Nederland is nog lang niet inclusief

Ik ben zelf al een tijdje bezig met omdenken. Zo denk ik al lange tijd: de maatschappij belemmert mij om mee te doen, niet mijn handicap. Mijn handicap zal namelijk nooit verdwijnen, maar de maatschappij kan wel toegankelijk worden. Dat kan al beginnen bij jou. Hoe dan? Zul je vast denken. Kijk eens naar de stoeptegels die niet mooi vlak liggen of fietsen die op de stoep geparkeerd staan. Als je deze dingen gaat melden via een app genaamd de BuitenBeterApp dan kan de gemeente deze problemen oplossen.

Ik heb zelf weleens een lantaarnpaal gemeld in mijn gemeente, want deze stond midden op de stoep. Deze gaan ze weghalen of is inmiddels al weggehaald. Op deze manier kan ook jij bijdragen aan een toegankelijke maatschappij.

Het is immers ook zo dat het voor iedereen toegankelijker wordt. Iemand die deze toegankelijkheid niet nodig heeft, ondervindt er geen hinder van. Wat denk je ervan als je later zelf ook hulp nodig hebt, omdat je in een rolstoel zit of met een rollator loopt. Dan is het al toegankelijk omdat o.a. mensen zoals ik hiervoor gestreden hebben. Stel dat jij of een van je vrienden in een rolstoel komt of een ander hulpmiddel nodig heeft, dan vind jij het toch ook prettig als je er gewoon kan blijven komen. Natuurlijk kan niet alles gerealiseerd worden, maar er kan zoveel meer dan wij denken. In bepaalde landen hebben ze zelfs in de kleinste barretjes een toegankelijk toilet.

Ik hoor vaak dat mensen zeggen: ‘Maar voor een kleine minderheid gaan we het echt niet aanpassen hoor, dat is te duur.’ Ik vind het jammer dat mensen zo denken, want zoals ik al zei: vroeg of laat heeft ook u hulp nodig. Ik vind het ook belangrijk dat de overheid dit actief gaat stimuleren en ook subsidiëren, want uiteindelijk hebben we er allemaal wat aan. De overheid is te vrijblijvend, dat merk ik ook aan het feit dat heel veel gemeenten nog geen inclusieagenda hebben. Er zijn 344 gemeenten. 236 gemeenten hebben geen inclusieagenda en werken er ook niet aan.

Als ik aan omdenken denk, denk ik ook aan de uitdrukking ‘mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt’. Veel van deze mensen willen juist aan het werk, maar kunnen het niet omdat de arbeidsmarkt niet op hen is aangepast. Daarom zeg ik altijd: ‘De arbeidsmarkt heeft een afstand tot deze mensen. Waarom passen we een vacature niet aan op de persoon?’

Soms vraag ik me af: ben ik wel welkom in de maatschappij? Steeds vaker begin ik te beseffen dat Nederland nog lang niet inclusief is, terwijl sommige dingen soms zo simpel op te lossen, zoals een plank voor de ingang of gewoon een vlakke stoep.

Als we deze denkslagen meer gaan maken, dan komen we veel verder, want onze handicaps verdwijnen niet, de maatschappij kan en moet veranderen. Toegankelijkheid is geen gunst, maar een mensenrecht. Hoe zou u het vinden als u niet overal binnen kan komen en steeds maar weer om hulp moet vragen?

cc-foto: makeitsomarketing