Mijn trauma is niet jouw fetisj

Als ik mensen vertel dat ik op oudere mannen val, krijg ik nog wel eens te horen: “Oh, dus je hebt zeker daddy issues ?” En zelfs toen ik vorige week een artikel publiceerde over seksuele intimidatie, stuurde een man mij een bericht met: “Jij zegt zeker daddy tijdens de seks?”. Ook vroeg iemand mij of mijn vader wel van mij gehouden had. Zo niet, dan was dat waarschijnlijk de reden waarom ik aandacht van vreemde mannen niet kan waarderen.

Laat het in mijn geval nou zeker zo zijn dat ik in de categorie “ meisjes met daddy issues” val. Maar hoe kan het dat we dit trauma wegzetten als reden om vrouwen te invalideren? Hoe kan het dat in pop culture daddy issues nog steeds worden neergezet als iets geils en spannend?

Een grote bijkomstigheid van het opgroeien is zien dat je ouders ook maar mensen zijn. Het was enorm wennen toen ik mijn vader, tijdens de scheiding van mijn ouders, in één klap van een stoere vent, naar een enorm emotionele man zag gaan. Ik voelde de verantwoordelijkheid om voor hem te zorgen, en hem te troosten. En nam hierdoor een enorme last op mijn schouders.

Dit is ook het moment waarop de machtsdynamiek veranderde. Mijn pa kreeg al snel een nieuwe partner, en besloot op dat moment weer uit de positie van emotionele man te stappen. Ik was op door al het zorgen voor, en hij stond ineens weer boven het hebben van emoties. Hij was ineens weer de vader, en besloot voor zichzelf dit anders te doen dan voorheen. Waarschijnlijk uit angst dat alles anders weer in elkaar zou storten.

Hiermee begon de fase van het afbreken. Mentale mishandeling is een machtsspel, waarin de dominante speler zijn slachtoffer zo zwak mogelijk probeert te maken. In mijn geval gebeurde dit door dagelijkse interventies en regels. Alles wat ik deed was per definitie fout, er werd continu verteld dat ik niet te vertrouwen, en zelfs ziek in mijn hoofd was. Dit tot het punt waarop ik het zelf ging geloven.

Toen ik professionele hulp ging zoeken voor de issues die mijn vader mij had aangepraat. Kreeg ik te horen dat het grootste probleem wat ik had, de situatie waar ik in zat was. En waar ik dit voor mijzelf had genormaliseerd, kwam ineens aan het licht dat dit helemaal niet gewoon zou moeten zijn.

Dus ik deed het enige juiste: ik vertrok. Waar we nog lang niet aan het einde van de tunnel waren, is dit wel mijn redding geweest.

Mijn situatie was niet een opzichzelfstaande. Het komt vaker voor dat kinderen een slechte relatie ontwikkelen met hun vader, dan met hun moeder. En waar ‘daddy issues’ bij iedereen kunnen voortkomen, worden deze vaker geassocieerd met emotioneel instabiele vrouwen.

Nog steeds schaam ik me voor de positie waarin ik heb gezeten. En door de vele stigma’s die aan ‘daddy issues’ hangen, hou ik nog regelmatig voor me dat ik mijn vader eigenlijk niet meer zie. Als mensen vragen naar mijn vader, zet ik hem nog steeds op een voetstuk. En vertel ik verhalen van toen hij nog mijn stoere papa was. Eén van de engste dingen die je als kind kunt doen, is je ouder afvallen.

Er is dan ook niks aantrekkelijks, of lolita-achtigs aan emotionele afbreuk op jonge leeftijd. Ik heb mannen gedate die mij interessanter vonden zodra ik ze vertelde over de band met mijn vader. En in andere gevallen wordt het vaak als ‘ red flag ’ gezien. Omdat ik geen relatie met mijn vader wist te onderhouden, hoe onveilig deze ook was, zou ik ook wel geen relatie met een man aankunnen. Tevens word ik hierdoor verantwoordelijk gehouden voor het leed wat mij is aangedaan. Een beetje scheef, niet?

Zodra ik een goed punt maak, is er bijna altijd wel iemand die het nodig vind om te vragen of ik misschien issues heb.

We kunnen de vrouwen die voor zichzelf opkomen niet blijven invalideren door ze te denigreren tot iemand met trauma’s. Mijn kracht komt niet voort uit een slachtofferrol, maar uit overwinning. En het feit dat ik dingen heb meegemaakt, betekent niet dat ik makkelijk vormbaar of zwak ben.

Het is verdomme 2020, geef vrouwen de positie om in hun kracht te staan, zonder een backstory te verwachten.