Millennials werken aan de wederopbouw na de babyboomer-ravage

Gisteren een kijkje wezen nemen bij de Dutch Technology Week op de TU in Eindhoven. Ik verwachtte een enorme schakering aan uitvindingen uitgespreid over de enorme grasvelden en pleinen van de universiteitscampus. Iedereen was gewoon bezig en verbaasd dat we niet gewoon op de pers-dag waren gekomen.

Het werd klunen om de pareltjes te vinden maar dankzij hulpvaardige receptionistes, docenten en studenten vonden we ergens in een kelder een groep jonge mensen werkend aan de auto van de toekomst: de Vlasbak. De carrosserie van deze auto is gemaakt van een nieuw keihard materiaal dat is gebrouwen uit vlas en suikerbieten. Keihard en 100 procent plantaardig ‘blik’. Een onuitputtelijke bron om materiaal mee te maken, waar we nu nog de grondstoffen uit de steeds armer wordende aarde moeten putten.

Het energie- en emissievrije huis dat andere studenten bouwden op de campus was wat makkelijker te vinden. Het is een model om ‘oude’ gebouwen te renoveren en om te bouwen tot wooneenheden van deze tijd. Zowel te gebruiken in een woestijnklimaat als in Nederland, met al zijn goede voornemens om het aardgas uit te bannen.

Mijn generatie (helaas ben ik een babyboomer) heeft de neiging zich nogal pessimistisch uit te laten over de jeugd van tegenwoordig. Die zou te oppervlakkig en te weinig geëngageerd zijn. Wat mopperen betreft hebben velen van ons weinig geleerd van onze ouders met hun gebrom over langharig werkschuw tuig. Er is weinig respect voor jongeren die het dagelijks nieuws in flarden uit hun mobieltje oppikken. Die hun mening vormen door social media te lezen of bloggers en vloggers te volgen, in plaats van naar (door ons) gerespecteerde hoofdredacteuren of commentatoren te luisteren.

Maar zo’n tocht over de campus van een vooraanstaande universiteit maakte mijn dag nog zonniger dan die fysiek al was. Wat een energie zie je bij die twintigers die zaken als zonne-energie, elektrische auto’s, vernieuwbare grondstoffen, gedachtes over circulaire economie als dagelijkse kost zien. Voor wie werken aan een betere, schonere en gelukkigere samenleving de normaalste zaak van de wereld is. Die vol vuur praten over het bedrijfsleven en de wetenschap die wél de juiste afslag weten te nemen op weg naar een mooiere toekomst. De overheid hobbelt daar in het gunstigste geval wel achteraan, vinden ze.

Oke, ze gaan niet meer de straat op, houden geen sit down demonstraties of bezetten geen Maagdenhuis. Ze zijn gewoon bezig met alternatieven voor de maatschappij die wij grotendeels naar de Filistijnen hebben geholpen.