Mijn Ramadan-liefdesbrief aan Nederland
Lief geboorteland,
Deze Ramadan besef ik steeds beter hoe dolgelukkig ik bij jou ben en gezegend om jou thuis te noemen. Ik heb hier van mezelf een kwartje kunnen maken terwijl ik als dubbeltje werd geboren. Misschien word ik nog ooit een daalder! Alles kan. We zetten ons hard in om gelijkheid (equity is beter woord) te realiseren en het gaat de goede kant op. Ik kan klagen over de verschillende labels die ons worden opgeplakt: kansarm, migrant, kansrijk, 1-vinker, parasiet, de they in they-took-our-jobs (lees in Southpark-stem). Maar dan vertel ik mezelf dat de dominante groep in Nederland dit misschien nodig heeft om gelijkheid te realiseren. Zelfs premier Rutte is bijgedraaid en heeft het licht soort van gezien (hoop ik).
Onlangs vroeg iemand mij waarom ik in Nederland woon en niet in een moslimland. Waarom zou ik? Hier kan ik vrij mijn geloof belijden. Hier ervaar ik het echte er is geen dwang in de godsdienst (Koran, De Koe, vers 256). Ik mag mijn leven zo inrichten dat ik alleen verantwoording hoef af te leggen aan mijn Heer, mezelf en wanneer nodig ook aan de Belastingdienst. Dat maakt jou, lief Nederland, voor mij het mooiste land op aarde.
Vrienden, familie en kennissen uit Noord-Afrika, de Golfstaten en binnen de Europese Unie zijn net zo jaloers als ons gras groen is wanneer ik over jou vertel. Mijn nichten in Frankrijk zijn stikjaloers op de vrijheid binnen onze landsgrenzen. "Vous avez le vrai liberté pas nous", zeggen ze tegen me als ik vertel over hoe je kunt promoveren met een hoofddoek en kunt behoren tot een van de beste politieke verslaggevers van Nederland met een hoofddoek en bloedserieus genomen wordt. Collega's in de Golfstaten zijn verbijsterd over hoeveel sociale zekerheden en rechten we hebben en iedereen hier een volwaardig burger kan zijn en zelfs staatsburger kan worden! Mijn familie in Marokko ziet hoe we altijd toegang hebben tot zorg en niet hoeven te vrezen ons huis te moeten verkopen voor chemokuren. En ik doe elk jaar stoer hoe ik al 11 jaar lang mijn eigen werktijden bepaal in de Ramadan om het werken en vasten niet onnodig zwaar te maken.
Net zoals in elke liefdesrelatie het niet altijd over rozengeuren en maneschijn gaat, is het ook niet altijd gepast om over je te klagen. Tenminste niet in mijn liefdesbrief aan jou. Ik erger me eraan wanneer ik mensen hoor klagen over jou. Waarom maken negen van de tien Nederlanders zich zorgen? Waarom brengen mensen een 'proteststem' uit? Waar maken ze zich zorgen over? Waar protesteren ze tegen? Ons gras, bedekt met NOX en NH3, is echt groener dan dat van de buren. Ja, we hebben wat rotzooi en vuil in de hoeken liggen, maar dat kunnen we opruimen door onze mouwen op te stropen en niet weer een 'gesprek' te voeren. Als we de schreeuwers even negeren, dat zijn vaak dezelfde mensen die gemeen over je praten en je ruïneren met hun gedrag, Ya Habibi Hollanda dan zie je hoe mooi je bent. Bij jou gaat het meer om inhoud en kwaliteit dan om uiterlijk, en dat maakt jou een sterk land op het internationale toneel.
Mijn lief geboorteland die me heeft doen trouwen met de wetenschap. Ik ga je niet verlaten. En elke keer, wanneer iemand roept dat ik terug moet naar waar ik vandaan kom, dan denk ik aan de Van Ostadestraat in De Pijp. Elke keer wanneer iemand zegt: als het je niet bevalt wat doe je hier dan? Dan denk ik aan het werk wat ik je lever om je nog mooier te maken dan je al bent! En gelukkig accepteer je dat ik naast jou ook nog van een ander kan houden, al heb ik met de ander een complexe relatie. Je erkent het, je staat het toe en je laat me vrij. Er mag dan wel Marokkaans bloed door mijn aderen stromen, maar jij Nederland, doet mijn hart pompen.
Ik hou van je,
Ook op de dagen dat je me zeiknat regent op de fiets.
Charifa