Morgen zijn we de Palestijnen vergeten

Schouderklopjes voor ons allen. We hebben ons werk weer gedaan. We hebben gedemonstreerd; Free Palestina gescandeerd. Uiteraard #freepalestina en #savesheikhjarrah gebruikt op social media (zelf ook aan meegedaan). En toch kocht ik afgelopen weekend een product waarvan ik achteraf las dat het uit bezet Palestijns gebied kwam. We zijn simpelweg de Palestijnen weer vergeten.

Ik kan me nog goed herinneren wanneer ik me bewust werd van wat men het Israël-Palestina conflict noemt. Als tienjarig jochie keek ik op televisie hoe Muhammed al-Durah tijdens de Tweede Intifada in de armen van zijn vader stierf. Voor mij werd hij het gezicht van het Palestijnse onrecht. Over de jaren heen is dat gezicht helaas meerdere malen vervangen. Wie toen de fatale kogel ook afschoot, een Israëlische soldaat of een Palestijn, de kogel was waarschijnlijk van Amerikaanse makelij. Het waarborgen van vrede en democratie in het Midden-Oosten wordt al decennialang in de vorm van kogels en bommen geleverd aan de deuren van alledaagse mensen.

De democratie is nou eenmaal meer waard dan de miljoenen Midden-Oosterse levens die er voor zijn opgeofferd. Palestina – Israël is daar haast symbool voor geworden, David en Goliath is inmiddels herschreven. “Westerse levens” zijn belangrijker dan Midden-Oosterse. En ook al ligt Israël hier ver vandaan, het wordt toch gezien als een stukje van het democratische Westen in het dictatorische Midden Oosten.

Ook in 2014 demonstreerden we massaal voor Gaza, o.a. in Rotterdam. Met een oranje hesje aan, en mijn Palestijnse voetbalshirt eronder, hielp ik mee met de organisatie om de mensen te begeleiden in hun looproute. Dat Palestijnse voetbalshirt had mijn broer ooit van één van zijn Palestijnse vrienden gekregen.

Ik heb het voorrecht gehad om deels op te groeien met Palestijnen. Pas nu besef ik hoe zeldzaam dat is. Pas nu besef ik mij dat het perspectief dat ik in mijn jeugd heb vergaard om Palestijnen als mensen te zien, haast een luxe lijkt te zijn in Nederland.

“If I’m not gonna steal it, someonse else will”, aldus Yakob de illegale settler met een dik New Yorks accent. We zijn op een punt gekomen, waarin gelegitimeerde diefstal van Palestijns bezit al jaren de normaalste zaak van de wereld is geworden.

Een gebrek aan empathie voor de Palestijnen is de oorzaak. Maar vanwaar dit gebrek?

Het gebrek aan Palestijns perspectief is allesbepalend geweest de afgelopen aantal decennia. Vraag jezelf eens af wat jouw ervaring is met Palestijnen, behalve de trigger-woorden Hamas, Islamitische Jihad en raketten? En natuurlijk de aloude zin “Israël heeft het recht om zichzelf te verdedigen”. Niemand ontkent dat. Maar geldt dat recht ook niet voor de Palestijnen? Het antwoord daarop is overduidelijk nee, gezien ze constant als de agressor worden geframed. Maar doen we dat niet vaker? Het slachtoffer de schuld geven als zij de dader aanvalt.

Het is een zin die recent schaamteloos werd gebruikt in een tweet van Rutte, waarbij hij dacht voor Nederland te spreken. Tot mijn verbazing maakte twitterend Nederland gehakt van het achterhaalde statement van de demissionaire MinPres.

Ik had niet verwacht dat zoveel van mijn medelanders ook begrepen dat – wat de feiten en omstandigheden ook zijn – Israël net Mike Tyson is die een kleuter genadeloos verpulvert terwijl de jeugdbescherming toekijkt.

Na ieder massaal protest lijkt het alsof er een glimpje hoop is voor de Palestijnen. Maar dan vlakt het momentum weer weg, zoals nu. Dan vergeten we de Palestijnen weer, en verliezen ze nog meer grond aan illegale settlers zoals Yakob. Totdat er geen Palestina meer over is. Maar toch is er licht aan het einde van de tunnel. Elke keer weer is er een kleine shift naar het zien van Palestijnen als mensen. We kunnen niet eeuwig wegkijken voor de Apartheid-praktijken van Israël. Dat zijn trouwens niet mijn bevindingen maar die van Human Rights Watch en de Israëlische mensenrechtorganisatie B’tselem. Maakt het mij een antisemiet, dat ik het eens ben met hun bevindingen? Ik heb als etnische Iraniër ook semitisch bloed door mijn aderen stromen, zowel Arabisch als Joods. Maakt het ons allen antisemieten omdat we vinden dat de Gazaanse kinderen niet tot as gereduceerd hoeven te worden door Israëlische raketten van Amerikaanse makelij?

Uiteindelijk weet ik ook niet alles hierover. Wat ik wel weet is dat met ieder bombardement van Gaza, men die gekooide dieren in hun openluchtgevangenis steeds meer als mensen gaat zien, totdat hun levens net zoveel waard zijn als die van de ‘Westerse’ Israëliërs.

En één ding weet ik zeker: ik zou het op z’n minst niet heel prettig vinden als Yakob uit New York mijn huis binnenwandelt met de intentie om het te stelen, omdat hij claimt dat God zijn makelaar is. En ik heb het sterke vermoeden dat ook jij (de gemiddelde Nederlander) dat op z’n minst niet prettig vindt.