Moederschap is soms net oorlog

Het moederschap, of althans het mijne, heeft soms iets weg van oorlog. Sinds de geboorte van mijn dochter sta ik altijd op scherp. Ik hou haar nauwlettend in de gaten, al is het vanuit mijn ooghoeken, en ben altijd alert. Haar welzijn gaat boven alles. Wanneer er gevaar schuilt, hoe klein ook, gaan in heel mijn lichaam de alarmbellen af. En die loeien héél hard. Een asociale fietser die weigert te stoppen voor een rood stoplicht en het daarbij behorende zebrapad en ons daardoor bijna omver fiets mag blij zijn dat hij zijn koptelefoon opheeft. En ik mag blij zijn dat mijn dochter nog te jong is om te begrijpen wat ik hem allemaal toewens.

Thuis noemen we het goedje inmiddels ‘het witte goud’. In China worden harde pegels betaald voor pakken met een Nederlands label. Een pak kost in de supermarkt circa dertien euro, maar kan daar al gauw vijftig euro opleveren. Flinke winst dus. En dat er zo fors voor wordt betaald is niet zonder reden. Zes kinderen overleden in China in 2008 door het drinken van met melamine vervuilde babymelk. De kunsthars was toegevoegd aan het poeder om te verhullen dat hij was uitgedund. Ruim 300.000 kinderen werden er ziek van. Een paar jaar later was het weer raak; in 2011 overleed weer een aantal kinderen en raakten er tientallen ziek omdat er nitriet in het melk zat. Logisch dat je als ouder in China je wel twee keer achter het oor krabt voordat je een Chinees merk koopt. Dan kan de Nederlandse fabrikant nog zo hard roepen dat het poeder in China heus hartstikke prima, topperdejoppie is.

Ook Japanse melk gevaarlijk?

Uiteindelijk werden we door een winkelbediende op pad gestuurd met melkblokjes van het merk Meiji. Ik zou op de hotelkamer wel uitzoeken hoe het werkte door Dr. Google te consulteren. Wat hij me te melden had, was niet bepaald geruststellend: in 2011 werden de kartonnetjes babymelk nog uit de schappen gehaald omdat ze radioactief zouden zijn.

Waarom wilde ik ook alweer naar Japan?

Op dat moment had ik zo mijn jaarsalaris neergeteld voor een pak Nutrilon. Snel zocht ik nog op ‘Nutrilon-dealer in Japan’, maar mjjn man stelde me gerust. Met het voorraadje dat we nog bij ons hadden, hoefde dochterlief waarschijnlijk maar één keer een Meiji-flesje. Dat zou ze heus wel overleven. Ze zou er hoogstens superpowers aan overhouden.

Dieptepunt bij de Plus-supermarkt

In China focust men vooral op het vertrouwen terugwinnen van de consument in de lokale producten, maar daar zullen jaren overheen moeten gaan.

In de tussentijd proberen Nederlandse supermarkten en drogisterijen van alles om er maar voor te zorgen dat de Nederlandse consument nog steeds het goedje kan kopen. Ik ben werkelijk van alles al tegengekomen. Van één-pak-per-persoon-beleid (Kruidvat, Etos), tot winkels waar je een minimaal bedrag aan andere boodschappen moet besteden (Jumbo). Van een speciale kassa voor Nutrilon (AH) die alleen open is tussen 08.00 en 10.00 tot het bekrassen van labels (Dirk van den Broek). Van servicecounters die heel geniepig van achter de toonbank pakken verkopen aan iedereen die níet Aziatische oogt (Kruidvat), tot het laatste dieptepunt: supermarkt de Plus die in het Chinees ‘slecht’ op de pakken schrijft om al die Chinezen die al getraumatiseerd zijn door het melamine-schandaal nog eens flink af te schrikken. 

Dit artikel staat ook op Hasna.nl