Nederland, stront-land

Dat Nederland geen land is van grote denkers die heldere, propere debatten voeren, zagen we vorige week tijdens de Algemene Politieke Beschouwingen. Ik dacht aan wat een naar zonniger en droger streken geëmigreerde kennis mij ooit vertelde toen hij tussen kerst en oud en nieuw even terug was voor een familiebezoek. “Weet je wat het is Raymond, in Nederland ruikt het gewoon altijd naar stront”, zuchtte hij boven een biertje dat we dronken in een bruin café.

Nu ik het opschrijf, realiseer ik mij dat de zin ‘Weet je wat het is Raymond, in Nederland ruikt het gewoon altijd naar stront’ rijmt wanneer je de laatste letter van mijn naam uitspreekt. Mijn ouders deden dit nooit, en ook mijn plaaggeesten op de middelbare school kwamen nimmer op het idee, waardoor de hoogst haalbare verbastering waarmee ze mij probeerden te raken altijd ‘Gaymond’ bleef, ik zat nu eenmaal niet op school met werkelijk getalenteerden.

Maar goed, terug naar de inhoud, ik denk dat de geëmigreerde kennis de spijker op zijn kop sloeg: Holland heeft ook zonder mest-crisis iets modderigs en stront-achtigs, je komt hier moeilijk los van je eigen shit, wellicht doordat ons Koninkrijk zo klein en plat is, of omdat er zo veel mensen dicht op elkaar wonen. Niet voor niets vlogen we ons in tijden zonder vliegschaamte suf naar bijvoorbeeld Thailand of Australië, hopend een stukje van onszelf terug te vinden.

Het zou beter zijn om Nederland vanuit het buitenland te laten besturen, en daarmee bedoel ik niet door Brusselse politici, want ondanks dat ik een redelijk mens ben, wil ik onmiddellijk uit de Europese Unie zodra Ursula von der Leyen op televisie verschijnt. Nee, laten we iets huren in de Zwitserse Alpen en daar het volledige Haagse circus naartoe verplaatsen. Intelligente vergezichten ontstaan er hopelijk in de bergen.