Nederland schreeuwt om basisinkomen

Zoals vaker in het Nederland van tegenwoordig duurde deze innerlijke vrede kort.

Woensdagochtend zat ik aan een tafel op de kinderafdeling van de openbare bibliotheek. Omdat ik - na afwijzingen van uitgeverijen - mijn eigen manuscript voor een kinderboek probeer te verbeteren, bestudeerde ik een succesvolle titel van een Nederlandse schrijver. Het was, zoals te verwachten op een normale woensdagochtend, erg stil op de kinderafdeling.

Ik was goed bezig, vond ik zelf. Misschien ontdekte ik door het uitpluizen van ‘De Verschrikkelijke Tweeling’ van Jozua Douglas het geheim van de perfecte spanningsboog. Als een uitgeverij het door enkele aanpassingen aandurfde met mijn manuscript, droeg ik iets bij aan de wereld om mij heen. Zoals vaker in het Nederland van tegenwoordig duurde deze innerlijke vrede kort.

Halverwege pagina twee voelde ik de zwijgzame aanwezigheid van een persoon achter mij. Het was een beveiliger, een grijsaard van een jaar of vijftig. Onderzoekend keek hij me aan, drie meter achter hem wachtte een bibliotheekmedewerker gespannen op het moment dat ik zou worden aangesproken door de beveiliger. 

“Wij zagen u hier zitten, en vroegen ons af: bent u met uw kind?”, begon de grijsaard. “Nee”, antwoordde ik, “ik bestudeer een kinderboek omdat ik er zelf een probeer te schrijven.” “Dan moeten wij u vragen op een andere afdeling verder te lezen, u mag hier alleen zitten als u uw kind bij u heeft”, galmde de stem van de bewaker door de uitgestorven ruimte.

Gedeprimeerd door zoveel fantasieloze regeldrift, en met het vieze gevoel als potentiële pedofiel te zijn beschouwd, verliet ik de bibliotheek. De kraakheldere creatieve toestand in mijn kop lag aan diggelen. ‘Was er maar een basisinkomen’, dacht ik wandelend door de kou. Dan had de beveiliger deze ochtend op zijn kleinkind gepast, de bieb-medewerker thuis een spannend boek gelezen, en ik…

… nou ja, het gaat niet per se om mij, maar ik had enige vooruitgang geboekt.