‘Neemt u maar twee paracetamol’

Mevrouw, ik bel niet voor mijn lol de huisartsenpost. Kunt u misschien overleggen met de arts of ik mag komen?

Goed mevrouw ik zal het vragen.

Ondertussen fok ik me enorm op terwijl luister naar een slecht aftreksel van Spaanse flamencomuziek, iets wat ik normaal prachtig zou vinden.

Mevrouw bent u daar nog?

Ja natuurlijk ben ik er nog.

U mag vanavond om tien uur even langs komen.

Gelukkig, maar 4 uur later dan dat het nu is. Gelukkig maar 4 uur met die pijn rondlopen. Hoewel ik het geen lopen wil noemen. Strompelen? Creperend? Eindelijk mag ik naar de huisartsenpost. Uiteraard moet ik mijn hele verhaal opnieuw doen aan de arts. Dezelfde arts waarmee overleg was gepleegd of ik überhaupt langs mocht komen.

Na het aangehoord te hebben en nadat hij wat trucjes bij me deed, wilde hij me afschepen met twee paracetamol. Ik was het er niet mee eens. Hij stelde toen een hele lijst andere medicijnen voor waarvan ik net had verteld dat ik die het afgelopen jaar al probeerde en waar ik enorm veel last van de bijwerkingen had. Maar ja, iets anders wist hij ook niet.

Nadat ik zo ongeveer smeekte of hij wellicht overleggen kon met een arts uit het ziekenhuis omdat ik eigenlijk opgenomen wilde worden, zei hij bijna lachend: nou mevrouw, dat wil ik best doen maar ze gaan u echt niet opnemen.

Met zijn meest arrogante blik pakte hij zijn telefoon en zette hem zelfs op de speaker. Nadat hij mijn verhaal deed zei de arts in het ziekenhuis, laat mevrouw maar naar de spoedeisende hulp komen, zij zal waarschijnlijk worden opgenomen.

De arrogante blik van de arts verplaatste zich plotseling naar mijn gezicht. De huisarts hing de telefoon op. Ik glimlachte en bedankte vriendelijk voor het overleg. Het is dat ik niet kon huppelen maar anders was ik huppelend zijn kamer uitgehuppeld.

Maar wat voelt dit fout. Als je dus niet je mond bij je hebt of ook maar iets van de medische wereld af weet. Dan word je zomaar afgescheept met paracetamol. En een zin als: bij meer klachten even terugbellen. Voor mij zeer onduidelijk overigens. Wat zijn meer klachten? Wanneer is het wel erg genoeg om op je vrije zaterdagavond te bellen? Het voelt zeker niet of je serieus genomen wordt. Dit zou toch anders moeten kunnen?

Ik heb hiervan wel erg goed geleerd hoe ik vooral niet wil doen tegen mijn cliënten op mijn werk. En zo is iets niet leuks als een bezoekje aan de huisartsenpost ineens iets positiefs geworden. Voor nu hou ik het even voor gezien en plak ik mijn door de arts uit het ziekenhuis voorgeschreven morfinepleister op. Iets wat ik niet kreeg voorgeschreven als ik voor de gezelligheid naar de huisartsenpost was geweest.