Ik moet de eerste man die onverdoofd een kies laat trekken nog tegenkomen

“Kijk, hier staat het. Onderzoek in Australië wijst uit dat zwangere vrouwen pijn tijdens de bevalling heel gewoon vinden. Het hoort erbij. Pijn is fijn.”

“Heb jij wel eens dertig bierviltjes in je mond gepropt?”

“Wat hebben dertig viltjes met een bevalling te maken?”

“Nou, het doet een beetje pijn, dertig viltjes in je mond, maar als je een beetje duwt en rekt, krijg je ze heus naar binnen, als je maar geduld hebt. Al scheur je wellicht een beetje of een beetje boel uit.”

“Ik vind het echt geen vergelijking, viltjes in je mond proppen of een kind baren. Dat laatste is natuurlijk, dat eerste niet.”

“Kiespijn is ook natuurlijk, maar ik moet de eerste man nog tegenkomen die onverdoofd een kies laat trekken, laat staan een zenuwbehandeling uit laat voeren.”

“Ja, vrouwen zijn veel dapperder. Daar heb je gelijk in. Zij hebben helemaal geen verdoving nodig. Hun prachtige lichaam maakt endorfine aan, en een barende vrouw weet dat na de pijn de bevrijding komt. Haar kindje op haar buik, het mooiste wat er is.”

“En daarna is ze alles vergeten. Ammehoelah! Ja, sommige vrouwen vergeten het slagveld, zoals wel meer traumaslachtoffers alles zo snel mogelijk verdringen.”

“Je overdrijft. Wat wil je dan, dat iedere vrouw een spuitje krijgt tegen de pijn? Zodat een schoonheidsspecialiste ondertussen haar nagels kan gaan vijlen?”

“Weet jij iets van de pijn, en weet jij wat die pijn met een partner doet? Ook met artsen? Kijk, dat staat ook in dat artikel. Artsen en verpleegkundigen die barende vrouwen pijn zien lijden vinden dat een traumatische ervaring die ze in de toekomst niet meer mee willen maken. Hoe vond jij het eigenlijk om je vrouw te zien baren?”

“Flauw hoor, ik was niet bij de bevalling van mijn zoon, dat weet je best. Mijn schoonmoeder was erbij. Dat vond mijn vrouw prettig. Ook heel natuurlijk. Bevallen is een zaak voor vrouwen, niet voor mannen. Die kunnen zich er niets bij voorstellen, dat vrouwen zoveel over hebben voor het mooiste wat er is: je eigen kind in de armen houden.”

“Mijn lief was er beide keren wel bij. En hij heeft na de eerste keer gezworen dat ik nooit meer zonder prik mag bevallen. Ik werd gek van de pijn, van een ontsluiting niet doorzette, een pijn die zo ondraaglijk werd dat ik alleen nog maar een soort loeigeluiden voort kon brengen. En ik geloof dat ik tien keer geroepen heb dat ik dood wilde. Hij kan nog steeds niet zonder duizelingen een slagerij binnenstappen, door al de messen die hij uiteindelijk in de verloskamer zag, en ik ben heel erg blij dat ik hem gedwongen heb naast mijn hoofd te gaan zitten”.

“Hoezo dat nou, wat zielig: moet hij er van je bij zijn, kan hij zijn dochter geboren zien worden, mag hij niets zien!”

“Ik zag toch ook niets! Ik had mijn lief hard naast me nodig om me er doorheen te praten.”

“Wat een schat zeg. Dus daarom hebben jullie zo gauw een tweede dochter gekregen!”

“Jij hebt makkelijk praten. Voor veel mannen is de gedachte aan het slagveld dat ooit vagina heette, de reden dat hij maanden na de bevalling nog steeds impotent wordt bij de gedachte aan het ooit zo begeerlijke gebied. Laat staan wat het met vrouwen doet.”

“Dus ik heb het eigenlijk gewoon heel goed gedaan! Zie je wel: bevallen is een zaak voor vrouwen. Daar horen mannen helemaal niet bij te zijn. Een volgende keer ben ik er ook echt niet bij hoor, maar okee, als ze een prikje nodig heeft, dan moet ze dat wel krijgen. Als ik dat maar niet hoef te doen.”

“Hoezo dat nou weer niet?”

“Ik kan niet tegen bloed.”

…

Dit artikel werd eerder gepubliceerd op DaanWesterink.nl

Lees ook op Joop: Waarom ik Beatrijs Smulders nooit meer de baas over mijn kut laat spelen

Afbeeldingen: Elkan, O. via Wikimedia Commons en screenshot YouTube