Moslimbroeders: lees!

De ophef rond de anti-islamfilm The Innocence of Muslims vertoont een gelijkenis met het protest tegen de boeken van Salman Rushdie. Maar heeft iemand de film wel gezien? Of Rushdie gelezen?

Ik ga het hier openlijk toegeven. Ik vind de zogeheten anti-islam film ‘The Innocence of Muslims’ een vermakelijke film. De vaak herhaalde montage werkte al meteen op mijn lachspieren, om nog maar niet te spreken over de inhoud van deze film. Schaterlachend analyseerde ik de 14 minuten durende trailer van een prutswerk dat niet meer dan 1000 euro gekost kan hebben om te maken. En ja, ik ben moslim.

De vele demonstraties van de moslimgemeenschap doen mij dan ook de wenkbrauwen fronsen. De frustratie, maar vooral de woede die hierbij wordt getoond is van een aparte wereld. En ik vraag me op momenten af: heeft iemand die film daadwerkelijk gezien? Het zogeheten Rushdie-effect speelt hier een rol in. We hebben er allemaal wel iets over gehoord, maar echt gezien of gelezen hebben wij het niet.

Ik heb al jaren geleden geaccepteerd dat bij vrijheid van meningsuiting ook het recht op beledigen hoort, hoe cru dit voor sommige mensen ook moge klinken. Of het nou Jesus Christ Superstar is, Monty Python of Fitna; het valt allemaal binnen de grenzen van de wet. Onlangs signaleerde ik in verscheidene media dat moslims er vreemd van opkeken dat onze profeet schijnbaar wel beledigd mocht worden, maar het openlijk twijfelen of ontkennen van de Holocaust verboden was.

De vergelijking is pertinent onjuist. Het ontkennen van de Holocaust is inderdaad beperkt door de wet in een handjevol Europese landen, en om goede redenen. Het betreft hier een historisch feit, waar geen serieuze historicus twijfels over heeft. In het grootste deel van de wereld is ontkenning overigens gewoon toegestaan, ook in de Verenigde Staten.

Hoe je het ook wendt of keert, het is duidelijk dat er serieuze vraagtekens te zetten zijn bij de vraag of de profeet Mohammed wel echt bestaan heeft, net zoals er serieuze twijfels zijn over het bestaan van Jezus Christus. Recent publiceerde Tom Holland ‘Het Vierde Beest’, waarin hij de ontstaansgeschiedenis van de islam in twijfel trok wegens een gebrek aan historische documentatie. De bijbehorende documentaire werd niet herhaald door de BBC, omdat de schrijver ernstig bedreigd werd en er werd gevreesd voor zijn veiligheid. 

Waarom kiezen we meteen de weg van intimidatie, bedreigingen, zinloze betogingen en uiteindelijk geweld? Hoe minder moslims op straat waren gegaan om hun onvrede over de film te uiten, hoe minder aandacht deze had gekregen. En hoe sneller we verder konden gaan met onze levens. Ik kan als moslim leven met het feit dat er wordt getwijfeld aan het historisch verifieerbare karakter van mijn geloof: als een echte gelovige, een echte volgeling, zouden deze twijfels of beledigingen ons niet moeten raken. Mijn geloof is voor mijzelf, tussen mij en God, en daar kan geen film of boek iets aan af doen.

Om even op Salman Rushie terug te komen: we hebben allemaal wel gehoord van The Satanic Verses (De Duivelsverzen), maar wie heeft dat boek daadwerkelijk gelezen? Ik durf er een flink pak geld om te verwedden dat niemand mij duidelijk kan vertellen welke delen van het boek blasfemisch zijn.

Wie begint met het lezen van een gemiddeld Rushdie-boek raakt vanaf de eerste pagina meteen verstrikt in de wereld van magisch realisme en verschillende verhaallijnen die door elkaar verteld worden. Wat het lezen van Rushdie ongelooflijk lastig maakt. The Satanic Verses is een magistraal boek. Het bevat zoveel diepere thema’s dan menigeen weet, en de karikaturen die er over dit boek bestaan bij moslim’s kloppen gewoonweg niet. Moslimbroeders: lees!

Recent verdedigde ik op Facebook de vrijheid van meningsuiting en schreef ik dat de uitspraken van voorzitter van het Europees Parlement Martin Schulz onacceptabel waren. Een moslim, van mijn leeftijd, hoogopgeleid vroeg mij meteen: ‘Serieus. Ben jij nog wel Moslim?’ Mijn antwoord: Die beslissing ligt niet bij jou.