Mijn strubbelingen rond de Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo)

Toen ik in 2018 in een depressie kwam en me heel kwetsbaar voelde meldde ik me voor het eerst aan bij de Wmo (Wet maatschappelijke ondersteuning) via het dorpsteam. Ik voelde dat ik begeleiding nodig had om me door deze periode heen te helpen. In dat jaar stuurde ik vier begeleiders naar huis, omdat ze me te veel vanuit een boekje benaderden en uit de regels van de instantie werkten.

Ik heb het onbekende 22q11.2 deletiesyndroom (22q11DS) waardoor het erg lastig is om mij op de juiste manier in te schatten. Het 22q11DS zorgt voor veel verschillende problematiek. Omdat je niks aan mij ziet en ik mezelf goed kan verwoorden word ik gauw overschat. Toch is het belangrijk om mij op de manier te behandelen hoe ik me op dat moment voel.

Tijdens coronatijd vroeg ik opnieuw begeleiding aan. Ik had duidelijkheid nodig omtrent alle veranderingen en nieuwe regels. Het was fijn om daar goede en stevige begeleiding in te krijgen op dat moment. Na 1,5 jaar was het plan van aanpak doorlopen en nam ik afscheid van de begeleider die ik had. Ik wilde het graag weer alleen proberen. 

Leren omgaan met spanningen en stress
Nadat ik het afgelopen jaar veel aan mijn angsten heb gewerkt, merk ik dat ik toe ben aan nieuwe stappen in mijn leven. Ik blijf echter tegen sommige dingen aanlopen zoals de druk van het UWV. (Omdat ik een Wajong-uitkering heb word ik twee keer door het UWV uitgenodigd voor een gesprek). Het is dan fijn om tegen iemand te kunnen spuien. Ik heb een gesprekspartner nodig zodat ik nieuwe inzichten krijg waar ik zelf niet direct op kom.

Ik besloot daarom afgelopen zomer om weer begeleiding aan te vragen. Wmo is kortdurende zorg van 1,5 jaar dus na 1,5 jaar begeleiding en stabiliseren verwachten ze dat je het weer zelf kan en ben je uit het systeem. Iedere keer opnieuw het systeem doorlopen is doodvermoeiend en kost onnodig veel tijd. Zou het niet veel simpeler zijn als ik gewoon in het systeem bleef staan als kwetsbaar persoon?

Het zou mijns inziens goed zijn als gemeenten daar eens beter naar zouden kijken. Het zou een hoop bureaucratie en (wacht)tijd schelen, denk ik.

Morgen heb ik een kennismakingsgesprek met een nieuwe instantie en ik hoop van harte dat zij me de juiste begeleiding zullen kunnen geven die ik nodig heb om mijn leven verder te kunnen uitbouwen!

Cc-foto: Markus Spiske