Nederland narcostaat

De deskundigen geven het nu ook toe: de drugscriminelen zijn niet meer in toom te houden in Amsterdam. Mij verbaasde het vooral dat Rotterdam en Brabant niet werden genoemd… We zijn de wereldwijde koploper in de productie van pillen. Cocaïne betekent veel voor het imago van Colombia, xtc en wiet bepalen mede de reputatie van ons polderlandje.

Struisvogelpolitiek Struisvogelpolitiek is hier inmiddels tot kunst verheven, vooral waar het over verslaving gaat. We hebben een miljardenindustrie met ‘onze’ nationale produktie van partydrugs, maar we blijven bezuinigen op de hulpverlening aan de slachtoffers. Hoe we de criminaliteit wel of niet bestrijden zal mij als zorgprofessional worst wezen. Hoe we om gaan met alle verslaafden des te meer. Iedereen op de werkvloer van de verslavingszorg ziet de snelle verandering in de hulpvragen die de laatste jaren optreedt. En dan zijn er beleidsmakers die eerst de resultaten van wetenschappelijk onderzoek willen afwachten alvorens gepast te reageren, zoals recentelijk met de snel in omvang toenemende incidenten met lachgas.

Ook vers nieuws: een paar honderd doden in ons land door verslaving aan oxycodon (die producenten kun je ook rustig typeren als criminelen), maar: ‘Zo erg als in Amerika is het hier niet.’ Nog niet nee, maar de trend is duidelijk. Afkicken van GHB? Waar kan dat veilig en verantwoord? Wat moeten we met al die ketamineverslaafden? En blijven we doen alsof wiet een softdrug is? Kom een dagje meekijken in de verslavingszorg… En bedenk ook nog even hoeveel geld er in om gaat: er worden mensen geliquideerd vanwege conflicten over wietplantages en afzetmarkten.

Symptoombestrijding De conclusie is heel simpel: de mensen in Nederland worden steeds matelozer en dat resulteert in steeds meer uiteenlopende verslavingen. De klassieke alcoholist is steeds minder prominent aanwezig in de verslavingszorg. Van de drugsindustrie profiteren heel veel mensen. Producenten en dealers zeer fors, maar in mindere mate ook drugsbestrijders en hulpverleners. Die laatsten kunnen netto vaak niet veel meer doen dan een vorm van symptoombestrijding: een gemotiveerd individu redden uit de gestaag groeiende groep drugsgebruikers.

Het meest verontrustend: hoe normaal onze jongeren drugs zijn gaan vinden. Zij leven in een wereld waar drugsgebruik volstrekt geaccepteerd begint te raken, met al hun festivals en andere gelegenheden om ‘feest te vieren’. De mogelijke schadelijke gevolgen kennen ze helaas meestal niet…

Zullen we de kop eens uit het zand trekken en erkennen dat we ondertussen in een heuse narcostaat leven? Komen we misschien tot een wat meer geïntegreerde benadering van deze splijtzwam in onze samenleving.