Nee, wij hebben geen probleem met minderheden. We hebben een intergenerationeel probleem

Wat veel mensen over het hoofd zien...

Is dat de koloniale ervaring waar minderheden mee te kampen hebben en vervolgens de migratie-episode, bij veel van de 1e, 2e en 3e generatie migranten en nazaten veel meer impact heeft op hen en dan vervolgens de maatschappij dan men denkt. 

De wonden die het heeft toegebracht aan de psyche van massa's mensen, landen van herkomst en het Westen wordt immens onderschat. Daarom is intergenerationele trauma écht en dient veel meer mee aan de kaak gesteld te worden dan thans plaatsvindt. 

Veel 'blanke vrienden' zuchten elke keer bij mij wanneer er WEER een boek over identiteit op de planken verschijnt. Maar zelden stellen diezelfde vrienden zich vragen als WAAROM zulke boeken worden geschreven. Hoe belangrijk identiteitsvorming is en hoe belangrijk het is om een ander te begrijpen. 

Die identiteiten zorgen er vaak voor dat men vaak pas na hun 40e tot inzage komt waarom ouders bepaalde zaken wel/niet hebben gedaan. Identiteiten die Jan Modaal - ook al gaat diegene veel met 'andersdenkenden' om - nooit zal snappen noch bevatten. 

Neen, ik ben totaal niet van die inclusiehypes en dergelijke. Au contraire. 

Maar als je de ander wil begrijpen dien je de ander ook te kennen. Kinderen van migranten lopen nu evidence-based gezien veel meer met wonden rond dan wij denken (UVL, 2009). Hebben door sociaal-economische achterstand nu veel meer kans op criminaliteit (UVL, 2009) en ja, 'allochtonen' worden tot wel zes keer meer staande gehouden en in veertig procent van de controles die agenten doen omdat ze criminaliteit vermoeden, valt dit niet te rechtvaardigen (NOS, 2016). 

Wat denkt men dat dit alles cumulatief bij iemand doet mits iemand geen veilig nest heeft noch goede handvatten?  En dat heeft nu eenmaal veel meer invloed op veel van ons gedrag, onze relatie en hoe anders wij omgaan met met autoriteit. Het heeft nu eenmaal veel meer invloed op ons collectieve verantwoordelijkheidsgevoel, hoe we op problemen reageren, onze opvoedingsstijl, ons gora-complex (wat eigenlijk het Stockholm-syndroom is), etc... 

Hoe dit allemaal ook in onze collectieve blinde vlek lijkt te bestaan, we kennen deze wonden niet. En daarom moet er aandacht voor komen. Wat we nu doen is de ander afschrijven. Maar ik heb zelden een held gezien die heeft onderzocht hoe men kon genezen of voor deze groep kon zorgen. Misschien wijlen Frantz Fanon. Maar verder heb ik geen enkele intellectuele denker, geleerde, theoloog, psycholoog, socioloog, antropoloog gezien die de aandacht van het publiek op dit probleem wist te vestigen.

Wie het weet mag het zeggen, of wellicht moet er iemand opstaan...