeviert. Het argument dat keer op keer wordt misbruikt, geldt de financiering. Iedereen mag er maar van alles van vinden, er op schelden en pissen, want het wordt betaald van ‘onze belastingcenten’. Omgerekend per hoofd van de bevolking worden al die radiozenders en televisiezenders in de lucht gehouden voor iets meer dan een dubbeltje per dag.

Het grote misverstand is, dat de commerciële omroep gefinancierd wordt door anderen. Namelijk de bedrijven die commercials plaatsen. Dat is waar, maar die bedrijven verdienen hun geld aan producten die dezelfde consumenten van de ‘van mijn centen’ betaalde Publieke Omroep, bij de Albert Heijn’s en de Samsungs en de Lidl’s, kopen. Die bedrijven belasten hun producten met een verkoopprijs, waarin ook het reclamebudget is verdisconteerd. Met andere woorden: ook die zenders worden gefinancierd van ‘onze centen’.